“Μπαμπά, γιατί κλαις…”

Ο Mατία τριών ετών, δεν καταλάβαινε.

Ζωντανά απο την τηλεόραση, από τον χαρούμενο κόσμο του, ο πλανήτης χρωματισμένος με φαντασία και ερωτήσεις, περίμενε μια απάντηση στηριγμένος στον ώμο της μαμάς Μίριαμ.

“Μωρό μου, ο μπαμπάς είναι πληγωμένος, αλλά εσύ μην ανησυχείς.”

Μόλις έσπασα τον αχίλλειο τένοντα μου.

Μια ξαφνική σιωπή, ένας αγώνας τερματίστηκε λίγο πριν το τέλος του προημιτελικού εναντίον του Βελγίου για το Γιούρο.

Ο συμπαίκτης μου, ο Κριστάντε, με πλησίασε.

-Σπίνα, τι έχεις;

-Νομίζω ότι ο τένοντας…

Ήμουν σίγουρος γι’ αυτό.

Ένιωσα τη φτέρνα μου να ακουμπάει στο έδαφος, αλλά το πόδι μου δεν πήγαινε προς τα μέσα.

Αγκάλιασα τον Κριστάντε, με βοήθησε να με βάλουν στο φορείο.

Του μιλούσα, αλλά αυτή η ομιλία είχε μια θλιβερή και μοναχική κουβέντα.

Συνέχισα να επαναλαμβάνω την ίδια φράση…

-Μα γιατί εγώ;

Μετά, άλλαξα την εκδοχή μου.

Μόνο για λίγο όμως.

“Αλλά γιατί τώρα; Γιατί?? “

Έκανα ένα σπουδαίο Γιούρο και ήμουν μακράν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας μου.

Η πρώτη αναισθησία αυτοχορηγήθηκε, που σημαίνει ότι με άδειο στομάχι έριξα κάτω δύο μπύρες.

Την μία μετά την άλλη, σχεδόν χωρίς ανάσα.

Στο τέλος του παιχνιδιού, οι συμπαίκτες μου έχουν επιστρέψει στα αποδυτήρια.

Κανείς δεν χαιρόταν, ο ένας πιο λυπημένος από τον άλλο, όλοι πρωταγωνιστές μιας δυστυχισμένης παρέλασης.

Έρχονταν μέσα και κατευθείαν σε μένα, καθώς τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα.

Όλοι μου έδιναν μια αγκαλιά, ένα χάδι.

Ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι, μου έδωσε άλλη μια μπύρα αντ’ αυτού.

Εκτός από μύθος αιώνιου μεγαλείου, είναι και πολύ πρακτικός άνθρωπος.

Ένας είδος χαράς και γιορτής γιατί ήμουν ζωντανός.

Κολλημένος στην σκέψη, δεν θα βοηθούσα στην συνέχεια την ομάδα, αλλά ζωντανός κι’αυτό έχει σημασία, πάνω απ’όλα.”

Λεονάρντο Σπινατσόλα

′′ Στον πάτο αυτής της περιπέτειας, φτάνεις μόνο αν θέλεις να δώσεις την ψυχή σου για τους συμπαίκτες σου.

Ο τραυματισμός, δεν μπορούσε να με πάρει μακριά από την ομάδα.

Όταν επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο για το Λονδίνο ξαναγεννήθηκα, ακόμα και ο τρίχρονος γιος μου Mατία, κατάλαβε ότι ο μπαμπάς στον καναπέ απόψε δεν χωράει.

Θα το έκανα εκατοντάδες φορές πάλι, για να πάω και να πάρω απο τον αντίπαλο ένα επιπλέον μέτρο.

Θα κουβαλάω αυτό το τουρνουά για πάντα.

Από τις μαγικές βραδιές στον ναό του ποδοσφαίρου, κόντρα στους οικοδεσπότες.

Ενα μοναδικό συναίσθημα.

Μπορείς να καταλάβεις ότι έπρεπε να γίνει έτσι.

Ας το φωνάξουμε δυνατά…

Είμαστε Πρωταθλητές Ευρώπης!!

Τώρα είμαι έτοιμος, νιώθω ότι έχω τόσα πολλά να δώσω.”

Λεονάρντο Σπινατσόλα