Όταν ήταν νέος, τον περιέγραφαν ως έναν λεπτό ανθρωπο, με στραβα πόδια, σκοτεινό πρόσωπο και τεράστια δόντια.
Από αυτή την περιγραφή, δυσκολα καταλαβαίνεις οτι πρόκειται για τον Ρικέλμε.
Ένα ταλέντο, που μεγαλούργησε και έδωσε λάμψη στο ποδόσφαιρο.
Τόσο πολύ ώστε ο Φαν Γκααλ να τονίσει…
”Οταν έχει την μπάλα ανάμεσα στα πόδια του, είναι ο καλύτερος στον κόσμο, αλλά όταν δεν την έχει είναι σα να παίζουμε με δέκα”.
Και ήταν ακριβώς αυτό, ένα ταλέντο, ένα μοναδικό φαινόμενο με την μπάλα στα πόδια του, που μάγευε στα γήπεδα τους πάντες.
Ένας παίκτης που μπορούσε να κάνει το τυφλό πέρασμα, ηταν σαν αόρατος κάποιες στιγμές μέσα στο γήπεδο, τους ακινητοποιούσε όλους με ένα άγγιγμα στην μπάλα.
Εγινε διάσημος στα μάτια όλων.
Αργός ρυθμός στο παιχνίδι του αλλα βελούδινος πάντοτε, ηταν λες και είχε μάτια πίσω από το κεφάλι του και όταν υπήρχε στημένο…ήταν γκολ.
Μαλακό χτύπημα για να ξεπεράσει το τοίχος και να αφήσει τον τερματοφύλακα άναυδο. Του έδινε χρόνο να το δει όμως…
Η φανέλα της Μπόκα ηταν σαν δεύτερο δέρμα γι ‘αυτόν, τόσο πολύ ώστε επέστρεψε εκεί τρεις φορές.
Οι γονείς του, του είχαν πει οτι αν υπογράψει κάποτε στην Ρίβερ να μην τολμήσει να πατήσει στο σπίτι.
Τίμησε την ομάδα που αγαπούσε απο την πρώτη, ως την τελευταία μερα.
Μετά το Μαραντόνα, στο Μπομπονέρα υπάρχει μόνο αυτός και είναι πολλοί οπαδοί της Μπόκα,που τον λατρεύουν περίσσοτερο απο τον Μαραντόνα.
Ένα ντροπαλό παιδι με θλιμμενα μάτια, το οποιο έγινε το πρότυπο ολων των φιλάθλων και αρχηγός των αποδυτηρίων.
Χουάν Ριμανέλ Ρικέλμε!!!
