′′Σε αντίθεση με πολλούς μικροκαμωμένους ποδοσφαιριστές, που προσπαθούν να βρουν χώρο μακριά από την ”καρδιά” δράσης του παιχνιδιού, ο Λούκα Μόντριτς, πηγαίνει εκεί ακριβώς, παλεύοντας για την μπάλα με παίκτες που είναι ψηλότεροι και δυνατότεροι από αυτόν.
Και συνήθως βγαίνει με την μπάλα στα πόδια.
Κάθε μέρος του παιχνιδιού του είναι τέλειο.
Οταν έχει την μπάλα, φαίνεται να ξέρει κάθε κίνηση των αντιπάλων αμυντικών ακόμα και όταν είναι πίσω του.
Μπορεί να το νιώσει, είναι σαν να έχει καθρέφτες.”
Σλάβεν Μπίλιτς
”Ήταν δεκατεσσάρων χρονών όταν ήρθε στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Ήταν μικρός αλλά μπορούσες να διακρίνεις το ταλέντο του.
Είναι ξεχωριστός γιατί παίζει σε δύο κατευθύνσεις, δεν βοηθάει απλά στο επιθετικό κομμάτι, κάνει πολλά για την ομάδα.
Μέσα στο παιχνίδι ανακτά πολλές φορές την μπάλα και βοηθάει πάντα τους συμπαίκτες του.”
Βέντραν Τσόρλουκα
“Τον θυμάμαι καλά.
Ήταν πρόσφυγας και ο πατέρας του δεν είχε λεφτά ούτε για παπούτσια.
Προσπαθούσε να του φτιάξει σκαλίζοντας κομμάτια ξύλου.
Θα μπορούσες να δεις ότι θα γινόταν μεγάλος ποδοσφαιριστής. Είναι προφανές πώς εξέλαβε τη φτώχεια της οικογένειάς του ως κίνητρο για να ξεφύγει από τις δυσκολίες.”
Ο μάνατζερ του Λούκα Μόντριτς, Ζντράφκο Μάμιτς
”Ήμουν πολύ δεμένος με τον παππού μου.
Όταν τον σκότωσαν ήταν μια πραγματικά δύσκολη στιγμή. Ήμουν μικρός και ακόμα δεν καταλάβαινα κάποια πράγματα.
Πήγαμε να τον ψάξουμε αλλά δεν ξέραμε ότι δεν θα γυρίσει πίσω. Ελπίζω να είδε από ψηλά πόσα κάναμε γι’αυτόν και πόσο ελπίζαμε.
Όταν πέθανε εγώ και η οικογένειά μου πήγαμε στο Ζάρα. Ζούσαμε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου 20 τετραγωνικών μέτρων. Ήμασταν τέσσερις.
Ήμουν έξι χρονών και ζούσα με τους γονείς μου και την μικρή μου αδερφή.
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχω κακές αναμνήσεις από εκείνη τη στιγμή.
Υπήρχε μια αλάνα μπροστά από το ξενοδοχείο όπου παίζαμε ποδόσφαιρο.
Οι βόμβες συχνά έπεφταν κοντά.
Πιστεύω ακόμα και εκατό μέτρα μακριά.
Έπρεπε να τρέξουμε στο καταφύγιο πριν επιστρέψουμε στην προπόνηση ή πάμε σπίτι.
Δεν έκλαιγα, ήξερα ότι κάτι κακό συμβαίνει.
Σίγουρα φοβήθηκα λίγο γιατί πάντα περιμένεις τα χειρότερα αλλά μετά γυρνούσαμε για να παίξουμε.
Η μπάλα ήταν πάντα μαζί μου.
Ακόμα και όταν πηγαίναμε στο καταφύγιο την έφερνα μαζί μου και έπαιζα με φίλους ή οποιονδήποτε άλλον.
Η μπάλα ήταν τα πάντα για μένα.
Έσπασα πολλά παράθυρα στο ξενοδοχείο αλλά και αυτοκίνητα, όλοι ήταν έξαλλοι μαζί μου.
Και έπρεπε να πληρώσει για όλα ο μπαμπάς μου και ήταν πολλά τα λεφτά.
Απο τον πόλεμο θυμάμαι τον φόβο της σειρήνας.
Παίζαμε μπάλα και ηχούσαν οι σειρήνες.
Ως ποδοσφαιριστής σταμάτησα να διαβάζω κριτικές.
Έχω τους ανθρώπους γύρω μου που με περιβάλλουν με θετικότητα.
Θυμάμαι εκείνο το άρθρο σχετικά με το ότι ήμουν η χειρότερη μεταγραφή της χρονιάς στη Λα Λίγκα και δεν ήταν καλό, αλλά πίστευα στον εαυτό μου και ήξερα ότι ήμουν παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης.
Μερικές φορές η εικόνα που έχει ο κόσμος για τους ποδοσφαιριστές με ενοχλεί
Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται μόνο τα καλά πράγματα σε αυτόν τον ρόλο, αλλά τα πράγματα δεν πέφτουν από τον ουρανό.
Πρέπει να γυμνάζεσαι, να προσέχεις.
Δεν μπορείς να κάνεις ορισμένα πράγματα, πρέπει να φροντίσεις το σώμα σου.
Στη μακρά καριέρα μου έμαθα ότι μπορείς να κερδίσεις και να κάνεις σόου ταυτόχρονα.
Το ποδόσφαιρο παίζεται με το κεφάλι.
Μπορείς να βάλεις όλη τη σωματική δύναμη που θέλεις, αλλά υπάρχει κάτι που λέγεται ποδοσφαιρική ευφυΐα που θα είναι πάντα απαραίτητο.
Το τρέξιμο και η δύναμη, δεν θα ξεπεράσει ποτέ τη νοημοσύνη. “
Λούκα Μόντριτς
