Ο Ερέρα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και αυτό που έβλεπε του άρεσε.
Και έτσι περήφανος αντιμετώπισε τον κόσμο.
Στη μάταιη επίγνωση του να είσαι καλύτερος από τους άλλους και να μπορείς να υπερέχεις έναντι των άλλων.
Ο Helenio Herrera αγαπούσε τον εαυτό του, περισσότερο από όλους τους άλλους.
Και αυτή η «αγάπη του εαυτού» τον οδήγησε στην υπερβολή του ρόλου του προπονητή.
Δεν ήταν απλά ένας τεχνικός διευθυντής.
Αλλά ψυχολόγος, φαρμακοποιός, γιατρός.
Είχε όλο το φάσμα της ανθρώπινης γνώσης.
Συντόνιζε τα πάντα.
Είχε την πεποίθηση ότι είναι στο πλευρό της αλήθειας.
Γιατί τα αποτελέσματα πάντα του χαμογελούσαν.
Πρώτα στην Ισπανία με την Ατλέτικο Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα.
Στη συνέχεια στην Ιταλία με εκείνη την μεγάλη Ίντερ που αναφερόνταν με παιδική ομοιοκαταληξία.
“Tailors Burgnich Facchetti…”.
Μεγάλο κίνητρο για τους παίκτες του.
Ικανός να κάνει τους ''τίμιους εργάτες'' μεγάλους παίκτες, με τη δύναμη της πίστης.
Με αυτό το πείσμα που δίνει η ακραία αυτοπεποίθηση.
Στη βεβαιότητα ότι μπορεί να διαμορφώσει την άμορφη ύλη.
Όπως με τα κίνητρα που εμφάνιζε στα αποδυτήρια για να ενισχύσει το μυαλό και το πνεύμα.
Και σε αυτή την επίγνωση επέβαλε υπέρογκες αμοιβές για τα συμβόλαια του.
Με τους προέδρους να λένε αμέσως ναι στα αιτήματά του, σαν υπνωτισμένος από την προσωπικότητα του Ερέρα.
Ίσως επειδή είχε ζήσει τη φτώχεια, την ετανάστευση μεταξύ ηπείρων.
Πρώτα με την οικογένεια του στην Αργεντινή και μετά πάλι με την οικογένεια στο Μαρόκο. Στη συνέχεια μετανάστευσε στη Γαλλία και έκανε μια κάποια αλλαγή σε μια έντιμη ζωή ως ποδοσφαιριστής.
Συμπληρώνοντας τη λιτή αμοιβή με δραστηριότητα πωλητή, έμαθε να κατανοεί την αξία του χρήματος από πρώτο χέρι.
Η φήμη του ως ψεύτη οφείλεται ίσως στο ότι ξέρει πώς να ξεμπλέξει τον εαυτό του στην τέχνη της ζωής.
Ο κατά συρροή ψεύτης προσπαθεί να συνενώσει την ύπαρξή του.
Πληθώρα ποδοσφαίρου και τακτικών ανακαλύψεω, όπως τότε που καταγράφηκε η πατρότητα του «μπουλονιού».
Και στη συνέχεια ήταν μοναδικός στο να ξέρει πώς να προκαλεί έντεχνα διαμάχες, για να έχει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας.
Τόσο άνετος μπροστά σε μια κάμερα, ίσως για να τους αποσπάσει την προσοχή.
Τον έλεγαν «μάγο».
Ίσως γιατί ήξερε να τιθασεύει τη μοίρα υπέρ του ή ίσως γιατί, μετά από αυτόν, ο ρόλος του προπονητή δεν ήταν ποτέ ο ίδιος.
ήταν το κεντρικό πρόσωπο, αυτός που όριζε τη μοίρα μιας ομάδας.
Όλα τα μαγικά του κέρδιζαν.
Στην Ιταλία, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο, με θάρρος και αποφασιστικότητα.
Αφήνοντας τη μαρτυρία ενός ανθρώπου που δεν παρασύρθηκε ποτέ από τη ζωή αλλά την καθοδήγησε όπως κάνει ένας μεγάλος προπονητής.