”Όταν έπαιζα στην Λάτσιο, μετά την προπόνηση μάζευα τις μπάλες, ήταν κάτι που το έκανα πάντα στην καριέρα μου.

Μετα βοηθούσα τα παιδιά στην αποθήκη.

Εν τω μεταξύ, έβλεπα τα παιδιά των ακαδημιών όταν έμπαιναν στα αποδυτήρια να τραβάνε σέλφι.

Νόμιζαν ότι εργόζονταν σκληρά.

Μια μέρα, ρώτησα έναν από αυτούς…

-“Έι, άκου, γιατί δεν σταματάς ποτέ να πάρεις τα πράγματα που αφήνουμε στο γηπεδο”

Και μου είπε…

-“Δεν ειναι δικη μου δουλειά.”

Του εξήγησα ότι θα του έκανε καλό αν περίμενε να βοηθήσει τον άντρα στις αποθήκες που θα μπορούσε να είναι ο παππούς του και μου απάντησε…

” Λυπάμαι Μίρο, αλλά όλοι έχουν μια δουλειά, η δική μου είναι να παίζω ποδόσφαιρο, η δική του είναι να μαζεύει τα πράγματα και να τα συγκετρώνει.”

Οι γονείς του είχαν πολλά λεφτά και πλήρωναν για να τον δουν να παίζει στην Λάτσιο.

Έτσι πήγα στα γραφεία, στον προπονητή των νέων και τον έπεισα.

Τον έστειλα δύο εβδομάδες για να δουλέψει σε ένα εργοτάξιο.

Με τη στολή της Λάτσιο κανονικά.

Γύρισε και με αγκάλιασε κλαίγοντας.

” Ευχαριστώ Μίρο. Με έκανες να ανακαλύψω την ταπεινότητα “.

Την επόμενη μέρα του έδωσα τα παπούτσια με τα οποία κέρδισα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.”

Μίροσλαβ Κλόζε