“Έφυγα από την πατρίδα μου σε πολύ μικρή ηλικία για να πάω να ζήσω στη Γαλλία με τον θείο μου, τον Michel Goba.
Στην Ακτή του Ελεφαντοστού γινόταν πόλεμος και κάθε μέρα έβλεπα δολοφονημένους ανθρώπους στους δρόμους της πόλης μου.
Έχασα πολύ αγαπητούς ανθρώπους , εξαιτίας εκείνου του καταραμένου πολέμου.
Έφυγα μόνος για τη Γαλλία και μέσα μου είχα την επιθυμία να γίνω κάποιος, ήθελα να με θυμούνται.
Το βράδυ στο δωμάτιό μου υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα τα κατάφερνα.
Υπήρχε μόνο ένας τρόπος… να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Το ποδόσφαιρο ήταν το μεγαλύτερο πάθος μου.
Όταν έπαιζα για την ομάδα Lavallois, πήγαινα για προπόνηση με το μετρό και σταματούσα να φάω στο Mc Donalds, κάθε μέρα.
Ηταν ο μόνος δρόμος που μπορούσα να πάρω γρήγορο φαγητό.
Γύριζα σπίτι, αφού ήμουν έξω όλη μέρα και κατέρρεα από την εξάντληση.
Ήμουν 17…
Δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι και αποφάσισα να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά.
Κέρδισα πολύ λίγα και τα χρήματά μου μετά βίας μου έφταναν.
Μετά, μια μέρα στο προπονητικό κέντρο, τραυματίστηκα.
Έμεινα έξω για έξι μήνες.
Πήγα σπίτι και ο θείος μου μου είπε…
“Didier, γιατί δεν προσπαθείς να κάνεις κάτι άλλο;
Υπάρχουν άλλες δουλειές για να τα βγάλεις πέρα.
Ας αφήσουμε το ποδόσφαιρο στους άλλους.
Τώρα μεγάλωσες και είναι πολύ αργά να κάνουμε το ποιοτικό άλμα».
Απάντησα: “Θα δεις ότι θα γίνω κάποιος. Γιατί αυτό θέλω”.
Επέστρεψα μετά τον τραυματισμό και άρχισα να σκοράρω πολύ συχνά.
Εκπαιδεύτηκα για 4 χρόνια στη Β κατηγορία στην Le Mans και το 2001 έκανα το ντεμπούτο μου στη Ligue 1.
Δύο χρόνια αργότερα ήμουν στην Τσέλσι.
Στη ζωή χρειάζεσαι δύναμη θέλησης, αλλιώς δεν θα φτάσεις πουθενά.
Όταν έφτασα, ο Μουρίνιο με καλωσόρισε λέγοντας στους δημοσιογράφους…
“Αν έπρεπε να πάω στον πόλεμο, θα πήγαινα με τον Ντιντιέ…”
Έμεινα κατάπληκτος, γιατί δεν με ήξερε καν.
Τώρα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, γιατί αν έχω φτάσει τόσο ψηλά, δεν χρειάζεται να πω ευχαριστώ σε κανέναν.
Μόνο στον εαυτό μου».
Ντιντιέ Ντρογκμπά
