Πέρασε ένας χρόνος από την εκδρομή που κάναμε στη Νάπολι για να πανηγυρίσουμε και να ζήσουμε μαζί με τους Ναπολιτανους από κοντά την έκσταση της στιγμής, μετά από 33 χρόνια!
Μετά το διπλό της Νάπολι στην Ρόμα, ειδοποίησα τον Νίκο από το Greece on the go sports, ότι θα το σηκώσουν το πρωτάθλημα, δεν υπήρχε περίπτωση και ότι πρέπει να ετοιμαζόμαστε για Μάιο!
Στόχος ήταν να βρεθούν όσοι το δυνατόν περισσότεροι, το θέμα όμως ήταν ότι η ζήτηση σε ξενοδοχεία, γήπεδο, σπίτια κτλ. ηταν τεράστια, η εκδρομή ήταν εξαρχής δύσκολη μιας και η στιγμή θα ήταν ασύγκριτη για την πόλη.
Οι στιγμές στη Νάπολι, ήταν απίστευτες, είναι μια πόλη στην οποία θα έμενα μόνιμα.
Απίστευτη βαβούρα, καλό φαγητό, περπάτημα έξω απτά καθιερωμένα, πανέμορφες γυναίκες, άνθρωποι να φωνάζουν, να ουρλιάζουν, να ορυονται και μετά να τρώνε μαζί στα μικρά τραπεζάκια που βρίσκονται σε κάθε στενό, γιαγιάδες να μιλάνε από τα μπαλκόνια και να μην ακούει η μία την άλλη και να φωνάζουν περισσότερο, παππούδες και παιδιά με φανέλες Μαραντόνα, μπάλα μέχρις εσχάτων, σε δρόμους, σε αλάνες, πάνω σε μπαλκόνια, παπάκια να σε ντριπλαρουν ανά πάσα στιγμή και να τρέχουν ανάμεσα από τους πεζούς, σε στενά δρομάκια, με ταχύτητες μεγάλες, τα αυτοκίνητα επίσης χωνόταν όπου υπήρχε δρόμος και ένα απέραντο Μαραντονικο μουσείο να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου.
Είχα πει πως αν υπήρχε θέμα με εισιτήρια θα έμενα έξω, καθώς προτιμούσα το νταβαντουρι μέσα στην πόλη και την τρέλα που επικρατούσε, όλα όμως πήγαν καλά και όσοι ήρθαν, μπήκαν κανονικά στο γήπεδο και αυτό είναι κάτι που πέτυχε το γραφείο, του Greece on the gο sports, μιας και τα πράγματα ήταν δύσκολα, ειδικά για εισιτήρια.
Στα μαγαζιά γινόταν το αδιαχώρητο, για να φας πίτσα περίμενες στην ουρά και όταν βαριόσουν έφευγες νηστικός.
Την πρώτη μέρα περιμέναμε ήδη μια ώρα, όταν με βλέπει ένας από μακρια που φοράω το t-shirt με την εικόνα που υπάρχει στο προφίλ, την βλέπει καλά καλά, ρωτάει από που είστε και με πιάνει και μας καθίζει κάτω από ένα εικόνισμα του Μαραντόνα, μπήκαμε όλοι μέσα όπως μπήκε ο Σταμάτης Γαρδέλης με την παρεα του στην εκκλησία, στην ταινία…
“Οταν οι ρόδες χορεύουν”.
Όταν κάτσαμε, φάγαμε εκεί τα Ναπολιτάνικα κόλπα και ότι μας έλεγαν λέγαμε “Si”…
Si σε όλα.
Λιμοντσέλο??
Si
Τιραμισού??
Si.
Mοτσαρελα??
Si.
O Ροδίτης ο Μάικ, λέει κερασμένα θα ειναι αστον να φέρνει.
Τον λεω ξέρεις ιταλικά??
Όχι λέει.
Έρχεται ο λογαριασμός και όπως ήταν λογικό δεν ήταν τίποτα κερασμένο.
Στην συνέχεια φάνηκε ότι δεν γνώριζαν πολλά πράγματα από Θεσσαλονίκη, αλλά θυμόταν τα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ μιας και η ομάδα στο τέλος εκείνης της χρονιάς είχε κερδίσει το Κύπελλο Ουέφα.
Επίσης υπήρχε κι’ένα μαγαζί που λεγόταν Ακρόπολης και στο οποίο υπήρχε έντονο Ολυμπιακό στοιχείο μέσα.
Από Ελλάδα…
Αθήνα, Μύκονο και Κόρφου (Κέρκυρα) ήξεραν οι περισσότεροι.
Ομιλιτικοι οι πάντες, δεν σταματάνε να μιλάνε και φυσικά στον δρόμο αλλάζεις παραστάσεις ανά δευτερόλεπτο, μπορείς να δεις τα πάντα, να θαυμάσεις την απλότητα, την τέχνη και την μουσική.
Θυμίζει έντονα 80’s και 90’s η κατάσταση.
Στο γήπεδο τα πράγματα ήταν άκρως πολιτισμένα και έκανε φοβερή εντύπωση σε όλους μας.
Παθολογική αγάπη για την ομάδα, το ρομάντζο αιωρείται πάνω από την πόλη και το γήπεδο αλλά όλα σε λογικά πλαίσια και πολύ φιλικοί μαζί μας και με όλους τους ξένους που ήταν στην πόλη εκείνες τις μέρες.
Τη στιγμή που έδωσα μια φανέλα σε έναν μικρό φίλο της Νάπολι μέσα στο γήπεδο, δεν θα την ξεχάσω ποτέ, γιατί το χάρηκε με την ψυχή του.
Ρώτησα τον Τσαο μετά που είναι Ιταλός και έχει σπουδάσει στην Ελλάδα ιστορία και ήταν μαζί μας στην εκδρομή, αν όντως είναι αλήθεια όσα ακούγονται για τη Νάπολι, ότι κλέβουν και οτι είναι επικίνδυνα στους δρόμους, για να μάθω περισσότερα γιατί όλα φάνηκαν πολύ εντάξει.
Είπε κατά λέξη…
“Θα σου πω την αλήθεια, μια φορά με κλέψανε σε όλη μου την ζωή, αλλά στην Αθήνα, όχι στη Νάπολι.”
Δεν κοιμηθήκαμε τρεις μέρες και 2:30 η ώρα Κυριακής μετά το ματς και την ένταση, έπρεπε να φύγουμε από το ξενοδοχείο για να πάμε αεροδρόμιο.
Όταν κατεβαίνουμε για να πάρουμε ταξί, βλέπω τον μικρότερο που ήταν μαζί μας στην εκδρομή να γυρνάει εκείνη την ώρα…
-Καλά που ήσουνα ρε??
-Πήγα να φάω ένα κεμπάπ…
Ήταν ένας Μαροκινός εκει κοντά στο ξενοδοχείο και έκανε χρυσές δουλειές είναι η αλήθεια.
Ο ταξιτζής έτρεχε σα να μην υπάρχει αύριο και μόλις φτάσαμε αεροδρόμιο, οι πόρτες κλειστές.
Παγκόσμια πρωτοτυπία, να περιμένουμε όλοι να ανοίξουν οι πόρτες του αεροδρομίου.
Άνοιξαν στις 4 το πρωί.
Μπαίνουμε μέσα και περιμένουμε να φύγουμε για πίσω, έρχονται δύο Ιταλίδες απέναντι και πάλι καλά γιατί θα κοιμόμασταν όρθιοι.
Μιλάμε για ομορφιά και όπως ήμασταν κοιμισμένοι και μαγεμένοι κιόλας, αντί να πάμε να πάρουμε την ανταπόκριση για το Μόναχο, θα παίρναμε την ανταπόκριση για Μιλάνο…
Μια τρελή πόλη, όμορφη, αισθαντική, ρομαντική, μπαλαδόρικη, ποδοσφαιρική και αλανισια.
Εις το επανιδείν!
Αυτά μένουν, χαιρετίσματα σε όλους όσους ήταν μαζί και περάσαμε αξέχαστα!