“Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το τηλεφώνημα.
Ηταν 3 το πρωί, 1η Απριλίου του 1994.
Χτύπησε το τηλέφωνο, απάντησα και ήταν ο Ντιέγκο.
Μου λέει…
“Τι κάνεις “τυφλέ”;
Μόλις πήρα μια απόφαση και θελω να με βοηθήσεις.
Θέλω να πάω στο Μουντιάλ”.
Του λέω…
“Γιατί Ντιέγκο; Εχεις παίξει σε τρία Μουντιάλ, τι το θες το τέταρτο;
Δεν είσαι σε φόρμα και αυτοί της FIFA θα σε πετάξουν έξω με την πρώτη ευκαιρία”.
Μου απάντησε…
“Αυτό θα ειναι το τελευταίο μου Παγκοσμιο Κυπελλο, αλλά το πρωτο στο οποίο η Νταλμα και η Τζανίνα μπορούν να με δουν να αγωνίζομαι” .
Εκείνη τη στιγμή του είπα αμέσως ναι, γιατί αυτό που τον έσπρωχνε στο να θέλει να παίξει ήταν μεγαλύτερο από αυτόν.
Ηταν η αγάπη του για τις κόρες του.
Ο Ντιέγκο συμφώνησε με όλους τους όρους μου.
Επρεπε “να φύγει απο την βρωμικη γειτονιά αναζητώντας τον παράδεισο” όπως λένε οι στίχοι του “El Choclo” ενός απο τα αγαπημένα του ταγκό.
Πήγαμε για προπονήσεις κάπου απομονωμένοι, δεν ήταν σε φόρμα και είχε παραπανίσια κιλά. Ηταν όμως πιο αποφασισμένος από ποτέ.
Εκανε προπονήσεις πρωί και απόγευμα, μερικές φορές και το βράδυ.
Ένα βράδυ είδα τον Ντιέγκο στην είσοδο της πόρτας να με κοιτάζει επίμονα.
“Παμε ” μου λεει.
Ηταν η κρίση γιατί του έλειπε η κόκα και έτρεμε σαν παιδί.
Τα μάτια του πρόδιδαν την επιθυμία να απαλλαγεί απο το τέρας μέσα του.
Φόρεσα ένα μπουφάν και βγήκαμε έξω για να προπονηθούμε.
Μία ώρα προπόνησης.
Στο τέλος ήταν εξαντλημένος, με αγκάλιασε και μου είπε…
“Εντάξει, εντάξει, φτάνει Φερνάντο”.
Ήταν ανακουφισμένος κι’εγώ χαρούμενος, είχε βγει νικητής από την μάχη του με την κοκαΐνη.
Εφτασε στο Μουντιάλ σε τέλεια κατάσταση.
Εκείνες τις ημέρες ήταν ευτυχισμένος, είχε γίνει ξανά ο Ντιέγκο που όλοι ξέραμε.
Ημουν μαζί του από το πρωί ως το βράδυ.
Στα δύο παιχνίδια με Ελλάδα και Νιγηρία έδειξε στον κόσμο ξανά ποιος ήταν ο Ντιέγκο. Μιλούσαν μόνο για αυτόν, σαν να μην υπήρχαν οι άλλες ομάδες.
Είχε γίνει και επισήμως το Μουντιάλ του Μαραντόνα.
Και μετά ήρθε αυτό το “χτύπημα” από το πουθενά…
Τιμωρία για ντόπινγκ.
Ηξερα ότι ο Ντιέγκο ήταν ενοχλητικός για κάποιους στη FIFA.
Δεν μου προκάλεσε έκπληξη.
Το να αλλάξεις τα αποτελέσματα ενός αντιντόπινγκ κοντρόλ δεν ήταν αδύνατο.
Εγώ βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι ο Ντιέγκο ήταν καθαρός για τουλάχιστον πέντε μήνες. Τον τελείωσαν οριστικά όμως.
Εκείνη τη βραδιά που έγιναν γνωστά τα νέα, άκουσα μια κραυγή από το δωμάτιο του.
Μια κραυγή που μου πάγωσε το αίμα.
Ηταν ο Ντιέγκο…
Από εκείνη τη στιγμή δεν τον αναγνώρισα ποτέ ξανά.
Επέστρεψε στην κοκαΐνη μέσα σε πολύ λίγο καιρό.
Δεν του έδωσαν την δυνατότητα να κρατήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στις κόρες του και του πήραν ό,τι πιο πολύτιμο γι’ αυτόν, το ποδόσφαιρο”.
Fernando Signorini
Ντ1εγκ0 Εμπιστευτικό
