Τι καλοκαίρι ήταν εκείνο…
Και τι ματς ήταν αυτό που μένει τόσο βαθιά στη μνήμη και δεν μπορείς να ξεχάσεις ποτέ??!!
Για μας που συνδυάζουμε πάντα τις στιγμές, με ημερομηνίες και παιχνίδια και καταστάσεις διάφορες, εκείνη η μέρα αποτελεί ορόσημο, καθώς όλοι μας θυμόμαστε τι κάναμε σχεδόν από το πρωί μέχρι και το τέλος του αγώνα.
1 Ιουλίου 2004!
Η εξεταστική τέλειωσε, στην οποία έτσι κι’αλλιως πηγαίναμε το πολύ μέχρι την βιβλιοθήκη για να διαβάσουμε καμία εφημερίδα και να πούμε καμία μαλακ… μεταξύ μας.
Όλοι ζούσαν στον ρυθμό του Euro!
Στο παιχνίδι με την Γαλλία ξεκινήσαμε τέσσερα άτομα να κατέβουμε Λευκό Πύργο και χαθήκαμε, μέσα σε σημαίες και ταμπούρλα και φωνές χαρούμενες.
Στο παιχνίδι με την Τσεχία ήμουν στο χωριό, το πρόγραμμα είχε μπάνιο, μπάλα και πρώτο τραπέζι το βράδυ στην καφετέρια, στον Δρασκ!
Δεν υπήρχε κούραση για κανένα λόγο.
Μπάλα μέχρι τελικής πτώσης, αυτό ήταν το μότο.
Το απόγευμα, το ντέρμπι που παίζαμε ήταν το… Βησιγότθοι – Οστρογότθοι, μόνο από τα ονόματα των ομάδων, καταλαβαίνετε για τι κανίβαλους πρόκειται, σκοτωνόμασταν και ήμασταν με ανοιχτά γόνατα και αγκώνες, λες και παίζαμε κάτι παραπάνω από τελικό Μουντιάλ και φεύγαμε κύριοι μετά σα να μην συνέβαινε τίποτα.
Έτσι κι’εκείνη την ημέρα, το 19-3 ήταν κολακευτικό για τους Οστρογότθους, οι οποίοι έπεσαν πάνω σε ιερά τέρατα της αλάνας!
Μην λέμε ονόματα, ξέρουν καλά αυτοί…
Το βράδυ όλοι μαζί για να δούμε την Εθνική!
Αυτή η αίσθηση της χαράς, η μυρωδιά της νίκης και της θετικότητας, ίσως να μην ξαναυπήρξε ποτέ στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Το καλοκαίρι έχει τις δικές του μυρωδιές, αλλά σε αυτό προστέθηκαν κι άλλες ιδιότητες, ήταν κάτι που όποιος το ένιωσε μπορεί να το καταλάβει και να το αισθανθεί ακόμα και σήμερα.
Η αίσθηση του ότι βγαίνω έξω και θα περάσω καλά, η αίσθηση της ελευθερίας και της θετικής σκέψης, κάτι αδιανόητο σε σύγκριση με το τώρα.
Η θετικότητα αυτή, τύλιξε όλη την Ελλάδα και την ένωσε.
Το γκολ του Δέλλα, μας βρήκε στον αέρα, στην κυριολεξία, δεν το πίστευε κανείς.
Όλοι όρθιοι στο κόρνερ, όλα ιπτάμενα στο γκολ.
Πως να περιγράψεις αυτά τα συναισθήματα??
Δέκα λεπτά έντασης…
Γκοοοοοολλλλλλ!
Μόλις συνερχόμαστε, ένας μαλλιάς που το πιθανότερο ήταν να τραγουδήσει το Disappear απ’τους Metallica, ξεκινάει ασυναίσθητα να τραγουδάει δακρυσμένος τον Εθνικό Ύμνο και να φωνάζει, όλοι μαζί..
Δρασκ, Ζογκλέρ, Ερωδιός, οι καφετέριες οι κεντρικές…
Ολη η πλατεία ένα!
Όλο το χωριό ένα!
Όλη η χώρα ένα!
Σε γνωρίζω από την κόψη…
Σαν κάτι πολεμικές ταινίες του Τζέιμς Πάρις!
Χειροκρότημα και διάσπαρτες οι παρέες να βγαίνουν στις γειτονιές για να φωνάξουν το σύνθημα…
“Ελλάς ολε ολε…” και κάτι αλλά όμορφα που έβγαιναν από λεπτό σε λεπτό, από ποιητές της στιγμής!
Ο Ρεχάγκελ και οι παίκτες του έκαναν κάτι τεράστιο, ένωσαν όλους τους Έλληνες, έστω και για λίγο.
Ο άθλος αυτός θα μείνει αιώνιος και οι στιγμές θα είναι πάντα στο μυαλό μας.
Ευλογημένο καλοκαίρι!
