Με την υπ. αρ. 239 απόφαση της 19-8-1924, ο «Γυμναστικός Σύλλογος Προσφύγων Βόλου» εν συντομία, «Προσφυγική», καταχωρήθηκε ως πρώτη προσφυγική ομάδα στο βιβλίο Αναγνωρισμένων Σωματείων του Πρωτοδικείου Βόλου.
Σκοπός της: «Η διάδοσης και επέκτασις της γυμναστικής εις πάσας τας κοινωνίας τάξεις των προσφύγων».
Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο αποτελούταν από τους εξής: Πρόεδρος Α. Παπάζογλου, Αντιπρόεδρος Παν. Οικονομίδης, Γεν. Γραμματέας Πρόδρομος Αντώνογλου, Ταμίας Α. Σολωμονίδης, Έφοροι: Παν. Βουρούκος, Σύμβουλοι: Μιλτιάδης Σουγιουλτζόπουλος, Απόστολος Λεμονίδης.
Η επωνυμία «Προσφυγική» δεν είχε καλό άκουσμα, καθώς η λέξη «πρόσφυγας» εξέφραζε απαξίωση και περιφρόνηση στο γενικότερο κλίμα άρνησης της εποχής.
Η μετονομασία ήταν πλέον ανάγκη επιτακτική.
Μετά από πολλές συζητήσεις και διαφωνίες για την ονομασία και λόγω του ότι η «Νίκη» ήταν το έμβλημα του «Πανιωνίου Σμύρνης» αποφασίστηκε να δοθεί το όνομα «Νίκη» στην ομάδα, που εξέφραζε συνολικά τον ιδεολογικό και ψυχικό κόσμο των προσφύγων.
Η (υπ. αρ. 893) απόφαση τροποποίησης 21-9-1926 και η επίσημη καταχώριση (υπ. αρ. 299) στις 5-10-1926 στα βιβλία του Πρωτοδικείου Βόλου επισημοποίησαν την ονομασία «Γυμναστικός Σύλλογος η Νίκη».
Τα πρώτα γραφεία στεγάζονταν στην παραλία (Αργοναυτών και Αγίου Νικολάου).
Τα αποδυτήρια βρίσκονταν στο «Καρτάλιο», γωνία Πολυμέρη και Κασσαβέτη.
Παράλληλα καταλείφθηκαν τα βυζαντινά χρώματα και υιοθετήθηκαν τα χρώματα της ελληνικής σημαίας ως επίφαση και επιβεβαίωση της ελληνικότητας του μικρασιατικού κόσμου. Το 1928 η ομάδα αποκτά σε χώρο της Ν. Ιωνίας ιδιόκτητο γήπεδο, την «Κλούβα» όπως την αποκαλούσαν και δεν ήταν αναγκασμένη να αγωνίζεται στο πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου στον Βόλο.
Απο Niki Volou FC – www. nikifc. gr
Μίμης Κοκκινάκης: «Η Νίκη είναι η ζωή μου»
«Υπήρχαν παίκτες αξίας, ο Μανιατάκης, ο Καλλιοτζής, ο Τζίνης και τα αδέρφια Ζαντέρογλου. Είχαμε κάνει μια θαυμάσια ομάδα.
Ήταν πολύ μεγάλο κακό όμως ότι μεγάλοι ποδοσφαιριστές φύγανε και έμειναν ένας – δυο, για να πάρει η ομάδα την κατιούσα»
«Εδώ στη Νέα Ιωνία λέγανε και από παλιά, ότι η Νίκη και η Ευαγγελίστρια είναι τα σύμβολά μας. Αυτά που έχουμε και αυτά που πρέπει να μείνουν. Δεν είχε τίποτα άλλο η Νέα Ιωνία.
Ο κόσμος ήταν προσφυγικός.
«Τουρκόσπορους» μας λέγανε αλλά εμείς φτιάξαμε ένα σύλλογο καλό και μια ομάδα δυνατή, χάρης σε αυτούς που είχαν έρθει από εκεί με επικεφαλής τον Παντελή Μαγουλά.
Η ομάδα ανέβηκε στην Α’ Εθνική μετά το παιχνίδι στην Κοζάνη το 1959. Εκεί και ξύλο φάγαμε και μας βρίζανε, αλλά στην επιστροφή το πανηγύρι που είχε στηθεί δεν περιγράφεται».
«Αγαπάω πολύ αυτή την ομάδα, γιατί είναι η ζωή μου.
Για 15 χρόνια έπαιζα σε αυτή»
«Η προσφορά είναι όλων προς το σύνολο.
Δεν υπάρχει κάποιος να έχει δώσει λίγο και άλλος περισσότερο, κανείς δεν ζητούσε τίποτα.
Ο Δημήτρης ο Λαλές που είναι ακόμη εν ζωή, οι αδερφοί Ζαντέρογλου, με όλους αυτούς μέναμε όλοι μαζί εδώ στα γερμανικά.
Η ομάδα των Γερμανικών».
«Όταν είχα πρωτοπαίξει ήταν απέναντι σε μια αρκετά καλή ομάδα Άγγλων.
Στο ημίχρονο ήρθε ο πατέρας μου, εγώ ήμουν 16 ετών και μόλις τον είδα είπα από μέσα μου ότι θα τις αρπάξω, αλλά μου λέει «Δεν ντρέπεσαι; Φοβάσαι τους Εγγλέζους;»
Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν λίγο.
Ο πατέρας μου ήταν πάντοτε μαζί μου.
Αυτός με έπαιρνε στο γήπεδο.
Θυμάμαι από πολύ μικρός όταν καθόμαστε στο πάνω μέρος του γηπέδου και η Νίκη έχανε, έφευγα και κρυβόμουν.
Θα έπρεπε η να χάνει με διαφορά ή να κερδίζει με διαφορά. Έτρεμα».
Ο εμβληματικός αρχηγός της Νίκης Βόλου Μίμης Κοκκινάκης σε συνέντευξη του στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ στις 2/6/2014
