Ο ΠΑΙΚΤΗΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Αφιέρωμα στον Πάολο Μαλντίνι, απο τον Αντρέα Λεντάκη.
Στα χρόνια που η κύρια εξωσχολική μου δραστηριότητα ήταν η μπάλα στις αλάνες (ανήκω στις τελευταίες γενιές που το πρόλαβαν αυτό και αισθάνομαι πολύ τυχερός…), τα ονόματα των ποδοσφαιριστών πουφιγούραραν στις πλάτες των πιτσιρικάδων ήταν λίγο – πολύ συγκεκριμένα.
Ρονάλντο, Ροναλντίνιο και Ζιντάν, με ολίγον τι από Ανρί και Σεβτσένκο μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον.
Εγώ για λόγους που αδυνατώ πια να θυμηθώ είπα να κάνω τη…διαφορά και εμφανιζόμουν παντού (μπάλα, σχολείο, βόλτες,μέχρι και σε προπονήσεις μπάσκετ!) με τη φανέλα του Πάολο Μαλντίνι.
Τα επόμενα χρόνια, βλέποντας και μαθαίνοντας πολλά περισσότερα για τονσυγκεκριμένο παίκτη, αισθάνθηκα δικαιωμένος για την επιλογή μου.
Παρότι αμυντικός και ως εκ τούτου αντιεμπορικός, μπαίνει σε αρκετές συζητήσεις για τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών και η θέση του στο ποδοσφαιρικό Πάνθεον είναι κατοχυρωμένη.
Στο αφιέρωμα αυτό θα προσπαθήσω ναγράψω αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα, όσο γίνεται αυτό για τον παίκτητου οποίου η φανέλα έλιωνε στην πλάτη μου πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια…
Γιος του σπουδαίου Τσέζαρε Μαλντίνι, μεγάλου κεντρικού αμυντικού και αρχηγού της Μίλαν στην κατάκτηση του πρώτου της Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ο Πάολο νομοτελειακά έμαθε τα μυστικά της μπάλας στιςακαδημίες της Μίλαν.
Το μακρινό πια 1985, σε ηλικία 16 ετών, πήρε το βάπτισμα του πυρός στην ανδρική ομάδα, καθώς ο θρύλος των ροσονέρι και τότε προπονητής τους, Νιλς Λίντχολμ, του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το ντεμπούτο του βάζοντάς τον αλλαγή.
Αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι ο Πάολο αγωνίστηκε ως δεξιός μπακ σε εκείνο το παιχνίδι, καθώς το καλύτερό του πόδι ήταν το δεξί.
Ιστορία έγραψε βέβαια στην απέναντι πλευρά…
Κι αν το ντεμπούτο του σε τόσο μικρή ηλικία θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα για ψιθύρους περί νεποτισμού, ο πιτσιρικάς έδειξε πολύ γρήγορα ότι δεν ήταν ένα ακόμη βύσμα που έπαιζε χάρη στο επώνυμό του.
Από την επόμενησεζόν (1985-1986) καθιερώθηκε στη βασική ενδεκάδα της Μίλαν, κάτι πουέμεινε απαράλλαχτο για τα επόμενα 24 χρόνια.
Γρήγορα μετατοπίστηκε στηθέση του αριστερού μπακ, καθώς στα δεξιά υπήρχε ο μεγάλος ΜάουροΤασότι.
Σύντομα το αριστερό του πόδι ήταν εξίσου καλό με το δεξί, τόσο καλό που ο Μαλντίνι κέρδισε την κλήση του στην Εθνική Νέων της Ιταλίας.
Με τους ατζουρίνι κατέγραψε 12 συμμετοχές και σκόραρε 5 φορές, δείχνοντας την κλάση του και την ποικιλία των ποδοσφαιρικών του προσόντων.
Τα αμέσως επόμενα χρόνια, το πολλά υποσχόμενο ταλέντο εξελίχθηκε σε παίκτη παγκόσμιας κλάσης.
Η έλευση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στο Μιλανέλο το 1986 σήμαινε ότι οι ροσονέρι θα ξεκολλούσαν από τη μετριότητα που τους χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια και θα επέστρεφαν στο επίπεδο όπου ανήκαν ιστορικά.
Ο Ιταλός μεγιστάνας έχτισε μια ομάδα πρωταθλητισμού με προπονητή τον Αρίγκο Σάκι και αστέρες όπως οι ΦανΜπάστεν, Γκούλιτ, που έδεσαν με τους προϋπάρχοντες Ιταλούς.
Σ’ αυτό το σύνολο, ο Πάολο είχε καίρια θέση. Με δάσκαλο τον Σάκι κατέκτησε τέλεια ταδιδάγματα της αμυντικής τακτικής, συνυπάρχοντας αρμονικά με τους Μπαρέζι, Κοστακούρτα και Τασότι στην κορυφαία μάλλον αμυντική τετράδαστην ιστορία του αθλήματος.
Οι ροσονέρι εκείνης της εποχής ήταν από τιςπρώτες ομάδες που εφάρμοσαν το τεχνητό offside και αμύνθηκαν σε ζώνη.
Η αντιληπτική ικανότητα του Μαλντίνι τον βοήθησε να διαβάζει άριστα το παιχνίδι, αλλά δεν ήταν το μόνο του προσόν.
Ψηλός και δυνατός, είχε κορμί κεντρικού αμυντικού, κάτι που τον βοήθησε να επιβιώσει ποδοσφαιρικά πολλά χρόνια αργότερα.
Ήταν όμως και γρήγορος, ικανός να διατρέξει όλητην πλευρά και να συνδράμει επιθετικά χωρίς να αφήνει κενά πίσω.
Η τεχνική του και οι μεταβιβάσεις του παρέπεμπαν σε δημιουργικό χαφ, ενώ ακόμη και εκτελεστικά είχε καλά στοιχεία – σκόραρε σπάνια, αλλά αρκετά θεαματικά γκολ ορισμένες φορές και ιδιαίτερα κρίσιμα κάποιες άλλες. Κορυφαίο ίσως στοιχείο στο παιχνίδι του ήταν το απαράμιλλο τάκλιν του, πάντα καθαρό αλλά και αποτελεσματικό – βέβαια με τις τοποθετήσεις του ήταν συνήθως σε τόσο πλεονεκτική θέση, που σπάνια χρειαζόταν να…συρθεί για τάκλιν.
Όλα του αυτά τα χαρακτηριστικά τα έδειξε στο κορυφαίο επίπεδο, συμβάλλοντας στηγιγάντωση μιας ομάδας που έμεινε στην ιστορία. Το πρωτάθλημα του 1988και τα Κύπελλα Πρωταθλητριών του 1989 και του 1990 ήταν οι τίτλοι που δικαίωναν μια ομάδα που είχε φέρει επανάσταση στο άθλημα και θαυμάστηκε πρωτίστως για το ποδόσφαιρο που έπαιξε.
Εξίσου υψηλές ήταν οι πτήσειςτου Πάολο και σε εθνικό επίπεδο, καθώς σε ηλικία 20 ετών εντάχθηκε πια στηΣκουάντρα Ατζούρα, όπου στάθηκε ως βασικός στο Ευρωπαϊκό του 1988,όπου η Ιταλία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά.
Στο Μουντιάλ του 1990, πουδιεξήχθη στα ιταλικά γήπεδα, οι ατζούρι παρουσιάστηκαν και έπαιξαν ωςφαβορί, με τον Μαλντίνι να συμβάλλει στη δημιουργία ενός ιστορικού ρεκόρ517 λεπτών απαραβίαστης εστίας.
Δυστυχώς η απίθανη αμυντική επίδοσητης ομάδας δεν αρκούσε για να της χαρίσει το κύπελλο, αφού το πρώτο γκολπου δέχθηκε ήταν κι αυτό που την πέταξε έξω, με την Αργεντινή νααποδεικνύεται ψυχραιμότερη στα πέναλτι μετά το 1-1 του ημιτελικού.
Για τον Μαλντίνι, όμως, ήταν το τουρνουά που του προσέφερε διεθνή αναγνώριση,παράλληλα με τις διασυλλογικές επιτυχίες του.
Τον Αρίγκο Σάκι διαδέχθηκε στον πάγκο της Μίλαν ο Φάμπιο Καπέλο.
Κανένα πρόβλημα για την ομάδα και για τον Πάολο – αμφότεροι συνέχισανστο δρόμο των επιτυχιών, με κορωνίδα τα τρία διαδοχικά πρωταθλήματα τιςχρονιές 1992, 1993 και 1994.
Με τους επιθετικογενείς Ολλανδούς τωνροσονέρι να καταπονούνται από τραυματισμούς, η άμυνα κατέστη σημαντικότερη από ποτέ.
Ανταποκρίθηκε στο ύψος των περιστάσεωνοδηγώντας τη Μίλαν στο ασύλληπτο ρεκόρ των 58 αγώνων πρωταθλήματοςχωρίς ήττα, που μοιάζει αδύνατον να καταρριφθεί σε κορυφαία ευρωπαϊκήλίγκα.
Τη σεζόν 1993-1994 οι ροσονέρι στέφθηκαν πρωταθλητές παρότι σκόραραν με το σταγονόμετρο.
Ο λόγος;; Πολύ απλά δέχθηκαν μόλις 15γκολ σε 34 αγώνες, με τον Μαλντίνι να είναι στο απόγειο της καριέρας του,εξισορροπώντας ιδανικά ωριμότητα και φρεσκάδα.
Εκείνη η σεζόν ήταν πιθανότατα η καλύτερή του σε ατομικό επίπεδο, αφού την πρωτιά στοκαμπιονάτο ακολούθησε κι εκείνη στην Ευρώπη.
Ένα χρόνο μετά τον πρώτοτου χαμένο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ (από τη Μαρσέιγ), ο Πάολο κλήθηκε νασηκώσει ένα τεράστιο βάρος στον τελικό της Αθήνας.
Οι ροσονέρι αντιμετώπιζαν τη σπουδαία Μπαρτσελόνα των Στόιτσκοφ και Ρομάριο χωρίςτους βασικούς κεντρικούς αμυντικούς τους, Μπαρέζι και Κοστακούρτα.
Αυτό σήμαινε τη μετατόπιση του Μαλντίνι στο κέντρο της άμυνας, μια δεκαετίαπερίπου πριν συμβεί αυτό σε μόνιμη βάση.
Ο παίκτης ανταποκρίθηκε τέλεια, σβήνοντας τους αντιπάλους επιθετικούς μαζί με τον παρτενέρ του, ΦιλίποΓκάλι. Το αποτέλεσμα είναι το ιστορικό 4-0 με το οποίο η Μίλαν διέψευσεκάθε προσδοκία.
Οι παραστάσεις του Πάολο είχαν και συνέχεια εκείνο το καλοκαίρι.
Στο Μουντιάλ των ΗΠΑ έπαιξε όλα τα ματς ως τον τελικό χωρίςτον τραυματία Μπαρέζι, όντας ο ίδιος ηγέτης των μετόπισθεν μιας Ιταλίας πουαρχικά έμοιαζε να χωλαίνει αλλά απέκλεισε Νιγηρία, Ισπανία και Βουλγαρίαγια να παίξει τελικό με τη Βραζιλία.
Εκεί επέστρεψε ο Μπαρέζι, που μαζί μετον Πάολο έδωσαν αμυντικό ρεσιτάλ κρατώντας άσφαιρους τους Μπεμπέτο,Ρομάριο.
Η κατάληξη βέβαια είναι γνωστή, στα πέναλτι επικράτησε ησελεσάο κι οι Ιταλοί έμειναν δεύτεροι και με το παράπονο…
Σε ατομικό επίπεδο, η εκπληκτική χρονιά του Μαλντίνι αναγνωρίστηκε με το βραβείο τουπαίκτη της χρονιάς από το περιοδικό World Soccer.
Η μεγάλη αδικία, όμως,έγινε στην απονομή της Χρυσής Μπάλας, που ακόμη απενείμετο μόνο σε Ευρωπαίους.
Το βραβείο πήγε στον Στόιτσκοφ, σπουδαίο παίκτη βέβαια πουόμως είχε χάσει κατά κράτος από τον Μαλντίνι και στον τελικό του ΤσάμπιονςΛιγκ και στον ημιτελικό του Μουντιάλ!
Ο Πάολο έμεινε τρίτος, πίσω κι από τονΜπάτζιο, που είχε κάνει τρομερό Μουντιάλ με την εθνική στα γήπεδα των ΗΠΑ αλλά δεν είχε πετύχει κάτι το ιδιαίτερο με τη Γιουβέντους όλη τη σεζόν.
Μια ακόμη απόδειξη του πόσο αδικούνται οι αμυντικογενείς παίκτες σε αυτές τις απονομές…
Μετά τον χαμένο τελικό στο Τσάμπιονς Λιγκ του 1995 και το σκουντέτοτου 1996, η Μίλαν διήλθε μία (φυσιολογική) περίοδο κρίσης, μέσα στην οποίαο Μαλντίνι ανέλαβε την αρχηγία, αφού ο σπουδαίος Φράνκο Μπαρέζιαποσύρθηκε σε ηλικία 37 ετών.
Ατομικά ο ίδιος παρέμενε σε υψηλό επίπεδο,αλλά το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα και μοιραία δεν μπορούσε ναβγάλει μόνος του τα κάστανα από τη φωτιά.
Παρά τη σαφή αναντιστοχία μεταξύ της ποιότητας του Πάολο και των δυνατοτήτων των ροσονέρι εκείνης της περιόδου, παρέμεινε απόλυτα πιστός, τιμώντας στο ακέραιο το περιβραχιόνιο που φορούσε και δείχνοντας έμπρακτα το δέσιμό του με τηνομάδα της καρδιάς του.
Εκείνη την εποχή απόλαυσε τη μοναδική εμπειρία να αγωνιστεί ως αρχηγός υπό τις οδηγίες του πατέρα του, που ήταν ο αλενατόρε της εθνικής στο Μουντιάλ του 1998.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα και των δύο, η οικογενειακή τους σχέση δεν επηρέασε καθόλου – τέτοιος ήταν ο επαγγελματισμός τους και η δίψα τους για τη νίκη.
Όπως σε κάθε μεγάλοτουρνουά που συμμετείχε, ο Πάολο έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, όντας ηφωνή της εμπειρίας σε μια ανανεωμένη άμυνα με Νέστα και Καναβάρο.
Αυτόαναγνωρίστηκε με τη συμπερίληψή του στην all star ομάδα της διοργάνωσης,αλλά και πάλι η Ιταλία απέτυχε στα πέναλτι.
Αυτή τη φορά ήταν η διοργανώτρια και μετέπειτα νικήτρια Γαλλία που πέταξε έξω μια ομάδα μεπολύ γεμάτο ρόστερ και –παραδόξως για τους ατζούρι- αρκετά καλή απόδοση από τα πρώτα στάδια του τουρνουά.
Οι Γάλλοι σκότωσαν τα όνειρα του Πάολο για ένα τρόπαιο με την εθνική του και στο ευρωπαϊκό του 2000.
Οι Ιταλοί έπαιξαν πιθανότατα την καλύτερή τους άμυνα σε διεθνή διοργάνωση εκείνο το καλοκαίρι, με αποκορύφωμα τον ημιτελικό με τη γηπεδούχο Ολλανδία, την οποία κράτησαν στο μηδέν αγωνιζόμενοι με παίκτη λιγότερο.
Ειδικά ο Μαλντίνι είχε…σβήσει τους αντιπάλους του σ’ εκείνο το ματς, αξίζει να δείτε το βίντεο που δείχνει τις μάχες που έδωσε απέναντι στον Όφερμαρς.
Όλη αυτή η υπερπροσπάθεια, που συνεχίστηκε μέχρι το 93ο λεπτό του τελικού, εν τέλει πήγε στράφι με τους Τρεζεγκέ και Βιλτόρ να γυρίζουν τοπαιχνίδι και να χαρίζουν στους τρικολόρ έναν ακόμη τίτλο, με τον κανονισμό του χρυσού γκολ.
Δύο χρόνια αργότερα είχαμε το κύκνειο άσμα του Πάολο μετην εθνική του…
Η σφαγιαστική διαιτησία στον περιβόητο αγώνα με τη Νότια Κορέα οδήγησε τους Ιταλούς στην έξοδο, ενώ ήταν η μόνη ομάδα βάσειρόστερ και φανέλας που θα μπορούσε να κοντράρει τη Βραζιλία των τριών Ρ αν την άφηναν να συνεχίσει…
Εκείνο ήταν το 126ο και τελευταίο διεθνέςπαιχνίδι του Μαλντίνι, για την αποχώρηση του οποίου έχουν γραφτεί πολλά.
Αηδίασε με τη διαιτησία του Μορένο;; Αισθάνθηκε τύψεις που ο σκόρερ των Ασιατών, Αν, του πήρε την κεφαλιά με την οποία έδωσε στην ομάδα του την πρόκριση;;
Αμφότερα έχουν βάση, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο καπιτάνο είχε προαναγγείλει την απόσυρσή του από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα λίγο πριν αρχίσει το Μουντιάλ.
Είχε πατήσει πια τα 34 και δεν μπορούσε ναθυσιάσει το φορμάρισμά του στη Μίλαν για το ατέρμονο παιχνίδι ενός τίτλουπου μπορεί να μην ερχόταν και ποτέ…
Κρίμα κι άδικο είναι που δεν τον είδαμενα σηκώνει την κούπα που τόσο ήθελε και άξιζε στον ουρανό του Βερολίνουτο 2006, αλλά είχε αρνηθεί την πρόσκληση του Λίπι, τόσο για να είναι συνεπής στο λόγο του όσο και για να προστατεύσει το σώμα του.
Μετά το Μουντιάλ της Άπω Ανατολής, που άφησε μια πικρή γεύση στον Πάολο, η καριέρα του αναγεννήθηκε.
Η Μίλαν είχε ξαναδυναμώσει,παίρνοντας στον πάγκο της τον Κάρλο Αντσελότι (συμπαίκτη του Μαλντίνι επίημερών Σάκι!) και κάνοντας σπουδαίες μεταγραφές (Ιντσάγκι, Ζέεντορφ, Ρούι Κόστα, Σεβτσένκο).
Η αγορά που ωφέλησε περισσότερο τον αρχηγό ήταναυτή του Νέστα.
Ήδη γνώριμός του από την εθνική, ο αποκτηθείς από τη Λάτσιο στόπερ ήταν η ένεση φρεσκάδας και ταχύτητας που χρειαζόταν ο Μαλντίνι για να αξιοποιήσει την εμπειρία και το μυαλωμένο παιχνίδι που τον διέκρινε πλέον.
Μπορούσε πια να περιμένει τους αντιπάλους διαβάζοντας το παιχνίδι από μακριά και να επιβάλλεται με τις τοποθετήσεις του, χωρίς νατρέχει άσκοπα καλύπτοντας τα λάθη των δίπλα του – αυτό ήταν πια δουλειά του Νέστα.
Κάπως έτσι, οι ροσονέρι ξεπέρασαν το ένα εμπόδιο μετά το άλλοσε ένα μαραθώνιο Τσάμπιονς Λιγκ 17 αγώνων και δύσκολων κληρώσεων, γιανα κερδίσουν το τρόπαιο στον τελικό με τη Γιουβέντους (2003).
MVP του τελικού;; Φυσικά ο Πάολο, σε ένα στείρο 0-0 που χρειάστηκε τρομερή ανασταλτική δουλειά.
Εκείνο το βράδυ στο Μάντσεστερ γράφτηκε ιστορία,αφού ο Πάολο σήκωσε ως αρχηγός την κούπα που είχε σηκώσει 40 χρόνιανωρίτερα ως καπιτάνο ο πατέρας του.
Οι θρίαμβοι συνεχίστηκαν με το πρωτάθλημα του 2004, ενώ το 2005 ήρθε το σκληρό βίωμα του τελικού της Πόλης.
Θα μπορούσε να είναι το απόλυτο όνειρο για τον Μαλντίνι, που έβαλε το πρώτο του γκολ σε τελικό στα 53 δευτερόλεπτα, όντας ο ταχύτερος αλλά και ο γηραιότερος σκόρερ σε τέτοιο παιχνίδι.
Ακολούθησαν τα γκολ του Κρέσπο, αλλά η Λίβερπουλ δεν τα παράτησε ποτέ, ο Σεβτσένκο έχασε τρομερές ευκαιρίες και κάπως έτσι συνέβη η ανατροπή του αιώνα.
Εκείνη ήταν κι η τελευταία τόσο γεμάτη σεζόν του Μαλντίνι από πλευράςσυμμετοχών.
Πατώντας τα 37 άρχισε να αντιμετωπίζει τους φυσιολογικούς τραυματισμούς ενός αθλητή που συμπλήρωνε δύο δεκαετίες αδιάλειπτων μαχών στο κορυφαίο επίπεδο.
Αδιαφορώντας για τα ρεκόρ, που ούτως ήάλλως κατέρριψε πάμπολλα, μπήκε σε ένα πλάνο διαχείρισης των αγώνων του, ώστε να είναι φρέσκος στα πραγματικά κρίσιμα παιχνίδια, και ιδίως στοΤσάμπιονς Λιγκ.
Ευτύχησε να έχει τους παίκτες που μπορούσαν να τονξεκουράσουν ποιοτικά: Σερζίνιο, Καλάτζε και Γιανκουλόφσκι απέδωσαν εξαιρετικά όποτε χρειαζόταν.
Η ανάγκη περιορισμού της καταπόνησής του και αξιοποίησης της εμπειρίας και των σωματικών του προσόντων τον μετατόπισε στο κέντρο της άμυνας ως παρτενέρ του Νέστα – επρόκειτο γιαμία θέση την οποία γνώριζε ο Πάολο, αν και σε κάποια ματς ξαναέπαιξε ως αριστερό μπακ, απλώς χωρίς τις τόσες επελάσεις στο μισό του αντιπάλου.
Χάρη στο πλάνο αυτό, στη φροντίδα του Milan Lab και κυρίως στον αμείωτο επαγγελματισμό του, ο Μαλντίνι παρέμεινε παγκόσμιας κλάσης παίκτης μέχρι το τέλος. Αυτός κι όλη εκείνη η μεγάλη ομάδα της Μίλαν είχαν τα ψυχικάαποθέματα να μετατρέψουν την πίκρα της Πόλης σε δίψα για εκδίκηση, όπερ και εγένετο στον τελικό της Αθήνας το 2007.
Αν και είχε απουσιάσει λόγωτραυματισμών από προηγούμενα ματς στη διοργάνωση, ο Πάολο δεν μπορούσε να λείπει από έναν τελικό. Και τι τελικό!
Τον όγδοο της καριέρας του, απέναντι στη Λίβερπουλ που τους είχε σοκάρει δύο χρόνια νωρίτερα.
Η αγγλική ομάδα έπαιξε καλύτερα στο πρώτο ημίχρονο, αλλά το δίδυμο των Μαλντίνι και Νέστα απορρόφησε την πίεση και τα υπόλοιπα τα ανέλαβε οφονιάς Ιντσάγκι.
Με λίγες αλλά ουσιαστικές εμφανίσεις, ο Πάολο αναδείχθηκε κορυφαίος αμυντικός της διοργάνωσης, παρότι είχε πατήσει τα 39.
Ήταν η πέμπτη τέτοια κούπα που σήκωνε ο Μαλντίνι – μόνο τα έξι τρόπαια του Χέντο δεν πρόλαβε να φτάσει…
Με αυτό το κίνητρο, πάντως, συνέχισε να παίζει, και η δίψα του για τηνευρωπαϊκή δόξα φάνηκε στις ματσάρες που έκανε την επόμενη χρονιάαπέναντι στην Άρσεναλ.
Μέχρι και ντρίμπλες πραγματοποίησε, κοντεύοντας τα 40 του χρόνια!
Δυστυχώς η υπόλοιπη ομάδα δεν ήταν στο ίδιο μήκος κύματος και αποκλείστηκε, ενώ την επόμενη σεζόν δεν αγωνιζόταν καν στοΤσάμπιονς Λιγκ. Εκείνη (2008-2009) ήταν κι η τελευταία της θρυλικής καριέρας του Πάολο.
Την τελείωσε όμορφα, όμως, όπως ήθελε, έχονταςυποβληθεί σε επεμβαάσεις στο γόνατο και μπορώντας έτσι να κάνει 30συμμετοχές. Βοήθησε την ομάδα του να επιστρέψει στη διοργάνωση με τα αστέρια, παίζοντας το τελευταίο του παιχνίδι στη νίκη επί της Φιορεντίνα (0-2),που εξασφάλισε την επάνοδο των ροσονέρι στην προνομιούχο τριάδα τηςβαθμολογίας.
Αποχαιρέτησε το άθλημα μέσα σε αποθέωση, όπως του άξιζε.Κάτι που δε συνέβη απολύτως μία εβδομάδα νωρίτερα, στο τελευταίο τουματς στο Σαν Σίρο.
Μικρή αλλά θορυβώδης μερίδα των οργανωμένων οπαδών της Μίλαν τον αποδοκίμασε, μη συγχωρώντας του την κριτική που τους είχε ασκήσει.
Τι είχε πει;;
Απλούστατα τόνισε την αχαριστία των οπαδών αυτών, που καλομαθημένοι από τις επιτυχίες πανηγύριζαν σε αυτές αλλά δεστήριζαν την ομάδα στις αποτυχίες, με κορυφαίο παράδειγμα τον τελικό της Πόλης.
Άλλη μια φορά είχε φερθεί ως γνήσιος αρχηγός, προτιμώντας να προασπίσει το συμφέρον της ομάδας από το να χαϊδέψει αυτιά με γνώμονα τις προσωπικές του δημόσιες σχέσεις.
Το συμβάν αυτό δείχνει πόσο τοξικοί μπορεί να είναι οι οπαδοί οποιουδήποτε συλλόγου, αλλά φυσικά δεν μπορείνα αμαυρώσει την αγάπη που εισέπραξε ο Πάολο από τη συντριπτική καιυγιώς σκεπτόμενη πλειονότητα…
Μετά την απόσυρσή του από τα γήπεδα, ο Μαλντίνι απέφυγε να καταλάβει μια διακοσμητική θέση στα δρώμενα της Μίλαν.
Μόλις πέρυσι τουπροσφέρθηκε καίριος ρόλος και τον ανέλαβε, αλλά στην πράξη η τρέχουσα διοίκηση της Μίλαν δείχνει να μην έχει αντιληφθεί ποιον σύλλογο εκπροσωπεί και οι χειρισμοί της μάλλον ωθούν τον Πάολο σε μια άδοξη έξοδο.
Εκεί που δεν πρόκειται ποτέ να αμφισβητηθεί η θέση του, είναι στη συνείδηση των φιλάθλων ως ο κορυφαίος αμυντικός όλων των εποχών και ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος συνολικά.
Η ποιότητα, η προσαρμοστικότητα, η διάρκεια, η αφοσίωση και το ήθος του παραμένουν παράδειγμα για όλους.
