”Αποφάσισα να στείλω τον γιο μου σε άλλη σχολή ποδοσφαίρου.
Το έχω αποφασίσει και θέλω να εξηγήσω τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτή την επιλογή. Εδώ και αρκετό καιρό ο γιος μου, από τα 7 του, παίζει στον ίδιο σύλλογο και αυτό που δεν μου αρέσει είναι ότι δεν ξέρει την έννοια της λέξης «ήττα».
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω, η ομάδα του είναι πολύ δυνατή, αυτός και οι συμπαίκτες του προπονήθηκαν για πέντε χρόνια με τον ίδιο προπονητή και δημιουργήθηκε ένας δεσμός που για αυτούς είναι όλα εύκολα και η νίκη είναι το μόνο πράγμα που μπορούν να ελπίζουν.
Αν μπορούσα να στοιχηματίσω χρήματα σε αυτό, θα είχα γίνει πλούσιος.
Νίκη! Πάντα!
Και αυτό δεν μου αρέσει πια.
Στην αρχή ήταν ωραίο αλλά μετά με τον καιρό άλλαξα γνώμη.
Αυτή η ομάδα λειτουργεί ως εξής, ανάλογα με τον αριθμό των μελών γίνονται ομάδες (α, β, γ…) με βάση την ποιότητα των νεαρών ποδοσφαιριστών και ο γιος μου είχε την “ατυχία” να είναι καλός και άρα να μπαίνει στην πρώτη.
Εκεί μετράει μόνο η νίκη, κερδίζοντας τον αντίπαλο, φέρνοντας κύπελλα και τρόπαια εντός έδρας, τα οποία ο προπονητής και οι διοικούντες επιδεικνύουν περήφανα στον πίνακα ανακοινώσεων.
Αλλά ο γιος μου αξίζει περισσότερο από ένα μετάλλιο και τον χάνω.
Έχει αρχίσει να υποτιμά τους φίλους του σχολείου του, έχει σχέσεις μόνο με τους συμπαίκτες του (ή μάλλον, από την ομάδα «α») και σε ηλικία μόλις 12 ετών, παρουσιάζει ένα τεκμήριο και ανταγωνιστικότητα που εμένα δεν μ’αρέσει. όλα.
Αν κάτι του πάει στραβά, δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα αλλά τρέχει σε αναζήτηση της πιο εύκολης λύσης.
Είναι ντροπαλός.
Όταν παίζει, για την ομάδα του μετράει μόνο το αποτέλεσμα, με όποιο κόστος.
Και οι άλλοι γονείς στην κερκίδα, που κάθονται δίπλα μου, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να καυχιούνται για τα παιδιά τους, σαν να μειώνουν τα παιδιά των άλλων.
Έπαιξα και ξέρω ότι το ποδόσφαιρο είναι τελείως διαφορετικό.
Θέλω να αρχίσει να χάνει και ο γιος μου!
Θέλω να μετανιώσει για την ήττα, να ενθαρρύνει έναν συμπαίκτη του μετά το λάθος, να του απλώσει το χέρι για να τον βοηθήσει να σηκωθεί όταν πέσει.
Μακάρι να μάθει να ανακαλύπτει τον εαυτό του και τα όριά του, να τα ξεπερνά με δέσμευση και επιμονή.
Θέλω να γυρίζει σπίτι απογοητευμένος αλλά και χαρούμενος, με την επιθυμία να βελτιώσει αυτό που πήγε στραβά.
Θέλω να γνωρίζει ότι πίσω από μια ήττα υπάρχει ένας δρόμος προς την ανάκαμψη, ότι η ήττα δεν σημαίνει αποτυχία, αλλά απλά πρέπει να προσπαθήσετε ξανά, περισσότερο από πριν και ακόμα καλύτερα.
Επιπλέον, θέλω ο προπονητής να τον αφήσει να κάνει λάθη, να τον κάνει να προσπαθήσει να εκφράσει την δημιουργικότητά του, αντί να προτιμά το τακτικό κομμάτι, που είναι βαρετό και συγκεκριμένο ποδόσφαιρο, προτιμώντας ένα πιο ελεύθερο και ανέμελο.
Προσπάθησα να ζητήσω από τον προπονητή να τον βάλει σε μια ομάδα «λιγότερο καλών» παικτών αλλά δεν άκουγε.
Αποφάσισα λοιπόν ότι θα πάω τον γιο μου σε άλλη σχολή ποδοσφαίρου, δεν τον πίεσα αλλά του μίλησα και φαίνεται ότι κατάλαβε το πρόβλημα.
Από την άλλη, τον τελευταίο καιρό δεν διασκέδαζε πια γιατί, όπως είπε, στο γήπεδο «έπρεπε να κάνει πάντα τα ίδια πράγματα, δεν του επιτρεπόταν να ρισκάρει» και αντίθετα αυτός προτιμούσε να δοκιμάσει «μικρά παιχνίδια».
Θα πάει να παίξει αλλού, σε μια ομάδα την οποία κέρδισε 7-0 την τελευταία φορά.
Ίσως θα χάσει από τους πρώην συμπαίκτες του, αλλά ελπίζω να επιστρέψει στο σπίτι με χαμόγελο και να ανακτήσει τις σχέσεις με τους φίλους του σχολείου του και πάνω από όλα ότι θα είναι καλύτερος άνθρωπος στο μέλλον, γιατί εκεί που ήταν, ζούσε σε μια κόλαση με κύπελλα και μετάλλια!”
Ένας γονιός, που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε γονιός…
Γονείς και Ακαδημίες
