«Γιατί κλαίω;
Γιατί εδώ ήταν το σπίτι μας. Ραγίζει η καρδιά μου…
Ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Εδώ ήρθαμε όταν μας έδιωξαν από τα σπίτια μας.
Αυτό έγινε η πατρίδα μας.
Τα στενά αυτά αποτελούν το σημείο αναφοράς για όλες τις γενιές των ΑΕΚτζήδων.
Εδώ μεγαλώσαμε.
Εδώ ακούσαμε ιστορίες.
Εδώ βιώσαμε μαγικές στιγμές.
Μα πάνω από όλα, εδώ νιώσαμε έντονα συναισθήματα.
Εδώ μείναμε όρθιοι, όταν στα όρια της εξαθλίωσης προσπαθούσαμε να κάνουμε μία νέα αρχή, με τις αξίες μας και το ήθος των προσφύγων.
Εδώ ενώσαμε για πάντα τις ζωές μας.
Εδώ κρατήσαμε ζωντανή τη φλόγα της Πόλης.
Το δικό μας σπίτι, εδώ, δεν ήταν το ομορφότερο στον κόσμο.
Δεν ήταν παλάτι.
Ήταν όμως ναός.
Ο δικός μας ναός που δημιουργήθηκε με θυσίες και κόπο.
Με τον ιδρώτα και το αίμα και τα δάκρυα ανθρώπων που θέλησαν να στεγάσουν σε αυτό εδώ το χώρο τα όνειρά τους.
Οι πρόσφυγες θα είναι για πάντα υπερήφανοι, γιατί με τη δική τους θέληση, το πάθος, την προσφορά αλλά και τη βοήθεια ανθρώπων όπως ο Νίκος Γκούμας, ο Λουκάς Μπάρλος χρόνια αργότερα είδαν τη Νέα Φιλαδέλφεια να μετατρέπεται στο καλύτερο γήπεδο της Ελλάδας και να ανοίγει διάπλατα τις πύλες της για τα εγκαίνια της τη δεκαετία του ’60.
Σε αυτό το γήπεδο η ΑΕΚ έκαμψε ομάδες που έχουν κατακτήσει Κύπελλα Πρωταθλητριών.
Σε αυτό το γήπεδο έκανε υπερήφανους όλους τους Έλληνες, φτάνοντας μέχρι τους 4 της Ευρώπης.
Σε αυτό το γήπεδο η ελληνική βασίλισσα αντίκρισε στα μάτια τη βασίλισσα της Ευρώπης.
Σε αυτό το γήπεδο έγραψε πολλές από τις χρυσές ιστορίες της Ιστορίας της.
Σε αυτό το γήπεδο πανηγύρισε όλα της τα πρωταθλήματα.
Αυτό το γήπεδο, ο ναός μας, θα είναι πάντα στην καρδιά μας. Θα μας ακολουθεί και θα το ακολουθούμε».
Ο Κώστας Βούτσας, δυστυχώς δεν πρόλαβε να χαρεί το νέο γήπεδο αλλά το λιθαράκι του το έβαλε και αυτό είναι που μετράει.