Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά όταν μιλάμε για τον Φραντσέσκο Τότι, οι περισσότεροι μπορούμε να τον αναφέρουμε όπως θα κάναμε για έναν παλιό φίλο.
Ίσως γιατί σε έναν κόσμο όπως το ποδόσφαιρο είναι από τους λίγους που έδειξε τον εαυτό του 100%, τόσο στο γήπεδο όσο και μπροστά στις κάμερες.
Ίσως γιατί, όπως πολλοί ποδοσφαιριστές, ο Φραντσέσκο κατάφερε να παίξει στην αγαπημένη του ομάδα, αλλά μόνο αυτός και μερικοί άλλοι κατάφεραν να περάσουν ολόκληρη την καριέρα τους με την ίδια φανέλα με την οποία ξεκίνησαν.
Ο Φραντσέσκο είναι μια πρώτη πάσα χωρίς να κοιτάξει, ένα σουτ φάουλ με δύναμη κάτω από το τείχος, ένα βολέ με το αριστερό πόδι που καταλήγει στο οριζόντιο δοκάρι, ένα πέναλτι που εκτελέστηκε στο τελευταίο λεπτό του τελικού των 16 ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ένα ”κουτάλι” σε ευρωπαϊκό ημιτελικό, αλλά πάνω από όλα είναι ένας μικρός οπαδός της Ρόμα που μεγάλωσε στην πόλη του, που πρώτα τον έκανε να νιώσει σαν στο σπίτι του και μετά τον εξέλεξε Βασιλιά.
Είναι εκείνος ο φίλος που έχει πάντα έτοιμο ένα αστείο, όπως εκείνος ο ποδοσφαιριστής που είχε πάντα έναν άσο στο μανίκι του και πάνω απ’ όλα είναι αυτός ο φίλος με τον οποίο μεγαλώνεις από το νηπιαγωγείο και σε συντροφεύει σε όλη σου τη ζωή.
Όπως και να συμπεριφέρεσαι και να αλλάζεις, θα είναι πάντα δίπλα σου.
Υπήρξε μόνο ένας Λουίτζι Ρίβα, μόνο ένας Τζιάνι Ριβέρα, μόνο ένας Ρομπέρτο Μπάτζιο, μόνο ένας Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, μόνο ένας Πάολο Μαλντίνι, και αναθεμάτον, υπήρξε μόνο ένας Φραντσέσκο Τότι.
