Το ποδόσφαιρο, είχε μόνο έναν ελεύθερο σκλάβο.

Το παιδί απο τη Βίλα Φιορίτο ήταν μακριά από κάθε είδους καλοπέραση.

Η οργή τον τάισε όσο η μιζέρια και η φτώχεια.

 Έφτασε με την ατομική του ποιότητα στο ανώτερο όριο.

Έφτασε στο σημείο που οι υπόλοιποι δέκα, γνωρίζοντας οτι τον έχουν δίπλα τους, μονομιάς γινόντουσαν εξαιρετικοί.

Μερικές φορές, μια απώλεια, δείχνει επ’ακριβώς το κενό που αφήνει πίσω του ένας άνθρωπος.

Ολοι ξέρανε ποιος είναι ο Μαραντόνα, αλλά η ιστορία μπορούσε να ενισχυθεί στην απουσία του.

Ο κόσμος περνάει στιγμές που ξανασκέφτεται και το συμπέρασμα που βγαίνει, είναι οτι ακόμα και μέσα απο τις πληγές του παραδίδει μαθήματα.

Η κυριαρχία του στη μπάλα ήταν απόλυτη, η δύναμή του του επέτρεπε να απομακρύνει τα τάκλιν που δεν μπορούσε να αποφύγει με την αριστοτεχνική τεχνική και την ταχύτητά του.

Η χρήση της μπάλας ήταν επιδέξια και εφευρετική.

Εξαιρετική ήταν και η ικανότητά του στις απευθείας εκτελέσεις φάουλ, όπου παραμένει στους 10 κορυφαίους όλων των εποχών.

Οι εμφανίσεις του σε αυτά τα χρόνια ήταν τόσο εντυπωσιακές που οι ειδήμονες στη χώρα του θεωρούσαν ότι ήταν τέτοια η προοπτική του για την Αργεντινή που μόνο με τον θρυλικό Χοσέ Μανουέλ Μορένο θα μπορούσε να συγκριθεί.

Η Ευρώπη γνώρισε τον εκκολάπτοντα αστέρα το 1979, όταν η εθνική Αργεντινής ξεκίνησε θερινή περιοδεία στην Ευρώπη, αποφασισμένη να δείξει ότι ήταν άξιοι παγκόσμιοι πρωταθλητές μετά τον (κατά πολλούς) αμφιλεγόμενο θρίαμβο του Παγκόσμιου Κυπέλλου στην έδρα της ένα χρόνο νωρίτερα.

 Η πρώτη συνάντηση ήταν με τη Σκωτία την οποία και νίκησε με 3–1 στη Γλασκώβη, στην οποία ο Μαραντόνα σημείωσε το πρώτο του διεθνές γκολ. Μετά τον αγώνα της 2ας Ιουνίου η βρετανική εφημερίδα The Observer ήταν ενθουσιασμένη στην έκθεσή της, επαινώντας το Μαραντόνα για το ότι είχε έναν «ασύγκριτο συνδυασμό φυσικής και πνευματικής δύναμης που διακρίνει τους αθάνατους από τους απλώς μεγάλους».

Η Guardian, επίσης, είπε για το νέο «βασιλιά» του ποδοσφαίρου:

 «Η λέξη ότι είναι ο νέος Πελέ θέλει σκεπτικισμό, αλλά πολύ πριν από το μισό στάδιο του βασανισμού της Σκωτίας το ξέραμε ότι ήταν αλήθεια».

Ο Ντιέγκο “εριξε” και θα “ρίξει” εκατομμύρια παιδιά στη μπάλα και στην αλάνα, δεν θα τα “ρίξει” σε καμία ουσία.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, θα είναι πάντα πόλος έλξης και το όνομα του, θα είναι μυθικό και βαρύ σαν ιστορία.

“Εγώ έκανα μία επιλογή…

Πολυ κακή, αλλά την έχω κάνει.

Δεν μου έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο.

Όμως δεν υψώνω την σημαία των ναρκωτικών λέγοντας “ζήτω τα ναρκωτικά”.

Τα ναρκωτικά είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο.

Μακριά από τα ναρκωτικά.

Ακολουθήστε το παράδειγμα μου στο γήπεδο!