«Στην Βερόνα έγινε χαμός, η ομάδα υποβιβάστηκε και έχασα πολλά γκολ.

Ήμουν 21 ετών, είχα ερωτευτεί ένα φωτομοντέλο που μου έφερε τα πάνω κάτω, έπαιξα πολύ άσχημα.

Έφτασα στην Ιταλία τον προηγούμενο χρόνο, το 1990, με ήθελε και η Άντερλεχτ, αλλά δεν είχα καμία αμφιβολία, λόγω και των συμβουλών του Λουτσέσκου, ενός μεγάλου γνώστη του ποδοσφαίρου.

Από τότε που συνειδητοποίησα πόσο άσχημη ήταν η ζωή στη Ρουμανία, ήμουν 14 ή 15 ετών, η Ιταλία ήταν το όνειρό μου.

Ήταν το Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, που όλοι προσπαθήσαμε να δούμε, ήταν το πιο όμορφο και δύσκολο πρωτάθλημα στον κόσμο.

Μια έξυπνη απόφαση, μια υπέροχη πόλη, η θάλασσα, οι ζεστοί άνθρωποι και αυτό το πανό «Raducioiu, το Μπάρι σε αγαπά» που τρύπησε την καρδιά μου.

Η εθνική ομάδα της Ρουμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 ήταν αυτή που αγαπήθηκε περισσότερο από όλους τους συμπατριώτες μου, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους όταν νικήσαμε την Κολομβία και τις Ηνωμένες Πολιτείες στη φάση των ομίλων και μετά την Αργεντινή στη φάση των 16.

Θα μπορούσα να ήμουν ο Ρουμάνος ποδοσφαιριστής που σημείωσε τα περισσότερα γκολ στην ιστορία της εθνικής ομάδας, ακόμα και σήμερα έχω τον υψηλότερο μέσο όρο τερμάτων έχοντας πετύχει 21 γκολ σε 40 εμφανίσεις.

Δυστυχώς το 1996 είπα σε όλους να πάνε στο διάολο και δεν ξαναπήγα στην εθνική ομάδα, ήμουν πραγματικά τρελός».

Φλορίν Ραντουτσόιου