“Κάνω ψυχοθεραπεία για πολλά χρόνια.
Ανήκαμε σε μια γενιά οπου οι γονείς σου λέγανε να μην κλαις, ότι δεν μπορείς να χαλαρώσεις ή να εκφράσεις συναισθήματα.
Σου λέγανε να μην δείχνεις αδυναμία κι’έτσι μεγαλώνεις με μια πανοπλία που σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι πιο δυνατός από όλους τους άλλους.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ δυνατοί αλλά τελικά πέφτουν ψυχολογικά και δεν μπορεί να τους καταλάβει κανείς.
Δεν είσαι σούπερ ήρωας, αυτός που μπορεί να κάνει τα πάντα, να βοηθάει την οικογένεια, να σκοράρει κάθε Κυριακή, να είναι μέσα σε όλα…
Αλλά μερικές φορές δεν ακούμε τους εαυτούς μας.
Δεν αναρωτιόμαστε…
Γιατί μου συμβαίνει αυτό??
Υπάρχουν επαγγελματίες που μπορούν να βοηθήσουν.
Η θεωρία μου είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε τους πάντες, η ζωή είναι ένας τροχός.
Είναι μια ψεύτικη μάχη στην οποία νομίζεις ότι θα είσαι πάντα ο καλύτερος.
Η πρώτη φορά που πήγα για θεραπεία ήταν μετά την επιστροφή στο ματς με την Μπαρτσελόνα.
Πραγματικά με επηρέασε, είναι τα πράγματα που σε ξεπερνάνε. Σε πέντε λεπτά, όλα όσα κάναμε άλλαξαν.
Είναι ένα σκληρό χτύπημα που δεν μπορείς να ελέγξεις και όμως μιλάς απλά για ποδόσφαιρο αλλά μετά αγγίζει και άλλα μέρη του σώματός σου με συμπτώματα άγχους, κρύος ιδρώτας, ζάλη.
Κουβαλάς τα συναισθήματα του γηπέδου στο σπίτι.
Φοβόμουν μέχρι και να κοιμηθώ.
Εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να κάνω τα πάντα.
Εγω ζω με το συναίσθημα, δεν μπορώ να γινώ ένα άψυχο ρομπότ για χάρη του ποδοσφαίρου.
Πού πάει αυτό το ποδόσφαιρο το σημερινό??
Χάνονται όλα μέσα σε όλη αυτή την τεχνολογία των εργαστηρίων και τα κοινωνικά δίκτυα.
Βλέπουμε ποδοσφαιριστές που μοιάζουν περισσότερο με αναίσθηκτους παίκτες PlayStation.
Άκουσα πολλούς συναδέλφους να λένε ότι δεν ξέρουν αν τους αρέσει πλέον το ποδόσφαιρο αλλά δεν μπορούν να τοποθετηθούν δημόσια.
Άλλους τους αρέσει να είναι περισσότερο στο Ινσταγκραμ και να παίζουν βιντεοπαιχνίδια.
Το ποδόσφαιρο πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες του, στον δρόμο και στην διασκέδαση, όχι στην κατάθλιψη και στην στεναχώρια.”
Έντινσον Καβάνι