“Φίλε μου, ξέρεις ότι δεν παρακολουθώ πια το σημερινό ποδόσφαιρο.
Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου πια μέσα σε αυτό. Έχω επιλέξει να μείνω μακριά από αυτό για δεκαετίες.
Το ξέρεις.
Με ξέρεις καλά.
Θα προτιμούσα να διαβάσω ένα καλό βιβλίο και να περνάω χρόνο με τη Λουίζα μου.
Χρόνια μετά μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ο Πάολο Ρόσι, είναι γεννημένος νικητής, ταλαντούχος αλλά πάνω απ’όλα στο κεφάλι.
Στον χαρακτήρα.
Το ήξερα, Πάολο, πάντα το ήξερα.
Το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που σε είδα να παίζεις, όταν σου μίλησα…
Το κατάλαβα με την πρώτη ματιά.
Αλλά σε επέλεξα γιατί μου άρεσε το στυλ σου και πίστεψα σε σένα γιατί το άξιζες.
Καμία εύνοια.
Δεν θα σου έδινα ποτέ καμία θέση, ανεξάρτητα από την εκτίμηση που σου είχα.
Ούτε σε σένα ούτε σε κανέναν άλλο στην ομάδα σου.
Σας αγάπησα όλους με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο τρόπο που σας φέρθηκα.
Και σας προστάτευα όταν χρειαζόταν. Καμία διάκριση δεν υπήρχε.
Έπρεπε να σκεφτώ την Εθνική και αν δεν μου ήσουν χρήσιμος, δεν θα σε έπαιρνα ούτε στην Αργεντινή ούτε στην Ισπανία.
Πάντα πίστευα στις ικανότητές σου, στην αγνότητα της ψυχής σου.
Στην ικανότητά σου να συγκροτείς της σκέψεις σου.
Γι’ αυτό σε κάλεσα πίσω το 1986, στο Μεξικό.
Και σήμερα λέω ευχαριστώ, υπήρξες παράδειγμα θάρρους και αποφασιστικότητας.
Ευχαριστώ, ευχαριστώ, σε ευχαριστώ για όλα.
Σήμερα μπορώ να σου το πω.
Εκείνες τις μέρες, κάνοντας σου πάρα πολλοί άνθρωποι κομπλιμέντα, θα μπορούσαν να είχαν αφαιρέσει την ανταγωνιστικότητα και την επιθυμία σου για τη νίκη.
Πάλεψες σαν λιοντάρι, και μου άρεσε το θάρρος σου.
Για αυτό δεν σας επαίνεσα ποτέ, ούτε καν μπροστά στα υπέροχα γκολ εναντίον της Βραζιλίας.
Αλλά τώρα μπορώ να σου πω ότι σε θαύμαζα πολύ.
Ότι ήσουν το κεφάλι της Εθνικής, η προσωπική μου υπερηφάνεια.
Μπράβο, Πάολο, μπράβο.
Ισπανία, οι αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τι ανάμνηση!
Ακόμα δεν καίγονται μέσα μου αυτές οι εικόνες και μου κάνουν καλό για την καρδιά.
Ειδικά στο τέλος της ζωής μου.
Και σε ευχαριστώ που με επισκέφθηκες, σ’ αγαπώ πολύ.”
Τα όμορφα λόγια του Enzo Bearzot στον Paolo Rossi, κατά την τελευταία τους συνάντηση.
Μετά από λίγο, μάλιστα, ο Δάσκαλος, πέταξε στον ουρανό εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας, της ίδιας ασθένειας, που πήρε και τον “Pablito” λίγα χρόνια αργότερα.
