Πόσες κλωτσιές δέχτηκε ο Μαραντόνα…
Οι αμυντικοί χρησιμοποίησαν κάθε τρόπο για να τον σταματήσουν και δεν παραπονέθηκε ποτέ.
Στην αρχή του αγώνα με την Γερμανία, στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986, μια μπάλα που απομακρύνθηκε από την άμυνα της Αργεντινής κατευθύνεται προς το πλάγιο άουτ.
Ο Μαραντόνα και ένας αντίπαλος παίκτης τρέχουν ο ένας δίπλα στον άλλον, ο αριθμός 10 φτάνει πρώτος στην μπάλα αλλά όταν την αγγίζει με την άκρη του ποδιού του, στέλνοντάς την κατά μήκος της πλάγιας πλευράς, ο Γερμανός πέφτει για τάκλιν.
Ειλικρινά, δεν φαίνεται καν ότι θέλει πραγματικά να πάρει την μπάλα, πηγαίνει κατευθείαν στον Μαραντόνα.
Παραμένει στα γόνατα για λίγο αλλά σηκώνεται σχεδόν αμέσως, αφήνοντας πίσω του το μαρκάρισμα και σηλώνεται απο το έδαφος ξαναπαίρνοντας την θέση του στον αγωνιστικό χώρο, κουτσαίνοντας με το κεφάλι κάτω.
Σε πολλές περιπτώσεις οι Γερμανοί παίκτες, όλοι ψηλότεροι και πιο δυνατοί από αυτόν, τον κλωτσούν, συχνά χωρίς καν να μπουν στον κόπο να σταματήσουν την μπάλα αλλά ο Μαραντόνα δεν πτοείται από καμία σύγκρουση, αντίθετα δείχνει να βουτάει σε αυτήν με ακλόνητη σιγουριά και βγαίνει άθικτος.
Ο Μαραντόνα ήταν αυτή η αίσθηση άφθαρτου.
Όπως λένε στη Νάπολη…
Θα σηκώσουμε περισσότερα τρόπαια, θα ρέουν ακόμα ποτάμια χαράς, ίσως πετύχουμε μεγαλύτερα κατορθώματα, αλλά η αίσθηση είναι ότι δεν θα υπάρξει τίποτα πιο έντονο και αληθινό.
Η Νάπολη δεν έκοψε ποτέ τον ομφάλιο λώρο που την δένει με τον Ντιέγκο και δεν θα το κάνει.
Η πόλη θα συνεχίσει να αναπνέει τον μύθο, να προστατεύει την μνήμη του, να μεταδίδει την ουσία του.
Με τον καιρό θα υπάρξουν και εκείνοι που θα προσπαθήσουν να ξεθωριάσουν το χρώμα. Χωρίς να τα καταφέρουν.
Δεν μας νοιάζει τι λέει ο κόσμος, μόνο εμείς ξέρουμε τι ζήσαμε.
Εμείς οι Ναπολιτάνοι…
