Ο Εθνικός Πειραιώς, έχει έδρα στην συνοικία Καστέλλα του Πειραιά και αποτελεί το ποδοσφαιρικό τμήμα του ιδρυτικού πολυαθλητικού συλλόγου «Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς – Φαλήρου» που ιδρύθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1923.
Αποτελεί ένα από τα πρώτα τμήματα που συστάθηκαν μετά την ίδρυση του σωματείου και μία από τις ιστορικότερες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ελλάδας, έχοντας 49 συνολικά παρουσίες στην πρώτη εθνική κατηγορία (36 συμμετοχές από την καθιέρωση της Α’ Εθνικής την περίοδο 1959–60), από τις οποίες οι 35 είναι συνεχόμενες από την περίοδο 1955–56 μέχρι την περίοδο 1989–90 και έχοντας επίσης κατακτήσει το δεύτερο στην ιστορία Κύπελλο Ελλάδας την αγωνιστική περίοδο 1932–33.
Ο Εθνικός αποτελεί μία από τις 11 ομάδες στην ιστορία που έχουν κατακτήσει τίτλο Πρωταθλήματος ή Κυπέλλου Ελλάδος.
Η ομάδα έχει τερματίσει δεύτερη στα πρωταθλήματα του 1928 και του 1956 ενώ την περίοδο 1935, ανακηρύχθηκε Πρωταθλήτρια Νότου τερματίζοντας πάνω από ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, Απόλλωνα, ΑΕΚ και Γουδή.
Παρόλα αυτά δεν διεξήχθη η τελική φάση.
Άλλο ένα πρωτάθλημα στερήθηκε ο Εθνικός την σεζόν 1956–57 όπου η ομάδα τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος και ενώ βρισκόταν στην κορυφή με τέσσερις βαθμούς διαφορά τιμωρήθηκε από την ΕΠΟ.
Ο Εθνικός έχει τερματίσει τέταρτος το 1932 και το 1975, πέμπτος το 1963, έκτος το 1936, 1957, 1961, 1968, 1973 και έβδομος το 1931, 1959, 1966, 1967, 1976, 1978, 1980, 1981, 1988.
Στο ισχυρό Πρωτάθλημα Νότου (που εφαρμόστηκε το 1933, 1934, 1935, 1939, 1940) τερμάτισε τρίτος το 1934, 1939 και τέταρτος το 1933 και το 1940.
Στο Κύπελλο Ελλάδος, πέρα από την κατάκτηση του τίτλου το 1933, έχει φτάσει επτά φορές μέχρι τα ημιτελικά και εννέα φορές μέχρι τα προημιτελικά.
Συνολικά με 17 συμμετοχές στην φάση των προημιτελικών και μετά, αποτελεί μια από τις ομάδες με την καλύτερη παρουσία στην ιστορία του θεσμού.
Ο Εθνικός υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά σωματεία της Ε.Π.Σ. Πειραιώς, στα πρωταθλήματα της οποίας ήταν βασικός πρωταγωνιστής.
Τo 1926 και μεσούσης της περιόδου 1925–26 oι διοικούντες του Εθνικού λόγω κόντρας με τον Ολυμπιακό, αποφάσισαν ν’ αποσχιστούν από την Πειραϊκή Ένωση και να δημιουργήσουν δική τους λίγκα μαζί με άλλα ανεξάρτητα σωματεία που ιδρύθηκαν σε διάφορες συνοικίες του Πειραιά, ονόματι Σύνδεσμος Ποδοσφ. Σωματείων Πειραιώς, για να επιστρέψει όμως άμεσα την αγωνιστική περίοδο 1926–27.
Στο διάστημα που συμμετείχε κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Πειραιά, το 1928, 1929 και 1939, ενώ καταλάμβανε μόνιμα τη δεύτερη θέση τις υπόλοιπες περιόδους, με εξαίρεση τις περιόδους 1947, 1948, 1957 και 1958.
Στο πρωτάθλημα Πειραιά του 1929 ο Εθνικός ανακηρύχθηκε συμπρωταθλητής με τον Ολυμπιακό, αν και το παιχνίδι που θα έκρινε τον πρωταθλητή διακόπηκε από εισβολή οπαδών του Ολυμπιακού στο 80′ και ενώ ο Εθνικός προηγούνταν 2–1.
Είχαν προηγηθεί δύο νίκες του ΟΣΦΠ (2–0, 4–3), δύο νίκες του Εθνικού (1–0, 4–2) και μία ισοπαλία 3–3.
Επίσης στο πρωτάθλημα του 1935, όπου πρωταγωνιστούσαν ο Εθνικός και ο Ολυμπιακός δεν ολοκληρώθηκε, επειδή η ΕΠΣΠ θεώρησε ότι δεν υπάρχει νόημα να συνεχιστεί, θεωρώντας ότι και οι δυο ομάδες θα φτάσουν στην τελική φάση του Πρωταθλήματος Νότου, ανακηρύσσοντας τους ανεπίσημα αυτήν την φορά, πάλι συμπρωταθλητές.
Ο Εθνικός υπήρξε ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές των πρώτων πανελλήνιων πρωταθλημάτων της ΕΠΟ.
Στο πρώτο πρωτάθλημα που διοργανώθηκε την περίοδο 1927–28 συμμετείχε ως πρωταθλητής Πειραιά, χάνοντας τελικά το πρωτάθλημα από τον Άρη.
Την επόμενη χρονιά (1928–29) κέρδισε πάλι τη συμμετοχή του στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, όμως η διοργάνωση δεν διεξήχθη.
Την περίοδο 1934–35 αναδείχθηκε πρωταθλητής του νοτίου ομίλου, κερδίζοντας τη συμμετοχή του στον τελικό του πρωταθλήματος με αντίπαλο τον Άρη.
Ο τελικός όμως δεν διεξήχθη με αιτιολογία την καλύτερη προετοιμασία της Εθνικής ομάδας για το 4ο Βαλκανικό Κύπελλο, στερώντας έτσι από τον Εθνικό την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα.
Σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία του Εθνικού υπήρξε η κατάκτηση του κυπέλλου το 1933, παίζοντας στον τελικό με τον περσινό φιναλίστ του κυπέλλου και περσινό πρωταθλητή Ελλάδος Άρη.
Η έδρα του τελικού ήταν το γήπεδο του Παναθηναϊκού (το μεγαλύτερο της Ελλάδας) αλλά με αντίδραση των Θεσσαλονικέων, πραγματοποιήθηκε κλήρωση από την οποία προέκυψε ως έδρα του τελικού το παλιό γήπεδο του Άρη (Λεωφόρος Στρατού).
Ο Εθνικός απέσπασε ισοπαλία 2–2 στην παράταση (1–1 καν. διάρκεια) και ενώ δεν υπήρχε η διαδικασία των πέναλτι, τον κέρδισε με 2–1 στον επαναληπτικό που διεξήχθη στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ανήμερα της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου.
Η ενδεκάδα που κατέκτησε το τρόπαιο ήταν: Γιάννης Χέλμης, Βαγγέλης Χέλμης, Νίκος Τσιριτάκης, Δημήτρης Ζουρντός, Π. Τσιριτάκης, Δεληγιώργης, Κωνσταντουδάκης, Μπoυρλετίδης, Αλεξόπουλος, Λαπατός, Ζανιώτης.
Σκόρερ για την ομάδα του Εθνικού στον επαναληπτικό ήταν ο Ι. Τσιριτάκης στο 54′ και ο Αλεξόπουλος στο 55′.
Ο Εθνικός στην πορεία του προς τον τελικό απέκλεισε στον πρώτο γύρο την Άμυνα Κοκκινιάς άνευ αγώνα, την περσινή κυπελλούχο Α.Ε.Κ. (ισοπαλία 1–1 εκτός, νίκη 1–0 στον επαναληπτικό), τον Απόλλωνα Σμύρνης με 2–1 ενώ στα ημιτελικά απέκλεισε τον Ο.Σ.Φ.Π. (που είχε αποκλείσει με 1–6 τον Π.Α.Ο.) με 2–1.
Ο Εθνικός εμφανίστηκε πάλι να πρωταγωνιστεί στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στα μέσα της δεκαετίας του 1950.
Από τις αρχές της δεκαετίας είχε αναλάβει πρόεδρος του ο μεγαλοβιομήχανος Δημήτρης Καρέλλας, δημιουργώντας μία ισχυρή ομάδα που έφτασε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα της περιόδου 1955–56 κοντά στον τίτλο, τερματίζοντας στη δεύτερη θέση έναν βαθμό πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό.
Ο Καρέλλας ήταν άνθρωπος μεγάλης οικονομικής επιφάνειας και με φιλοδοξίες για τον Εθνικό, αλλά και λάτρης της νυχτερινής ζωής.
Την επόμενη χρονιά ο Εθνικός ήταν ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και προπορευόταν στη βαθμολογία τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος με τέσσερις βαθμούς διαφορά, ενώ η αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό πλησίαζε.
Τον Απρίλιο του 1957 ο πρόεδρος της ομάδας προσκάλεσε στον Πειραιά διεθνείς ποδοσφαιριστές της μεγάλης Εθνικής Ουγγαρίας, που είχαν αποφασίσει να καταφύγουν στη Δύση έπειτα από τη Σοβιετική εισβολή στη χώρα τους, για διεξαγωγή φιλικών αγώνων.
Η πρόθεση του να εντάξει στην ομάδα του Εθνικού κορυφαίους Ούγγρους διεθνείς, όπως ο Φέρεντς Πούσκας και ο Σάντορ Κότσις, θορύβησε τις μεγάλες ομάδες του κέντρου (ΠΟΚ) που ζήτησαν από την ΕΠΟ την τιμωρία του Εθνικού.
Ο Εθνικός κατηγορήθηκε τελικά ως «επαγγελματικό σωματείο» και αποκλείστηκε από τη συνέχεια του πρωταθλήματος με αιτιολογία την «διεξαγωγή φιλικών αγώνων με τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές της αυτοεξόριστης Εθνικής Ουγγαρίας».
Τελικά το πρωτάθλημα κατέληξε στον Ολυμπιακό, με έντονες τις διαμαρτυρίες των διοικούντων του Εθνικού και αιχμές για τους αντιπάλους τους.
Από την δεκαετία του 1990 ο Εθνικός εισήχθη σε μία παρατεταμένη περίοδο κρίσης.
Αν και πέτυχε την επιστροφή του στην Α΄ Εθνική τρεις φορές, δεν κατάφερε να παραμείνει για μεγάλο διάστημα.
