Ο Φάνης Χριστοδούλου, γεννήθηκε στην Ελευσίνα, στις 22 Μαΐου 1965, είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και αποτελεί μία από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία του αθλήματος στην Ελλάδα.

Ήταν μαζί με τους Νίκο Γκάλη, Παναγιώτη Γιαννάκη και Παναγιώτη Φασούλα οι σημαντικότεροι παίκτες της Εθνικής Ελλάδας για πολλά χρόνια.

Ως παίκτης μπορούσε να αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα (παλαιότερα στην ορολογία του αθλήματος της χώρας μας για να αποδοθεί αυτός ο όρος χρησιμοποιούνταν η λέξη “ταλέντο”: στην πορεία όμως άλλαξε σημασία και χρησιμοποιείται ευρέως για κάποιον χαρισματικό παίκτη νεαρής ηλικίας.

Στα αγγλικά ο όρος που χρησιμοποιείται για να αποδοθεί η αρχική σημασία του “ταλέντου” είναι “all-around-player”).

Ήταν εξαιρετικος στη θέση του σμολ φόργουορντ αλλά και ως πάουερ φόργουορντ, όμως όταν χρειαζόταν μπορούσε να γίνει ένας εξίσου καλός σούτιγκ γκαρντ αλλά και αξιόμαχος σέντερ (έστω και με δυσκολία λόγω ύψους).

Μεγάλη έφεση στο τρίποντο, εξαιρετικός στην πάσα και συνήθως αναλάμβανε το μαρκάρισμα του καλύτερου παίκτη της αντίπαλης ομάδας.

Πολλοί τον συνέκριναν με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ ο οποίος μάλιστα είχε πει…

“Με έχουν δυσκολέψει αρκετοί παίκτες στο ΝΒΑ αλλά θυμάμαι ένας παίκτης της Εθνικής Ελλάδας που έπαιξε απίστευτη άμυνα στο Μουντομπάσκετ.

Ήταν το νούμερο 15.”

Γνωστός και ως “μπέμπης” του ελληνικού μπάσκετ που έγραψε τη δική του ιστορία με τη φανέλα του Πανιωνίου και της Εθνικής Ελλάδας.

Το καλοκαίρι του 2022 ανέλαβε καθήκοντα γενικού αρχηγού του Πανιωνίου.

Αδελφός του είναι ο επίσης πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής Χρήστος Χριστοδούλου.

Η καταγωγή του είναι από τα Ροζενά Κορινθίας. Το προσωνύμιο Μπέμπης δεν άργησε να του κολλήσει και παρέμεινε μέχρι το τέλος της καριέρας του.

Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από το σωματείο της Δάφνης, πριν μεταπηδήσει στον Πανιώνιο το 1983 και γίνει ο ηγέτης της ομάδας για πολλά χρόνια.

Η συμφωνία μεταξύ Δάφνης και Πανιωνίου έκλεισε με ποσό 3 εκατομμυρίων δραχμών, ενώ παράλληλα παραχωρήθηκαν στην Δάφνη οι παίκτες Κούτρας, Μπέλσης, Κωνσταντώνης, Κιούσης, Ολύμπιος και ο Μάκης Δενδρινός.

Οι σχέσεις των δύο συλλόγων ήταν ιδιαίτερα στενές από το 1977 και έτσι οι προσπάθειες των μεγάλων αθηναϊκών ομάδων δεν είχαν αποτέλεσμα.

Το 1989 επιλέχθηκε από τους Ατλάντα Χοκς στο νούμερο 90 του ντραφτ αλλά ποτέ δεν πήρε τη μεγάλη απόφαση για να παίξει στον NBA.

Στον “ιστορικό” αγωνίστηκε για 13 συνεχόμενες χρονιές και έγινε ταυτόσημο με τον μπασκετικό Πανιώνιο που φιγουράριζε στις 4 καλύτερες ομάδες της χώρας με εξαίρεση την τελευταία χρονιά του “μπέμπη” στην ομάδα της Νέας Σμύρνης, όπου έμειναν εκτός πλέι οφ μετά από πάρα πολλά χρόνια.

Με τον Πανιώνιο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 1991 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (73–70) με αντίπαλο τον τότε κάτοχο του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης ΠΑΟΚ.

Ο Χριστοδούλου σημείωσε 22 πόντους στον τελικό.

Στην Ευρώπη η μεγαλύτερη διάκριση του Χριστοδούλου σε συλλογικό επίπεδο ήταν η πορεία μέχρι τον ημιτελικό του Κυπέλλου Κόρατς το 1994 όπου απεναντί του βρέθηκε πάλι ο ΠΑΟΚ, όμως δεν επαναλήφθηκε το 1991 και η ομάδα της Θεσσαλονίκης προκρίθηκε και στη συνέχεια κατέκτησε το τρόπαιο στον τελικό.

Στο τέλος της καριέρας του, πήγε στον Παναθηναϊκό, τον οποίο βοήθησε να κατακτήσει το Πρωτάθλημα Ελλάδας μετά από 14 χρόνια και με τον οποίο κατέκτησε το μοναδικό του συλλογικό τρόπαιο πρωταθλήματος με νίκη στον τελικό επί του ΠΑΟΚ.

Μετά το τέλος αυτής της σεζόν, το καλοκαίρι του 1998 ανακοίνωσε την οριστική του αποχώρηση από το άθλημα σε ηλικία 33 ετών, μιας και οι χρόνιοι τραυματισμοί δεν του επέτρεπαν να συνεχίσει να αγωνίζεται ανταγωνιστικά.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Χριστοδούλου από πολύ νωρίς αγωνιζόταν με πρόβλημα και στα δύο γόνατα (δεν αποχωριζόταν ποτέ τις επιγονατίδες) και παρά τις καταχρήσεις που πολλοί υποστηρίζουν ότι έκανε στα θέματα διατροφής, δεν μετακόμισε ποτέ από τη λίστα των κορυφαίων καλαθοσφαιριστών στην Ευρώπη.

Η ΚΑΕ Πανιώνιος για να τον τιμήσει απέσυρε τη φανέλα με το νούμερο 4 προς τιμήν του. Επίσης και η ΚΑΕ Παναθηναϊκός τον έχει τιμήσει για τη συνολική του προσφορά μαζί με τους Νίκο Γκάλη και Κώστα Παταβούκα.

Η πρώτη του συμμετοχή στην Εθνική ανδρών έγινε στις 31 Αυγούστου του 1983, στους Βαλκανικούς Αγώνες, όντας μόλις 18 χρονών.

Ήταν ένας από τους βασικούς παίκτες της Εθνικής ομάδας για πολλά χρόνια, με την οποία κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987.

Στην ομάδα ο ρόλος του εξαιρετικά σημαντικός αναλαμβάνοντας κύρια αμυντικά καθήκοντα σε μια εποχή που το μερίδιο της δημοσιότητας και της καταξίωσης πήγαινε στον Γκάλη και στον Γιαννάκη κατά κύριο λόγο.

Κατάφερε με τις εμφανίσεις του να θεωρείται ισότιμο μέλος μιας τέτοιας εθνικής και ένας από τους τέσσερις σημαντικούς πυλώνες γύρω από τους οποίους εξελίσσονταν το παιχνίδι.

Στη διοργάνωση έχει μέσο όρο 8,6 πόντους με καλύτερο παιχνίδι τον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβίας, όπου σημείωσε 18 πόντους.

Δύο χρόνια αργότερα κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Ζάγκρεμπ.

Με δικό του τρίποντο στο τέλος του ημιτελικού αγώνα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, η εθνική νίκησε 81–80 και πέρασε στον τελικό της διοργάνωσης.

Είχε μέσο όρο 10 πόντους με καλύτερο παιχνίδι του αυτό του ημιτελικού με 12.

Συμμετείχε ακόμα στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1991,1993,1995 και 1997.

Στις διοργανώσεις του 1993 και του 1995 μέλος της καλύτερης πεντάδας, στη δεύτερη δε διοργάνωση της Αθήνας ήταν πρώτος σκόρερ της εθνικής ομάδας με 10,6 πόντους.

Στο Ευρωμπάσκετ του 1997 διετέλεσε αρχηγός της Εθνικής ομάδας.

Αγωνίστηκε σε τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1986, 1990, 1994 όπως και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996.