«Στον αθλητισμό πηγαίνει κάποιος για να ξεφύγει από τις σκοτούρες του. Εγώ όταν πηγαίνω στο γήπεδο… λάμπω.

Αυτό που κατάφερα στη ζωή μου ήταν να μ’ αγαπάει όλος ο κόσμος!Στον ΠΑΟΚ όταν πήγαινα να τους χαιρετήσω έλεγαν “να τος, να τος ο Πρωθυπουργός.”

Γύριζα όλες τις εξέδρες και φώναζα για την ομάδα μου, πήγα και στη Θύρα 7 με τον «Ατίλιο» κανείς δεν με πείραξε.

Και στην Τούμπα έχω πάει και δεν με πείραξαν και στο Χαριλάου, σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας!

Με αγαπάνε και με σέβονται. Με έχουν βραβεύσει επανειλημμένως ως τον καλύτερο φίλαθλο, κατά της βίας.

Από μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ειδικά από το 1950 πήγαινα σε όλα τα ματς εντός και εκτός.

Μόνο 12 αγώνες έχω χάσει!

Ξεκίνησα από το χωριό μου, τον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας, είμαι από την Αρκαδία.

Ο πατέρας μου ήταν γιατρός, ήμουν πριγκιπόπουλο, αλλά τον έχασα και βρέθηκα στη φτώχεια.

Ήρθα στον Πειραιά όπου και οι δύο μου θείοι, οι Δασκαλάκηδες, ήταν Εθνικοί.

Έτσι λάτρεψα τον Εθνικό με όλη μου την ψυχή.

Επί πολλές δεκαετίες ο Εθνικός, από την αρχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν στα «μεγάλα σαλόνια».

Για σχεδόν 70 χρόνια.

Θυμάμαι τον Εθνικό από το ποδηλατοδρόμιο με το καρβουνίδι, όπου είχε δίπλα ο Δημήτρης Καρέλλας, ο τεράστιος αυτός πρόεδρος, το εργοστάσιο με τα υφάσματα, με 3.500 ανθρώπους προσωπικό!

Και άλλο ένα εργοστάσιο είχε στο Λαύριο με 4.500 προσωπικό!

Με κυνηγούσαν για να πάω στη Λυρική Σκηνή!

Διότι είχε δυνατό μέταλλο η φωνή μου, ήταν χάρισμα.

Αλλά εγώ είχα την αγάπη στον Εθνικό μου.

Παίρνω ευκάλυπτο, τον βράζω, κουκουλώνομαι με πετσέτα, παίρνω εισπνοές και ανοίγει η φωνή μου!

Με τη βοήθεια του Θεού έφτασα έως εδώ που έφτασα, κάθε Κυριακή πρωί πάω στην εκκλησία και κάθε βράδυ προσεύχομαι.

Θέλω να ξαναδώ τον Εθνικό στα «μεγάλα σαλόνια».

Γιάννης Μαντζουράνης ”Ο Εθνικάρας” συνέντευξη στο ”ΦΩΣ”