Την παρακάτω ιστορία την είχε στείλει ο Wasilios Sakalidis
Θα ήθελα να πω την δικιά μου ιστορία για εκείνη την ένδοξη μέρα του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ας αρχίσουμε λοιπόν.
4 ΙΟΥΛΊΟΥ 2004…
” Εγώ ζω και εργάζομαι στο Μάνχαιμ της Γερμανίας, δεν ξέρω πως και γιατί αλλά είμαι 100% σίγουρος πως αυτό το Euro θα το πάρουμε, πηγαίνω λοιπόν στον γερμανό, το αφεντικό μου στην μεταφορική που δουλεύω και που είμαι υπεύθυνος για 42 φορτηγά και του λέω…”
Φέτος θα το πάρει η Ελλάδα και εγώ θα πάω στον τελικό στην Λισαβόνα, όποτε θα πάρω άδεια για Δευτέρα-Τρίτη μιας και θα πάω με το αμάξι και θα είμαι στο δρόμο και χάλια από τα πανηγύρια.
Με βλέπει ο γερμανος και τον πιάνουν κάτι γέλια και μου λέει…” Αν φτάσει η Ελλάδα τελικό πάνε και σου πληρώνω τα έξοδα εγώ. ”Πέμπτη βράδυ μετά τον ημιτελικό με Τσεχία γίνεται χαμός και με παίρνει τηλέφωνο. Μου λέει…
” Έχουμε πολύ δουλειά δεν μπορώ να σε αφήσω να πας. Του λέω και εγώ..
” Αύριο θα έρθω το πρωί για δύο ωριτσες και μετά φεύγω γιατί Παρασκευή βράδυ 12 η ώρα ξεκινάω για Λισαβόνα. Αν δεν θες, απόλυσε με, εγώ θα πάω.
Τι να κάνει και αυτός, μου λέει.. τρελέ Ελληνα κανε ότι θες.
Το φιλαράκι που είναι να πάμε μαζί γιατί και αυτός την ίδια και πιο πολύ τρελά κουβαλάει, είναι η γυναικά του έγκυος στο πρώτο τους παιδί και μου λέει..
”Ρε συ, που να τρέχουμε τώρα και χωρίς εισιτήρια καλύτερα να κάτσουμε εδώ να το δούμε όπως τα αλλά ματς και για το γούρι. ‘ ‘Του λέω και εγώ λοιπόν.. Αδερφέ, εγώ προτιμώ αυτό το ματσάκι να το δω μέσα σε ένα μπουρδ.. λο με ασπρόμαυρη τηλεόραση.
Αλλά στην Λισαβόνα, όχι στην Γερμανία!
Με είδε λοιπόν αποφασισμένο και τι να κάνει, λέει της γυναίκας του ότι θα έρθει μαζί μου.
Ξεκινάμε λοιπόν 12 η ώρα το βράδυ.
Κατά τις 8-9 το πρωί παίρνω ένα φιλαράκι από Ελλάδα τηλέφωνο που έχει καφενείο Σέρρες και είχε πει ότι έχει και εισιτήρια και ότι θα πάει, να του πω ότι θα βρεθούμε εκεί.. και μου λέει ότι τελικά αυτός δεν μπορεί να έρθει λόγο δουλειάς.
Του λέω ” κανόνισε μαλακ.. τα εισιτήρια που είχες, να τα πάρω εγώ, είμαι ήδη στον δρόμο, έχω περάσει Παρίσι και συνεχίζω. Μου δίνει λοιπόν ένα τηλέφωνο και το όνομα κάποιου να τον πάρω. Παίρνω και εγώ τηλέφωνο.
Καλημέρα του λέω. Καλημέρα λέει. Αδερφός του Βαγγέλη είμαι λέω, από Σέρρες, που είχατε κανονίσει κάτι εισιτήρια..
Δεν θα μπορέσει αυτός του λέω και με είπε να σε πάρω να τα κανονίσεις για μένα.
Μου λέει που είστε??Λέω, περάσαμε Παρίσι και ερχόμαστε με αμάξι. Μου λέει αν δεν είχες ξεκινήσει θα σου έλεγα να μην έρθεις καν δεν ξέρω αν μπορέσω να βρω εισιτήρια.
Του λέω, φιλαράκι δεν πειράζει. Εγώ θα έρθω ότι και να γίνει, οπότε να βρεθούμε, έχω πάρει κουτάκι φραπέ μαζί ένα κιλό, να βρεθούμε να τον κεράσω.
Ήμουν πολύ άνετος δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν με ένοιαζε να βρω εισιτήρια. Ήθελα μόνο να είμαι εκεί. Πριν περάσουμε την Γαλλία λοιπόν, σταματάμε μεσημεράκι με τον Σάββα τον αδερφό, να κάνουμε και ένα μπανάκι. Κατεβαίνουμε που λες παράλια και τι να δούμε.
Εκεί είχε τεράστια κύματα, απτόητοι εμείς βγάζουμε τα ρούχα μένουμε με τα βρακιά, μιας και δεν το είχαμε σκεφτεί και καλά και πάμε δειλά δειλά να μπούμε θάλασσα.
Πάλι καλά ήταν εκεί ναυαγοσώστης και κάνοντας το δεύτερο βήμα μας σφυρίζει να βγούμε. Έρχεται μας αρχίζει τα γαλλικά εκεί και μέχρι να καταλάβει ότι δεν τον καταλαβαίνουμε πέρασαν δέκα λεπτά.
Τελοσπαντων τα ποδαράκια μας τα βρέξαμε. Συνεχίζουμε λοιπόν και ξαναπαίρνω τον τύπο με τα εισιτήρια τηλέφωνο να τον ρωτήσω αν έχει κάνα νέο. Μου λέει ξανά… Δηλαδή όντως θα έρθετε..?? Λέω ναι. Μου λέει οκ θα μιλάμε και θα δω αν μπορώ να κάνω κάτι αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα.
Του λέω δεν τρέχει κάτι, να βρεθούμε όμως να σε κεράσω, να πιούμε καμιά μπυρίτσα, καμιά ρετσινούλα. Περνάμε Γαλλία, μπαίνουμε Ισπανία, όλα καλά, κίνηση πολύ, αλλά συνεχίζουμε. Κατά τις 9 το βράδυ με παίρνει ο τύπος, μου λέει ποτέ φτάνετε? Λέω λογικά σε κάνα τρίωρο. Μου λέει να πάμε σε ένα ξενοδοχείο στην Λισαβόνα.
Άκουσε λέει ότι θα μοιράσουν εκεί κάποια εισιτήρια. Οκ του λέω.
Κατά τις 10 φτάνουμε σύνορα Ισπανίας-Πορτογαλίας. Εμείς τώρα ντυμένοι με ένα σορτσάκι μόνο, μιας και είχε πολύ ζέστη, χωρίς μπλούζα και οδηγούσα και ξυπόλητος. Με ρωτάει λοιπόν ο τύπος εκεί στα σύνορα στα αγγλικά.
” What are you doing here? ”Του απαντάω και εγώ λοιπόν στα αγγλικά winning the championship! Και μου κάνει αμέσως κίνηση να φύγουμε…
Φτάνουμε λοιπόν κατά τις 12 στη Λισαβόνα. Σάββατο βράδυ και πάμε αμέσως στο ξενοδοχείο που με είπε ο φίλος στο τηλέφωνο και βλέπουμε εκεί έναν χαμό. Είναι καμιά 500ρια άτομα από έξω και περιμένουν και ρωτάνε τι γίνεται με εισιτήρια.
Τα λέγαμε εκεί με διάφορους να δούμε τι γίνεται και μετά από καμιά ώρα βγαίνει κάποιος έξω, ο οποίος μας συστήθηκε ως μέλος της Εθνικής και μας λέει..
Υπάρχουν 50 εισιτήρια και προτεραιότητα θα πάρουν αυτοί οι οποίοι ήταν σε όλα τα προηγούμενα ματς και να τους πάνε τα εισιτήρια από τα ματς, να τα δούνε, ότι όντως ήταν παρών, να γίνει μια λίστα και αν είναι πιο πολλοί θα γίνει κλήρωση.
Λέω και εγώ στον Σάββα που πήγαμε εκεί, εμείς δεν έχουμε καμιά τύχη εδώ να πάρουμε εισιτήρια γιατί όσο μιλούσαμε με αλλά άτομα, εκεί οι περισσότεροι ήταν από την αρχή.
Οποτε του λέω πάμε να βρούμε τίποτα να φάμε πρώτα.
Μπαίνουμε στο αμάξι και πάμε προς το γήπεδο και έξω από το γήπεδο είχε μια καντίνα.
Του λέω, μια χαρά σαν την Σαλόνικα θα είναι και εδώ.
Παρκάρουμε και λέμε μια χαρά είναι εδώ να την πέσουμε κιόλας και είμαστε και στο γήπεδο.
Πάμε στην Καντίνα και είχε εντελώς αλλά πράγματα από ότι φανταζόμασταν. Είδαμε λίγο πήραμε ότι μας φάνηκε πιο οικείο, πήραμε και τις μπύρες μας, μια χαρά. Πέρασε η ώρα και λέμε πάμε να την πέσουμε τώρα.
Είχαμε πάει με ένα Οpel Οmega Caravan, ρίχνουμε και τα πίσω καθίσματα σαν διπλό κρεβάτι, μια χαρά βολευτήκαμε. Ξυπνάμε το πρωί, πάμε σε ένα μαγαζάκι, παίρνουμε νεράκια και κάνουμε δυο φραπεδάρες να ξυπνήσουμε και περπατάμε στην πόλη και παίρνω τηλέφωνο τον γνωστό..
Του λέω καλημέρα, έλα να κεράσουμε φραπέ.
Γελάει και με ρωτάει αν βολευτήκαμε από εισιτήρια.
Του λέω τι γινόταν εκεί και πως εμείς δεν καταφέραμε να πάρουμε και μου λέει να φανταστείς κάτι εισιτήρια που πέσαν στα χεριά του πριν 2 μέρες δεν πρόλαβαν να ακουμπήσουν το τραπέζι και είχαν εξαφανιστεί.
Γίνεται ένας κακός χαμός μου λέει και πως θα είναι κάπου στα 5000 κόσμος χωρίς εισιτήρια από έξω και να πάω μπας και βρω τίποτα στην μαύρη αγορά.
Του λέω εγώ πάλι ήρεμος πως δεν τρέχει κάτι θα δω αν βρούμε και του ξαναλέω να έρθει να κεράσω.
Με λέει πως είμαι πολύ ήρεμος για κάποιον που έκανε τόσο δρόμο και πως θα δει αν μπορέσει να βρει κάτι για μας αλλά δεν προλαβαίνει να έρθει για κέρασμα.
Κάνουμε την βόλτα μας εμείς στην πόλη πάμε προς ένα πολυκατάστημα στυλ ” Κοσμος” και πριν να μπούμε μέσα είναι 2 τσεχοι εκεί και λένε έχουν εισιτήρια που πουλάνε. Ρωτάω εγώ από που και πόσο και μου λέει τα είχε πάρει πιο πριν νομίζοντας θα περάσουν και ότι τα δίνει 600 το ένα.
Μας φάνηκαν πολύ ακριβά με τον Σάββα και λέμε τελικά όχι και μπαίνουμε στο κατάστημα με τις φανέλες μας τις ελληνικές και της σημαίες μας και μας σταματάει ένας 45ρης μας λέει παιδιά Έλληνες?? Λέμε ναι.
Λέει ” Κανένα εισιτήριο ρε παιδιά αν παίζει, έχω έρθει με τον γιο μου από Αμερική και από εδώ θα πάμε Ελλάδα μετά για άδεια.
Του λέμε βρήκαμε 2 τσεχους εδώ έξω στην γωνιά αλλά θέλουν 600 το εισιτήριο και με βγάζει ένα μάτσο λεφτά και μου λέει όσο όσο δεν με νοιάζει, πες μου που είναι.
Του έδειξα που και συνεχίζουμε εμείς. Κάναμε την βόλτα μας και μας έχουν σταματήσει παρά πολλοί Έλληνες που μας βλέπανε με το φραπέ και μας παρακαλούσαν να τους πούμε που θα βρουν και αυτοί.
Ο ένας μου λέει ρε φίλε ένα μηνά είμαι εδώ να σου δώσω και 20 ευρώ αν θες αλλά ένα φραπεδακι κανε μου σε παρακαλώ.
Του λέω αδερφέ πάνε πάρε ένα μπουκαλάκι νερό και έλα να σε κάνω τον λυπήθηκα.
Περπατοντας προς το γήπεδο μεσημεράκι ήταν εκεί και μοίραζαν ελληνικές εφημερίδες, sportime νομίζω τζάμπα σε Έλληνες.
Έπαθα πλάκα, πήραμε μια και διαβάσαμε και τα νέα.
Κοντά στο γήπεδο τώρα ερχεταο ένα παιδάκι και μας ρωτάει αν ψάχνουμε εισιτήρια.
Ναι του λέμε. Βγάζει ένα πάσο δημοσιογραφικό από φωτογράφο και μου λέει στο πουλάω. Και πόσο του λέω ρε μάγκα? 900 μου λέει.
Το σκεφτόμαστε με τον Σάββα και λέμε πρώτον είναι ένα το πάσο και δεύτερον έχει και δικιά του φωτογραφία πάνω που να μπούμε. Με τίποτα και του λέμε όχι άσε δεν θα πάρουμε.
Συνεχίζουμε εμείς αραζουμε έξω από το γήπεδο στο γρασίδι που είχε εκεί και εγώ ξαπλωμένος και έχω το κοντάρι με τη σημαία πάνω από το κεφάλι μου και με τον αέρα αυτή κυμάτιζε και έρχεται ένας κινεζος και με ρωτάει αν μπορεί να με βγάλει φωτογραφία. Ναι του λέω no problem.
Πρέπει να βγήκε πολύ ωραία και θα την ήθελα να σε πω την αλήθεια αλλά δεν κράτησα ούτε όνομα του κινεζου ούτε τίποτα.
Είμαστε τώρα κάνα 2ωρο πριν το ματς και λέω ας πάρω κάνα τηλέφωνο τον γνωστό μπας και έκανε κάτι.
Τον παίρνω και μου λέει φίλε δεν υπάρχει τίποτα. Καλά του λέω δεν πειράζει. Περπατάμε και βλέπουμε ένα τζιπακι με ελληνικές πινακίδες! Πάμε εκεί ήταν τέσσερα άτομα.
Τους λέμε καλά ρε παιδιά με τζιπακι από Ελλάδα? Ποτέ ξεκινήσατε? Και μας λένε Τρίτη μεσημέρι!!
Καλά ρε λέω, πριν το ματς με τσεχια? Ναι μας λένε, το είχαμε σίγουρο!!! Τους ρωτάω αν έχουν εισιτήρια. Με λένε έχουμε.
Ο ένας είχε γνωστό τον Καραμανλή! Του λέω ρε φίλε ρωτά μπας και έχει αλλά 2 για μένα και τον αδερφό.Να πάρω να ρωτήσω με λέει και παίρνει μπροστά μου τηλέφωνο τον Καραμανλή!
Τον ρωτάει αν παίζει κάνα εισιτήριο ακόμα.. Μου λέει μετά, φίλε δεν υπάρχει ούτε δείγμα…
Του λέω δεν πειράζει μια ερώτηση κάναμε δεν είχαμε να χάσουμε κάτι. Έχουμε φτάσει καμιά ώρα πριν το ματς και αρχίζω να το παίρνω απόφαση ότι το ματς θα το δω σε κάνα μπουρδελ… τελικά όντως σε ασπρόμαυρη τηλεόραση αλλά δεν με χαλάει.
Λέω ας πάρω πάλι τον γνωστό να δω μπας και τον παίρνω λοιπόν χτυπάει χτυπάει το σηκώνει και μου λέει κλείσε σε παίρνω σε λίγο. Γυρνάω στον Σάββα και λέω αδερφέ, εδώ ίσως γίνει κάτι, με παίρνει μετά από 2 λεπτά και μου λέει.
Έλα τώρα στο ξενοδοχείο Φινιξ! ΤΏΡΑ!
Θα φοράω ένα μπλε καπέλο μου λέει θα με δεις. Τώρα εμείς έχουμε παρκάρει στο γήπεδο και αρχίζει και γεμίζει συν ότι δεν ξέρουμε την πόλη και που είναι το Φινιξ. Μπροστά στο γήπεδο έχει ένα δρόμο με έξι λωρίδες.
Πάω στη μέση και σταματάω έναν ταρίφα και του λέω hotel finix in 5 minutes? Με βλέπει κουνάει το κεφάλι και λέει 8 minutes!
Μέσα του λέω βουρ! Μιλάμε ο τύπος ήταν τρελός!
Οι ταρίφες στην θεσσαλονικη είναι αγγελούδια μπροστά του αλλά σε 8 λεπτά ήμασταν στο Φινιξ!
Κατεβαίνουμε και βλέπουμε έναν κακό χαμό. Είναι πάνω από 1000 άτομα εκεί. Ψάχνω και παίρνω πάλι τηλέφωνο τον γνωστό το σηκώνει, με λέει σε βλέπω και το κλείνει.
Βλέπω όντως κάποιον με μπλε καπελάκι Ελλάς να έρχεται και πάω να τον χαιρετίσω.
Με προσπερνάει που λες και με ψιθιριζει μπες στο ξενοδοχείο έρχομαι.. και φεύγει. Πάω και εγώ στο ξενοδοχείο μπαίνω στην είσοδο και περιμένω.
Μέτα από λίγο τον ακούω να φωνάζει να λέει δεν σας αντέχω άλλο σας είπα όλους δεν έχει εισιτήρια τι να κάνω, να τα γεννήσω?? Πάω μέσα και έρχεται μέσα. Μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω.
Πάμε που λες στον δεύτερο όροφο στο διάδρομο ούτε παράθυρο δεν είχε εκεί, σταματάει μου βγάζει δυο εισιτήρια και μου τα δίνει!
Χίλια ευχαριστώ του λέω και βάζω το χέρι στην τσέπη και βγάζω λεφτά να τον πληρώσω όσα μου πει. Τι κανείς μου λέει??!! Να σε πληρώσω του λέω. είσαι τρελός? Μου κάνει, όλοι αυτοί έξω ψάχνουν εισιτήρια! Φύγε!
Δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις και φεύγει! Έχω μείνει κάγκελο.
Τα βάζω στην τσέπη και την κάνουμε. Μέσα στο ταξί τα βγάζω να τα δω. Γνήσια μου φαίνονται όλα καλά. Πάμε γήπεδο.
Τα εισιτήρια είναι για το δεύτερο διάζωμα, εκείνο το μικρό που ήταν και ο Καραμανλής, απλά στο πέταλο πάνω από τους Έλληνες. Μπαίνοντας μου παίρνουν το κοντάρι από τη σημαία. λέω πάρτε το εγώ να μπω θέλω μόνο.
Μπαίνουμε μέσα, σκέτη τρελά. Το γήπεδο γεμάτο και είμαι ακριβώς πάνω από τους άλλους ελληναρες στο πέταλο και τρεις θέσεις δίπλα μου αρχίζουν να κάθονται πορτογαλοι χωρίς να μας χωρίζει τίποτα. πολιτισμένα πράγματα.
Μπαίνει μέσα ο Νικοπολιδης φωνάζουμε τα συνθήματα μας εμείς, μετά μπαίνει η πορτογαλική ομάδα φωνάζουν οι πορτογαλοι purtugal purtugal και όταν σταματάνε αρχίζουν οι δικοί μας το πλέον γνωστω σύνθημα.
Πάρε μου μια πιπ… πριν να φύγω Λουίς Φιγκο.
Αξέχαστο μου έμεινε. Λέω ποιο ΠΑΟΚι το σκέφτηκε πάλι αυτό.
Αρχίζει το ματς, πάνω κάτω η μπάλα, κρατάμε καλά.
Αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο έρχεται η στιγμή που όλοι περιμέναμε και γίνεται ο χαμός και δίπλα μου μια κυρία λέει άντε μας βγάλατε την ψυχή, γυρνάω και της λέω από εδώ και πέρα θα μας βγάλουν την ψυχή… τελειώνει το ματς ζούμε ένα ατελείωτο όνειρο. Βγαίνουμε κάποια στιγμή από το γήπεδο και τι να δούμε. είχαν γεμίσει τους δρόμους και οι πορτογαλοι και πανηγυριζανε!
Μας σταματούσανε μας λέγανε μπράβο. Έπαθα πλάκα, αυτό να γινόταν στο Ελλαδισταν ακόμα θα τους δέρναμε.
Πάω στο αμάξι και βγάζω κάτι βεγκαλικα που είχα πάρει μαζί αλλά δεν τα πήρα γήπεδο και τα ανάβω και πανηγυρίζουμε για κάμποση ώρα.
Κάποια στιγμή λέμε φτάνει έχουμε 2500 χιλιόμετρα να κάνουμε ας ξεκινήσουμε.
Πάμε παίρνουμε το αμάξι και λέμε να φουλαρουμε κιόλας πριν φύγουμε, να μην ψάχνουμε στον δρόμο.
Σταματάμε στο βενζινάδικο πάει να φουλαρει ο Σάββας και όπως χαζεύω εγώ βλέπω έναν αστυνομικό να φοράει αυτά τα κίτρινα που έχουν μέσα στα γήπεδα. Πάω πάνω του τον χτυπάω στον ώμο και γυρνάει και μου κάνει τι έγινε όλα καλά έχουμε κανένα πρόβλημα? Όχι του κάνω όλα οκ.
Θέλω να αλαξουμε φανέλες.
Μου κάνει μια, τι φανέλες?
Του δείχνω το κίτρινο που φορούσε. Αυτό του λέω θέλω και αμέσως το βγάζει και παίρνει την δικιά μου της Εθνικής.
Σε αυτό το κίτρινο πάνω έχει και νούμερα από την Ουεφα και λογικά με λίγο ψάξιμο ίσως μπορέσω να τον βρω δεν ξέρω.
Πολύ θα το ήθελα αν γίνεται και στο τέλος πω, πως όταν πήγα Ελλάδα για άδεια το καλοκαίρι, βρέθηκα με τον φίλο τον Βαγγέλη που μου είχε δώσει το νούμερο του φίλου με τα εισιτήρια και πως το έφερε η συζήτηση τον ρώτησα ποιος ήταν και τι μου λέει…
”Ο γραμματέας του Ορφανού, του υφυπουργού αθλητισμού.”
