Σήμερα πολλοί τείνουν να αξιολογούν τους ποδοσφαιριστές και το βάρος τους στην ιστορία με ατομικά στατιστικά στοιχεία.
Ένα στοιχείο που εισάγεται από άλλα αθλήματα, μια εικόνα που φτιάχνεται συνήθως στις ΗΠΑ.
Και κάπως έτσι το κάνουν και με τον Ντιέγκο, συγκρίνοντάς τον με τα ρεκόρ των σημερινών παικτών, προσπαθώντας να τον μειώσουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν.
Γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν ιδέα απο ποδόσφαιρο.
Δεν πρόλαβα ποδόσφαιρο, η κάνουν πως δεν πρόλαβαν.
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι ο Ντιέγκο έπαιξε ένα διαφορετικό άθλημα από το σημερινό, αποτελούμενο από λιγότερα και δυσκολότερα παιχνίδια με κανόνες που ευνοούσαν σαφώς τους αμυντικούς, στους οποίους επιτρέπονταν τα πάντα.
Ο Μαραντόνα θυσίασε τα γόνατα και τους αστραγάλους του αλλά και την μέση του για να μπορόυν οι σημερινοί να προστατεύονται απο κάμερες και διαιτητές.
Το παιχνίδι πλέον είναι υπέρ των επιθετικών.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο μέσος όρος συμμετοχών και γκολ όλων των παικτών είναι υψηλότεροι από τους μέσους όρους σκοραρίσματος των πρωταθλητών της δεκαετίας του 80 και του 90.
Σκεφτείτε ότι την εποχή του Ντιέγκο υπήρχε μια πίσω πάσα στον τερματοφύλακα με τα πόδια και αυτό επέτρεπε το παιχνίδι με πάσα.
Θέμα ομάδας…
Οι μεγάλοι παίκτες μοιράζονταν ισόποσα σε όλες τις ομάδες, τα πρωταθλήματα που πήρε ο Μαραντόνα σε εκείνη την Serie A έχουν στρατοσφαιρική αξία, πόσο μάλλον που τα κέρδισε με μια ομάδα που δεν είχε κερδίσει τίποτα.
Η Ευρώπη χωρίστηκε σε 3 διοργανώσεις σχεδόν ίδιας δυσκολίας, το UEFA του 1989 που κέρδισε ο Ντιέγκο με τη Νάπολι έμοιαζε περισσότερο με το τωρινό Champions League παρά με Europa League (οι δεύτερες ομάδες πήγαιναν εκεί).
Κέρδισε Μπάγερν Μονάχου και Στουτγκάρδη, σε ημιτελικό και τελικό.
Η Χρυσή Μπάλα απονέμονταν μόνο σε Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές, σκεφτείτε με τους ισχύοντες κανόνες ο Ντιέγκο θα την είχε κερδίσει για πολλά συνεχόμενα χρόνια.
Και αυτό χωρίς να σκεφτεί τι θα είχε συμβεί αν είχε δεχτεί τη φαραωνική πρόταση του Μπερλουσκόνι να πάει στο Μιλάνο το 1987, θα έπρεπε να αναστείλουν τους αγώνες για προφανή κατωτερότητα των αντιπάλων και να αγοράσει δεύετρο γήπεδο ο Μπερκουσκόνι για να μπορεί να βλέπει ο κόσμος τον Ντιέγκο, αλλά ήταν ο D10S και αποφάσισε να συνεχίσει να κερδίζει με μια ομάδα που θα του έδινε αιώνια δόξα αντί της εύκολης αύξησης σε ατομικά ρεκόρ και στατιστικά, γι’ αυτό παραμένει το πιο αγνό και επαναστατικό προϊόν του ποδοσφαίρου που υπήρξε ποτέ.
Ασύγκριτος γιατί κανένας από τους μεγάλους, δεν είχε ποτέ την ικανότητα να ηγηθεί ομάδων που δεν είχαν κερδίσει ποτέ την κορυφή των παγκόσμιων αθλητικών πρωτοσέλιδων.
Μέχρι σήμερα μόνο ο D10S τα κατάφερε και με δεδομένο το πως πάει το ποδόσφαιρο απο το κακό στο χειρότερο, μόνο αυτός το έχει καταφέρει!
