«Ο πατέρας μου έφτιαχνε δρόμους και σαν κομμουνιστής ήταν πότε εξόριστος και πότε κυνηγημένος.

Τον έχω δει αιμόφυρτο από το ξύλο. Τον έχω δει στη φυλακή λόγω πολιτικών φρονημάτων.

Έζησα στα καταφύγια.

Είδα και ακούμπησα σώματα νεκρά κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Γυρνούσα μ’ ένα κασελάκι πραμάτεια στους δρόμους, αντάλλαζα φθηνά ελληνικά τσιγάρα με καλύτερης ξένης ποιότητας πουλώντας τα 2 δραχμές παραπάνω, φροντίζοντας για τα βασικά της οικογένειάς μου παραδίδοντας όλα τα χρήματα στη μητέρα μου και αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.

Πήγα στη Δραματική Σχολή Μακεδονικού Ωδείου.

Κατέβηκα 3 φορές στην Αθήνα για να πάρω άδεια.

Με διώξανε.

”Δεν κάνεις για το Θέατρο”, μου είπαν.

Τελικά μου έδωσαν άδεια για μουσικό θέατρο μόνο, κι εγώ, πήγα στα μπουλούκια.

Μια ομάδα ηθοποιών, όλοι μεριδιούχοι, πηγαίναμε σε χωριά και παίζαμε σε καφενεία.

Δεν έκανες τον ηθοποιό, ήσουν ηθοποιός.

Δεν έπαιζες τον ρόλο, ήσουν ο ρόλος.

Μεγάλο σχολείο τα μπουλούκια.

Εκεί έμαθα θέατρο.

Εκεί έμαθα την πειθαρχία του.

Ήμασταν φίλοι με τον Γιάννη Δαλιανίδη από τη Θεσσαλονίκη.

Μου διαβάζει μια μέρα το σενάριο του κατήφορου.

Τρελάθηκα.

Έπαιξα στον ”Κατήφορο” και από τότε, πήρα τον ανήφορο.

Δεν ζήλεψα ποτέ κανέναν ηθοποιό.

Ξέρω ποιος είμαι κι έχω αυτοπεποίθηση.

Χωρίς αυτήν δεν κάνεις τίποτα.

Έκανα περιουσία από τις ταινίες.

Με 500.000 δραχμές, τότε, έπαιρνες διαμέρισμα στην Πατησίων, κι εμένα ο μισθός μου ήταν έως 450.000 δραχμές.

Ό,τι απέκτησα το άφησα στις γυναίκες μου.

Θεωρώ τον θάνατο συμβάν αξεπέραστο.

Ένα πράγμα που δεν το γλιτώνει κανείς, μια μεγάλη στεναχώρια.

Είμαι πολύ ευαίσθητος με αυτά, δεν πηγαίνω σε κηδείες.

Μια φορά, είχα πάει σε κηδεία και δεν άντεξα.

Έτρεμα ολόκληρος, μέχρι που με πήραν ο Δαλιανίδης με την Καραγιάννη και πήγαμε και κάτσαμε σ’ ένα καφενείο.

Σε μια μόνο κηδεία θα παραστώ στο εξής.

Στη δική μου, όταν θα έρθει η σειρά μου».

Κώστας Βουτσάς

Ο Κώστας Βουτσάς, ήταν Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, με εβδομηκονταετή υποκριτική καριέρα.

Θεωρείται ένας από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ μέχρι και το τέλος της ζωής του παρέμεινε ενεργός στην υποκριτική τέχνη.

Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1931 στον Βύρωνα Αττικής, τέκνο προσφυγικής οικογένειας με καταγωγή από τους Επιβάτες Θράκης.

Το οικογενειακό επίθετο ήταν «Σαββόπουλος», αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του που έφτιαχνε βαρέλια και τα βαρέλια παλαιότερα λέγονταν και «βουτσιά».

Όταν ξεκίνησε την καριέρα του, τού είχε προτείνει θιασάρχης να το αλλάξει σε «Βέσελης», αλλά εκείνος αρνήθηκε.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1953 και αρχικά έλαβε μέρος σε παραστάσεις περιπλανώμενων θιάσων (μπουλούκια).

Υπήρξε σύζυγος της ηθοποιού και χορεύτριας Έρρικας Μπρόγιερ, με την οποία απέκτησε μια κόρη, τη Σάντρα (1966).

Έχει άλλες δύο κόρες από τον δεύτερο γάμο του, με τη Θεανώ Παπασπύρου, τη Θεοδώρα (1977) και τη Νικολέτα (1979), με την πρώτη να ακολουθεί τα δικά του βήματα στο χώρο της υποκριτικής.

Είχε έναν προγονό από προηγούμενο γάμο με την τρίτη σύζυγό του, την πρώην μοντέλο και ηθοποιό Εύη Καραγιάννη, τον Άνθιμο Ανανιάδη, που είναι επίσης ηθοποιός.

Το 2015, ο Κώστας Βουτσάς έκανε σχέση με την επίσης ηθοποιό, Αλίκη Κατσαβού, με την οποία νυμφεύθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2016 και στις 23 Ιουλίου του ίδιου έτους απέκτησαν ένα γιο, το Φοίβο.

Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της Α.Ε.Κ.

Ο σύλλογος μάλιστα σκοπεύει να τιμήσει τον σπουδαίο ηθοποιό του ελληνικού κινηματογράφου δίνοντάς του τη δική του τιμητική θέση, με ένα κέρινο ομοίωμα, στο μουσείο της ΑΕΚ

«Είχα κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το γήπεδο της ΑΕΚ. Χρόνια τώρα αγωνίζομαι για την ΑΕΚ. Υποστηριζώ και ΠΑΟΚ λόγω καταγωγής».

Αίσθημα μεγάλο, νόμιμο και παράνομο και ό,τι θέλεις. Αίσθημα μεγάλο είναι η ΑΕΚ.

Για το τι θα διάλεγε μεταξύ ενός αγώνα της ΑΕΚ και ραντεβού με γυναίκα…

«Την ΑΕΚ! Γυναίκα θα ξαναβρώ, ΑΕΚ δεν θα ξαναβρώ!».

«ΑEKτσής έγινα από τότε που ο πατέρας μου, παιδάκι, με πήγαινε στη Φιλαδέλφεια.

Και θέλω να κάνω προσφορά στην ΑΕΚ τα εισιτήρια από το έργο του Νίκου Καμπάνη, που θα αναφέρεται και στην ιστορία της ΑΕΚ.

Στη Θεσσαλονίκη έγινα και λίγο ΠΑΟΚ, αλλά με την ΑΕΚ είμαι πάντα»