Ανάμεσα στους πολλούς αγώνες που μπορούν να περιγράψουν πλήρως τον Garrincha ως ποδοσφαιριστή, είναι αναμφίβολα το Βραζιλία – Χιλή: 4-2 στις 13 Ιουνίου 1962.
Πρώτα από όλα γιατί εκείνη την ημέρα όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι έγιναν μάρτυρες του φαινομένου Garrincha, εκείνου που με αφορμή εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο αναδείχθηκε ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης, κατακτώντας το ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής με εξαιρετικές εμφανίσεις όπως αυτές με Αγγλία και Χιλή.
Σε εκείνο το ματς ο Garrincha ήταν πραγματικά εκρηκτικός όχι μόνο για την θεαματική φύση των δύο γκολ του (ένα σουτ με το αριστερό που πήγε κάτω από το οριζόντιο δοκάρι και μια κεφαλιά), αλλά και για τη μανία με την οποία κατασπάραξε την άμυνα των γηπεδούχων.
Τους έκανε ότι ήθελε μέσα στο σπίτι τους, ενάντια σε πραγματικά δρεπάνια εκ Χιλής ορμώμενα.
Αλλά αυτός ο αγώνας δεν αντιπροσωπεύει μόνο την καταστροφική πλευρά του ταλέντου του Garrincha, αλλά και την απερισκεψία του, που αντιπροσωπεύεται από μια ανοησία που θα τον εμπόδιζε να παίξει σε έναν τελικό που ο ίδιος είχε κερδίσει, αν δεν υπήρχε ισχυρή και αμφιλεγόμενη πολιτική πίεση από τη Βραζιλία να ανακαλέσει τον αποκλεισμό του.
Γιατί ακόμα και σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που κυριαρχούσε με τα 4 γκολ και τις 2 ασίστ σε 6 παιχνίδια, ο Γκαρίντσα ήταν αυτός, με όλες του τις ιδιότητες και όλες τις υπερβολές του. Πάρτα όλα ή φύγε άπραγος, αυτό ήταν το μότο του μια ζωή.
Ο Πελέ τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια του αγώνα κατά της Τσεχοσλοβακίας. Έχοντας στερηθεί το μεγαλύτερο αστέρι της, η ομάδα της Βραζιλίας εξαρτάται πλέον σημαντικά από τον Γκαρίντσα, ο οποίος πραγματοποίησε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις παικτών στη διοργάνωση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το σήκωσε μόνος.
Η Βραζιλία είχε εννέα από τους τροπαιούχους της προηγούμενης διοργάνωσης στη σύνθεσή της και εφάρμοσε για πρώτη φορά το σύστημα 4–3–3.
Απέναντι στην Ισπανία που φαινόταν ισχυρή χάρις στα μεγάλα ονόματα των παικτών της, προσφέρει και τις δύο τελικές πάσες (ασίστ) που οδήγησαν σε πρόκριση για τους προημιτελικούς στον Αμαρίλντο μετά τις ντρίμπλες δύο τουλάχιστον αντιπάλων.
Στη συνέχεια σκόραρε δύο φορές (ένα με αριστερό μακρινό σουτ και ένα με κεφαλιά, αμφότερα σπάνια για το ρεπερτόριό του) με αντίπαλο την Αγγλία παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των Βρετανών να τον σταματήσουν (αποτέλεσμα 3–1), στο ίσως καλύτερο παιχνίδι της διεθνούς του καριέρας.
Ακόμη και οι ηττημένοι εντυπωσιάστηκαν, με μια αγγλική εφημερίδα να επαινεί τον Βραζιλιάνο ως «Ο Στάνλεϊ Μάθιους, ο Τομ Φίνεϊ και ένας γητευτής φιδιών στριμωγμένοι σε ένα».
Σκόραρε ακόμα δύο φορές απέναντι στη Χιλή στον ημιτελικό που έληξε με 4–2, αγώνα στον οποίο αποβλήθηκε.
Είχε δεχθεί πληθώρα σκληρών μαρκαρισμάτων από τους παίκτες των γηπεδούχων και σε ένα από αυτά ανταπέδωσε.
Ασκήθηκε ποικιλότροπη πίεση στη FIFA για να μείνει ατιμώρητος και να αγωνιστεί στον τελικό, για να μείνει ατιμώρητος και να παίξει στον τελικό, κάτι που τελικά επετεύχθη.
Στον τελικό, αγωνιζόμενοι για να σπάσουν την αντίπαλη άμυνα της Τσεχοσλοβακίας, οι Βραζιλιάνοι μπορούσαν πάλι να υπολογίζουν σε έναν εντυπωσιακό Γκαρίντσα να αποδιοργανώσει τους αντιπάλους τους και να δημιουργεί μεγάλους χώρους, καθώς μονοπωλεί την προσοχή τους.
Οι τελευταίοι μερικές φορές συγκεντρώνονται μέχρι και σε πέντε για να μπλοκάρουν το δρόμο του, αλλά πάντα μάταια.
Η Βραζιλία κερδίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο για δεύτερη φορά στην ιστορία της, χάρη στη νίκη με 3–1.
Ο Γκαρίντσα, είναι ένας από τους κορυφαίους σκόρερ με τέσσερα γκολ, έδωσε δύο τελικές πάσες (ασίστ), εκλέγεται δε και ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης, ήταν μάλιστα ο πρώτος παίκτης που κέρδισε τον τίτλο με την ομάδα και τις δύο κορυφαίες ατομικές διακρίσεις στην ίδια διοργάνωση.
Περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι γέμισαν τους δρόμους του Ρίο για να γιορτάσουν με την παρέλαση των παικτών.
Ο κυβερνήτης της πολιτείας έδωσε στον Γκαρίντσα ένα δώρο, ένα κλουβί με μια μάινα, ένα πουλί ινδικής καταγωγής που μιμείται την ανθρώπινη φωνή.
