Το να είσαι δέκα χρονών, να γυρνάς σπίτι από το σχολείο και να βλέπεις τον πατέρα σου τον αλκοολικό να μαχαιρώνει την μητέρα σου αρκετές φορές, μέχρι που την σκοτώνει, θα έφερνε όλα τα παιδιά σε κατάθλιψη.
Ετσι έγινε με τον Γιακούμπ Μπλατσικόφσκι.
Μέρες, εβδομάδες και μήνες καθόταν στο κρεβάτι σε σοκ γι’αυτά που είχαν δει τα μικρά ανυπεράσπιστα μάτια του.
Η μητέρα πέθανε, δολοφονήθηκε από τον μπαμπά, ο οποίος καταδικάστηκε σε 15 χρόνια στη φυλακή.
Η ζωή, του πήρε δύο γονείς σε μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα.
Αλλά όταν όλα φαίνονται χαμένα, η γιαγιά και ο θείος, πρώην αρχηγός της Εθνικής Πολωνίας, καλωσορίζουν τον Γιακούμπ στην αγκαλιά τους, τον αγκάλιασαν τόσο σφιχτά και κατάφεραν σιγά-σιγά να τον κάνουν να φάει και να κοιμηθεί χωρίς αυτές τις κακές εικόνες να περνούν από το κεφάλι του.
Αρχισε να παίζει και πάλι στο σχολείο.
Το ποδόσφαιρο ήταν τα πάντα για τον μικρό Γιακούμπ.
Ήταν οξυγόνο. Ήταν η ίδια η ζωή.
Προπόνηση και πάλι προπόνηση και χρόνο με το χρόνο, ο Μπλατσικόφσκι πατούσε όλο και πιο γερά στα πόδια του, μέχρι που έφτασε να φοράει την φανέλα της Εθνικής Πολωνίας.
Με μια μπάλα συνεχώς στο χέρι του, χειμώνα καλοκαίρι, το γήπεδο ήταν το σπίτι του, η οικογένεια του και ο μόνος λόγος για ζωή.
Όταν η μοίρα έδειχνε να κλειδώνει τις πόρτες στο πρόσωπό του, το ποδόσφαιρο του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία για ευτυχία.
“Είδα τον πατέρα μου να σκοτώνει τη μητέρα μου, ήμουν 10 χρονών.
Ήμουν στο κρεβάτι για πέντε μέρες, είχα εφιάλτες κάθε βράδυ.
Συνήθιζα να ξαναβλέπω αυτή τη γαμημ… σκηνή.
Η ζωή μου άλλαξε εκείνη τη μέρα, ήρθαν τα πάνω κάτω αλλά πιστεύω ότι πήρα πολλή δύναμη.
Έχω αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα στη ζωή μου που άλλοι άνθρωποι θα αντιλαμβάνονταν ως τραγωδίες.
Εγώ, από την άλλη, δεν εκνευρίστηκα.
Ξέρω πως ό,τι και να συμβεί, έχω ήδη περάσει χειρότερα.
Μετά από αυτό το επεισόδιο για χρόνια δεν καλωσόρισα κανέναν φίλο στο σπίτι, ήθελα να μείνω μόνος.
Μετά από καιρό, ήρθα σε επαφή με έναν παιδικό φίλο.
Ξέρω ότι σηκώνεται στις έξι για να πάει στη δουλειά.
Αντ’ αυτού εγώ έκανα το χόμπι μου επάγγελμα, παίζω ποδόσφαιρο, αυτό που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο, βιώνω έντονα συναισθήματα. Ναι, απο αυτή την άποψη, νιώθω ευλογημένος”.
Κάθε φορά που βγαίνει στο γήπεδο, ο Kuba έχει μια πάγια σκέψη.
“Είναι για την μητέρα μου, κάθε φορά που σκοράρω, της το αφιερώνω. “
