Χρόνια πριν, χτύπησαν την πόρτα του διαμερίσματός μας, στη Ρώμη.
Η μητέρα μου, Φιορέλα, πήγε να απαντήσει.
Αυτοί οι άνθρωποι καθόρισαν την ποδοσφαιρική μου καριέρα.
Όταν άνοιξε την πόρτα, ένα γκρουπ ανδρών είπαν ότι είναι παράγοντες ποδοσφαίρου.
Δεν ήταν όμως από τη Ρόμα. Φορούσαν κόκκινα και μαύρα ρούχα.
Ήταν από τη Μίλαν.
Και ήθελαν να παίξω εκεί με οποιοδήποτε κόστος.
Όταν εισαι παιδί στη Ρώμη, υπάρχουν δύο επιλογές: Ή Ρόμα ή Λάτσιο.
Αλλά στην οικογένειά μου υπήρχε μόλις μία επιλογή.
Η Ρόμα ήταν κάτι παραπάνω από μία ομάδα.
Ήταν μέρος της οικογένειάς μου, του αίματός μας και των ψυχών μας.
Σε ηλικία 7 ετών ο πατέρας μου αγόρασε εισιτήρια και πήγαμε στο Ολίμπικο.
Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι το συναίσθημα.
Τα χρώματα, οι οπαδοί. Δεν μπορώ να περιγράψω την εμπειρία.
Στην περιοχή μου, στο San Giovanni, δε νομίζω ότι με είδε κανείς χωρίς μια μπάλα στα χέρια ή στα… πόδια.
Ξεκίνησα να παίζω στις ακαδημίες.
Είχα πόστερ και αποκόμματα εφημερίδων με τον Τζανίνι, τον αρχηγό της Ρόμα, στο δωμάτιό μου. Ήταν σύμβολο.Ήταν παιδί από τη Ρώμη, όπως εμείς.
Μετά, στα 13 μου, χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού μου. Ήταν αυτοί οι άνθρωποι της Μίλαν που ήθελαν να πάω στην ομάδα τους.
Η μητέρα μου ήταν το αφεντικό. Ακόμα είναι το αφεντικό. Και ήταν πάντα δίπλα στα παιδιά της.
Δεν ήθελε να φύγω από το σπίτι, επειδή φοβόταν να μην πάθω κάτι. “Όχι, όχι”.
Αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε στους ανθρώπους της Μίλαν. Αυτό ήταν.
Η πρώτη μου μεταγραφή ματαιώθηκε από το αφεντικό.
Ήταν δύσκολο να πεις όχι στη Μίλαν.
Ήταν πολλά τα χρήματα που θα έπαιρνε η οικογένειά μου.
Αλλά η μητέρα μου, μού έμαθε κάτι εκείνη τη μέρα.
Ότι το σπίτι σου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, αφού με τσέκαραν σε ένα παιχνίδι νέων, η Ρόμα μου έκανε πρόταση.
Θα φορούσα τη φανέλα της.
Η μητέρα μου ήξερε. Με βοήθησε με πολλούς τρόπους στην καριέρα μου.
Ναι, ήταν υπερπροστατευτική. Ακόμα είναι, αλλά έκανε πολλές θυσίες για να είμαι καθημερινά στο γήπεδο.
Αυτά τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα για εκείνη.
Αυτή με πήγαινε στις προπονήσεις και με περίμενε να τελειώσω.
Περίμενε δύο, τρεις, ακόμα και τέσσερις ώρες.
Με περίμενε στη βροχή, στο κρύο, δεν την απασχολούσε.
Όταν περπατούσα στον αγωνιστικό χώρο για το πρώτο μου ματς, είχα κυριευτεί από υπερηφάνεια που θα έπαιζα για το… σπίτι μου.
Για τη γιαγιά μου.
Για την οικογένειά μου.
Για 25 χρόνια η πίεση, το προνόμιο, δεν άλλαξε ποτέ.
Φυσικά και έγιναν λάθη.
Υπήρξε μια στιγμή που σκέσφτηκα να φύγω για να παίξω στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Όταν μια τόσο επιτυχημένη ομάδα, σε ζητάει, σκέφτεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου κάπου αλλού.
Έκανα συζητήσεις με τον πρόεδρο της Ρόμα, αλλά στο τέλος η οικογένειά μου, μου υπενθύμισε τι είναι η ζωή.
Ότι το σπίτι είναι τα πάντα.
Δεν έφυγα ποτέ από το σπίτι μου, παρά μόνο όταν αρραβωνιάστηκα με τη σύζυγό μου, την Ιλάρι.
Όταν θα σκέφτομαι τι πέρασα εδώ, θα μου λείπουν πολλά πράγματα.
Οι πολλές ώρες προπόνησης, οι κουβέντες με τους συμπαίκτες μου στα αποδυτήρια.
Με ρωτάνε οι άνθρωποι, γιατί έμεινα όλη μου τη ζωή στη Ρώμη.
Η Ρώμη είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ.
Η Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Η Ρώμη είναι, φυσικά, οι Ρωμαίοι. Η Ρώμη είναι η Ρόμα.
Είναι ο κόσμος για εμένα.
Η ομάδα, η πόλη, η ζωή μου”.
Φραντσέσκο Τόττι
