«Στα εκτός έδρας παιχνίδια, στο ξενοδοχείο ο Σπαλέτι έπαιρνε πάντα το δωμάτιο δίπλα από το δικό μου, μέχρι που μια φορά τον είχα ρωτήσει αν είναι τυχαίο και μου απάντησε…

“Θέλω να σε ελέγχω καλύτερα”.

Μου το επιβεβαίωσε και ένας υπάλληλος του κλαμπ, ότι ήθελε πάντα το δωμάτιο του να είναι κοντά στο δικό μου και στους Ναϊνγκολάν και Πιάνιτς, οι τρεις κολλητοί που ήταν πάντα μαζί πριν κοιμηθούν.

Το πρόβλημα του είναι το συνηθισμένο, τα χαρτιά, επειδή κατά τη γνώμη του χαλάς ενέργεια και δεν είσαι συγκεντρωμένος.

Από όταν είχε επιστρέψει στη Ρόμα, γνωρίζοντας τη φοβία του, είχαμε σταματήσει να παίζουμε.

Αλήθεια.

Ο καθένας μας είχε μαζί του ένα τάμπλετ και μέχρι να κοιμηθούμε διασκεδάζαμε έτσι. Σάββατο βράδυ, στο Μπέργκαμο, εγώ, ο Μίραλεμ και ο Ράτζα είμαστε στο δωμάτιο μου όταν, κατά τις 23:30, ο Σπαλέτι ντυμένος στα μαύρα έφτασε έξω από την πόρτα μου και έκατσε κάτω, στο διάδρομο, ακουμπώντας στον τοίχο, περιμένοντας και όντας σχεδόν… αόρατος μέσα στο σκοτάδι.

Για να μας εκπλήξει, δεν πήγε στο δωμάτιο για τη φυσιοθεραπεία, το οποίο ήταν ακριβώς δίπλα.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα βγήκε από εκεί ο Ντε Ρόσι, ο οποίος πριν τους αγώνες χρειάζεται ένα μασάζ για να κοιμηθεί.

Μέσα στο σκοτάδι σχεδόν, δεν πιστεύει στα μάτια του…

“Μίστερ; Εσύ είσαι; Τι κάνεις;”.

Ο Σπαλέτι του απαντάει χαμηλόφωνα “τίποτα, τίποτα, ξέρω ότι τώρα θα ειδοποιήσεις τους φίλους σου…”.

Ο Ντανιέλε του λέει αδιάφορα… “τι να ειδοποιήσω, εγώ κοιτάω τη δουλειά μου, δεν ασχολούμαι”, επιστρέφει στο δωμάτιο του και στέλνει αμέσως στο WhatsApp στον Πιάνιτς… “Προσέξτε γιατί ο μίστερ κρύβεται έξω από την πόρτα”.

Είναι 00:15, από τις 00:00 έπρεπε να είναι όλοι στα δωμάτια τους.

Τίποτα σοβαρό, αλλά ο Ράτζα και ο Μίραλεμ σκέφτονται να φύγουν από το δωμάτιο μου πηδώντας από το παράθυρο.

Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε στον δεύτερο όροφο.

Είναι πολύ ψηλά.

Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, βασικά προσπαθούμε να πνίξουμε το γέλιο μας, γιατί η κατάσταση αντικειμενικά είναι κωμική αλλά δε θα ήταν έξυπνο να ακουστούμε.

Στο τέλος ανοίγω λίγο την πόρτα, αρκετά για να δω τα πόδια του Σπαλέτι.

Ο Ράτζα βγαίνει προσποιούμενος ότι πήγε να σκοντάψει…

“Γαμώτο, ποιος είναι; Μίστερ, μα τι στο διάολο…”

O Πιάνιτς τον ακολουθεί και εγώ κλείνω την πόρτα.

Ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε για να ακούσω τον σαρκαστικό τόνο του Σπαλέτι…

“Μην κάνετε τους έξυπνους, ξέρω τι κάνατε στο δωμάτιο του Φραντσέσκο, παίζατε χαρτιά”. Ο Μίραλεμ του απαντάει αμέσως…

“Ποια χαρτιά; Οχι, στο λάπτοπ παίζαμε”. “Θα τα πούμε αύριο”, είναι η τελευταία απειλητική φράση που ακούω από τον Σπαλέτι.

Το επόμενο πρωί, στο πρωινό, δεν μας χαιρετάει.

Ο Μάρκο Ντομενικίνι, ένας από τους συνεργάτες του, έρχεται προς το μέρος μας…

“Τι διάολο, χαρτιά παίζατε;”.

Του λέω “όχι χαρτιά, λάπτοπ”.

Νιώθω ότι μιλάω με μικρά παιδιά και ακόμη δεν έχει τελειώσει το σκηνικό, γιατί στην τελευταία ανάλυση πριν το ματς, αυτή στην οποία μας ανακοινώνει την 11άδα στην οποία δε βρίσκεται ο Πιάνιτς, φανερά λόγω τιμωρίας, ο Σπαλέτι επαναλαμβάνει ότι τα χαρτιά απαγορεύονται και ότι κάποιος, την προηγούμενη βραδιά, είχε παραβεί τον κανονισμό.

Δεν είχα πλέον τη δύναμη να απαντήσω…».

Από την αυτοβιογραφία του Φραντσέσκο Τότι, για τις σχέσεις του με τον Λουτσιάνο Σπαλέτι την τελευταία του σεζόν.