Ο Paolo Maldini έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα την σεζόν 1984-85…στις 20 Ιανουαρίου 1985 όταν αντικατέστησε τον τραυματισμένο Sergio Battistini σε ένα αγώνα ενάντια στην Udinese σε ηλικία 16 ετων.
Ήταν η μόνη εμφάνιση στο πρωτάθλημα της περιόδου, αλλά ήταν στην αρχική ενδεκάδα από την επόμενη περίοδο.
Αφιέρωσε 25 χρόνια από τη ζωή του, από τα 16 μέχρι τα 41 του, υπηρετώντας με απόλυτη πίστη και τυφλή αφοσίωση μόνο μία φανέλα, τη ροσονέρα και σε αυτό το διάστημα έζησε στιγμές που δύσκολα μπορεί κάποιος άλλος συνάδελφός του να υποστηρίξει ότι τον ξεπέρασε.
Τον άνθρωπο που δεν μπόρεσε να φανταστεί ποτέ τον εαυτό να φοράει φανέλα άλλου συλλόγου κάτι που διαπίστωσε και ο Άλεξ Φέργκιουσον όταν προσπάθησε να τον πάρει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…
“Ηταν ξεχωριστός παίκτης και τον λάτρευα.
Πλησίασα μία φορά τον πατέρα του και με το βλέμμα που μου έριξε κατάλαβα ότι δεν θα τον αποκτούσα ποτέ” εξομολογήθηκε μέσα από την αυτοβιογραφία του.
Ο Πάολο Μαλντίνι είχε φρόντισε να δείξει πάντως από νωρίς πόσο ξεχωριστός ήταν καθώς ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας Μαλντίνι και χρειάστηκε στα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής του να “επιβιώσει” έχοντας στο σπίτι τρεις μεγαλύτερες αδερφές.
Πέρα από το δέος που αισθανόταν για τον διάσημο πατέρα του, ο οποίος είχε σηκώσει ως αρχηγός της Μίλαν το 2ο Κύπελλο Πρωταθλητριών του συλλόγου όταν βρισκόταν ακόμα στην κούνια (δεν είχε καν συμπληρώσει 1 χρόνο ζωής), ο πιτσιρικάς είχε για είδωλο έναν ακόμα παίκτη αλλά… Γιουβεντίνο: τον Ρομπέρτο Μπέτεγκα.
“Μου άρεσε πολύ η εθνική Ιταλίας του 1978 και σε εκείνη την ομάδα η πλειονότητα ήταν παίκτες της Γιουβέντους.
Για δύο χρόνια υποστήριζα τη Γιούβε” είναι μία από τις εξομολογήσεις που έχει κάνει αρκετά χρόνια αργότερα ο Πάολο Μαλντίνι, ο οποίος ως πιτσιρικάς ονειρευόταν τον εαυτό του να βγάζει σέντρες από τα δεξιά (αυτό ήταν το “καλό” του πόδι και όχι το αριστερό με τον οποίο τον έμαθε όλη η υφήλιος!) και τον Μπέτεγκα να πετάγεται στην περιοχή και να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα.
Η πρώτη του ημέρα στη Μίλαν ηταν τον Σεπτέμβριο του 1978.
“Έφτασα στο γήπεδο του Λινάτε μαζί με τον πατέρα μου και με ρώτησαν από ποια ομάδα έρχομαι.
Καμία, απαντώ.
Ποια θέση έχεις στο γήπεδο;
Καμία, επανέλαβα.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου…
Ήθελα να τελειώσω το σχολείο αλλά έχοντας κάνει ντεμπούτο στη Serie A στα 16 μου χρόνια ήταν πραγματικά μεγάλη υπόθεση!
Υπήρχε προπόνηση τρεις φορές το πρωί και τρεις φορές το απόγευμα κάθε εβδομάδα και μερικές φορές επέστρεφες από τα κυριακάτικα εκτός έδρας παιχνίδια μαύρα μεσάνυχτα, ήταν πολύ δύσκολο να είμαι κανονικά στο σχολείο το πρωί της Δευτέρας.
Δοκίμασα για μερικούς μήνες να πάω σε ιδιωτικό σχολείο αλλά τελικά τα παράτησα”, εξομολογείται ο Μαλντίνι ο οποιός θυσίασε το φινάλε των μαθητικών του χρόνων στο βωμό μίας ποδοσφαιρικής καριέρας που ανοιγόταν μπροστά του.
Και τι δεν πανηγύρισε ο Πάολο Μαλντίνι και οι συμπαίκτες του υπό την καθοδήγηση του Σάκι.
Πρωτάθλημα το 1988 που ήταν πρώτο μετά από εννέα χρόνια φαγούρας και Σούπερ Καπ λίγους μήνες αργότερα, δύο συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1989 και το 1990 (η τελευταία ομάδα που πήρε back to back τίτλους στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση) που συνοδεύτηκαν από ισάριθμα Σούπερ Καπ Ευρώπης και Διηπειρωτικά τις ίδιες χρονιές.
Εκείνη η Μίλαν που έμοιαζε με ομάδα-θαύμα έφτασε μάλιστα να είναι αήττητη για 36 συνεχόμενες αγωνιστικές στη Serie A, με την ειρωνεία να είναι πως το απίστευτο αυτό σερί έλαβε τέλος από ένα απίστευτο αυτογκόλ του… Μαλντίνι που κόστισε στην ομάδα του την ήττα από τη Λάτσιο τον Σεπτέμβριο του 1989.
Εάν υπάρχει μάλιστα ένα αποτέλεσμα που έκανε αίσθηση σε όλη την Ευρώπη περισσότερο και από το επιβλητικό 4-0 επί της Στεάουα στον τελικό του 1989 αυτό ήταν η “πεντάρα” (η περίφημη “manita” των Ισπανών) στη Ρεάλ Μαδρίτης των Μπουτραγκένιο, Ούγκο Σάντσες, Καμάτσο και Σούστερ, με τους Μιλανέζους να κλειδώνουν στο ντουλάπι τις τακτικές του κατενάτσιο και να παίζουν ποδόσφαιρο… άλλης εποχής.
Πέρα πάντως από το πρωτάθλημα και το Champions League με την ομάδα της καρδιάς του, το 1994 έφερε και άλλες δυνατές… συγκινήσεις στον Μαλντίνι.
Επαιξε στον τελικό του Μουντιάλ με την εθνική Ιταλίας (έχασε στη ρωσική ρουλέτα των πέναλτι από τη Βραζιλία) ενώ σε ατομικό είχε την ύψιστη τιμή να γίνει ο πρώτος αμυντικός που βραβεύτηκε από το περιοδικό World Soccer ως ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο για μία χρονιά.
Με το τελευταίο εύστοχο πέναλτι του Αντρέι Σεβτσένκο απέναντι στον Μπουφόν η Μίλαν πανηγύριζε το βράδυ της 28ης Μαΐου του 2003 στο “Old Trafford” το 6ο της Champions League και ο Πάολο Μαλντίνι περνούσε στην ποδοσφαιρική αθανασία.
Σήκωνε το τέταρτο Πρωταθλητριών στην καριέρα του με τη Μίλαν και το πρώτο του ως αρχηγός, 40 χρόνια ακριβώς από το πρώτο Πρωταθλητριών στην ιστορία του συλλόγου το οποίο είχε σηκώσει ως αρχηγός ο πατέρας του Τσέζαρε και πάλι επί αγγλικού εδάφους (Μίλαν-Μπενφίκα 2-1 στο “Γουέμπλεϊ” στις 22 Μαΐου 1963).
Το 2007 ο 39χρονος πλέον Μαλντίνι πήρε τη ρεβάνς που τόσο πολύ επιζητούσε από τη Λίβερπουλ κατακτώντας με τη Μίλαν το Champions League στην γούρικη για αυτόν Αθήνα (2-1 με τα δύο γκολ του Φιλίπο Ιντσάγκι) και κλείδωσε στο ντουλάπι του το 5ο Champions League (ένα λιγότερο δηλαδή από τον ρέκορντμαν Χέντο που σταμάτησε στα έξι τρόπαια με τη Ρεάλ Μαδρίτης), ενώ οι δύο τελευταίες… άρσεις κουπών ως αρχηγός έγιναν με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ και του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων.
Στις 24 Μαΐου του 2009, και στο πλαίσιο του αγώνα με τη Ρόμα (2-3), ένας από τους πιο χαρισματικούς αμυντικούς στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου έλεγε το δικό του “αντίο” μπροστά σε ένα κατάμεστο “San Siro”, όπου όμως το εορταστικό κλίμα διαταράχτηκε από δύο πανό που υψώθηκαν εναντίον του από μικρή μερίδα οργανωμένων οπαδών της Μίλαν στην Curva Sud.
“Ευχαριστούμε καπιτάνο…
Στο γήπεδο ήσουν ένας ασταμάτητος πρωταθλητής αλλά δεν σεβάστηκες όσους σε έκαναν να πλουτίσεις”, έγραφε το ένα πανό ενώ το δεύτερο που έκανε την εμφάνισή του την ώρα που ο Μαλντίνι έκανε το γύρο του θριάμβου, έλεγε…
“Για τα 25 χρόνια ένδοξης καριέρας σου άκου τα ευχαριστώ από εκείνους που αποκάλεσες επαίτες και μισθοφόρους”.
Το πανό μάλιστα εκείνο συνοδευόταν από μία φανέλα του Φράνκο Μπαρέζι (από τον οποίο κληρονόμησε το 1997 το περιβραχιόνιο του αρχηγού ο Μαλντίνι) με το Νο 6 ενώ την ίδια ώρα ακουγόταν ρυθμικά το σύνθημα:
“Υπάρχει μόνο ένας καπιτάνο…”
Αιτία για όλα αυτά ήταν πως δεν του είχαν συγχωρήσει κάποιοι, ορισμένες “σκληρές” δηλώσεις που είχε κάνει εν βρασμώ ψυχής στο αεροδρόμιο της Μαλπένσα μετά τον χαμένο τελικό του Champions League του 2005.
(“Δεν μιλάω με κόσμο όπως εσείς, είστε μόνο επαίτες και μισθοφόροι”) αλλά και για μία συνέντευξη που είχε παραχωρήσει μερικά χρόνια αργότερα στην Gazzetta dello Sport όπου τα έλεγε… χύμα και τσουβαλάτα για τους οργανωμένους της ομάδας του!
“Είμαι πολύ θυμωμένος όπως οι συμπαίκτες μου.
Μετά από όλα όσα έχουμε δώσει, κάνει και πετύχει, αξίζαμε μία διαφορετική μεταχείριση.
Με τη βοήθεια των οργανωμένων οπαδών μας δεν θα είχαμε χάσει εκείνο το ματς.
Η αιτία;
Υπάρχουν οικονομικά κίνητρα, παιχνίδια εξουσίας.
Εάν όμως αυτά είναι τα κίνητρα για να πηγαίνεις στο γήπεδο δεν ξέρω τί να σκεφτώ.
Δεν είναι πάντως μόνο οι οργανωμένοι που δεν μας υποστηρίζουν αφού και οι οπαδοί στις άλλες θύρες ήταν σιωπηλοί.
Εγώ πιστεύω ότι όταν τραγουδάμε το “Έχουμε τη Μίλαν στην καρδιά” πρέπει και να το δείχνουμε.
Τώρα πια παίζουμε εκτός έδρας ή σε ουδέτερο γήπεδο: ποτέ εντός έδρας.
Δεν καταλαβαίνω τα σφυρίγματα σε Ντίντα και Τζιλαρντίνο, έχουν ξεπεράσει κάθε λογική.
Στο San Siro ακούγονται ειρωνικά χειροκροτήματα για τον Ντίντα όταν μπλοκάρει μία εύκολη μπαλιά.
Μα μιλάμε για τον τερματοφύλακα του τελικού του Μάντσεστερ, είναι ένας πρωταθλητής Ευρώπης όπως ο Τζιλαρντίνο.
Το San Siro ήταν πάντα μαγικό: τώρα χάνουμε αυτή τη μαγεία”, είχε δηλώσει μεταξύ άλλων τότε ο ροσονέρο καπιτάνο αψηφώντας το όποιο κόστος μπορούσε να έχει η τοποθέτηση αυτή αναφορικά με τη σχέση του με μερίδα του κόσμου.
Για εκείνο πάντως το περιστατικό άπαντες είχαν δικαιολογήσει τον Μαλντίνι, από τους συμπαίκτες του και τη διοίκηση μέχρι τη συντριπτική πλειονότητα των φίλων της Μίλαν, ενώ τη στάση των οργανωμένων εκείνο το απόγευμα αποδοκίμασε όλο το υπόλοιπο κομμάτι του γηπέδου που αποθέωσε τον Μαλντίνι καθώς αισθανόταν πως εκείνες τις στιγμές αποχαιρετούσε ένα κομμάτι από τη σάρκα, την καρδιά και την ψυχή της Μίλαν…
“Εάν έπρεπε να φανταστώ τη ζωή μου θα την ήθελα ακριβώς έτσι”, δήλωσε ο Ιταλός θρύλος για τα 25 χρόνια γάμου του με τη Μίλαν μέσα στα οποία πέρα από ένας ποδοσφαιριστής-πρότυπο για όλους τους άλλους έγινε επίσης και ένας καλός σύζυγος και πατέρας.
Μέσω μίας εκ των τριών αδερφών του γνώρισε το 1987 το πανέμορφο πρώην μοντέλο από την Βενεζεουέλα, Αντριάνα Φόσα, με την οποία ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου το 1994 ενώ το ζευγάρι έχει δυο γιους, τον Κρίστιαν και τον Ντάνιελ.
ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΗΣ ΜΙΛΑΝ
➔ 7 πρωταθλήματα Ιταλίας (1987-88, 1991-92, 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1998-99, 2003-04)
➔ 1 Κύπελλο Ιταλίας (2002-03)
➔ 5 Σούπερ Καπ Ιταλίας (1988, 1992, 1993, 1994, 2004)
➔ 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Champions League (1988-89, 1989-90, 1993-94, 2002-03, 2006-07)
➔ 5 Σούπερ Καπ Ευρώπης (1989, 1990, 1994, 2003, 2007)
➔ 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα (1989, 1990)
➔ 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2007)
ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
✔ Φιναλίστ με την εθνική Ιταλίας σε τελικό Μουντιάλ (1994)
✔ Φιναλίστ με την εθνική Ιταλίας σε τελικό Euro (2000)
✔ Είναι τρίτος σε συμμετοχές στην εθνική Ιταλίας (126), πίσω μόνο από τους Τζανλουίτζι Μπουφόν (146) και Φάμπιο Καναβάρο (136). Από τους εν ενεργεία τον απειλεί ο Αντρέα Πίρλο που είναι 4ος στη λίστα με 113 παρουσίες στη “σκουάντρα ατζούρα”.
✔ Έχει φορέσει 74 φορές το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην εθνική ομάδα της χώρας του
✔ Αναδείχτηκε κορυφαίος παίκτης της χρονιάς για τη FIFA το 1994 ενώ τον επόμενο χρόνο αναδείχτηκε δεύτερος στη σχετική ψηφοφορία
✔ Κατέλαβε τη τρίτη θέση στη ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα το 1994 και το 2003, την 6η θέση το 2005, την 7η το 1993 και το 1995, την 10η το 2000
✔ Ήταν μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας που επέλεξε η UEFA για το Euro ’88, το Euro ’96 και το Euro 2000
✔ Ήταν μέλος της All-Star Team που επέλεξε η FIFA το 1990 και το 1994
✔ Πήρε τον τίτλο Man of the Match στον τελικό του Champions League του 2003
✔ Ήταν αμυντικός της χρονιάς στη Serie A το 2004
✔ Ήταν μέσα στην καλύτερη 11άδα που επέλεξε η UEFA το 2003 και το 2005
✔ Αναδείχτηκε κορυφαίος αμυντικός στο Champions League το 2007
✔ Είναι μέλος του ιταλικού Hall of Fame από το 2012
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ
✔ Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών με τη φανέλα της Μίλαν σε όλες τις διοργανώσεις (902)
✔ Είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στη Serie A (647)
✔ Είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στα Κύπελλα Ευρώπης (175)
✔ Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών με τη φανέλα της Μίλαν στο Champions League (139)
✔ Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών σε τελικούς Champions League (έχει παίξει σε 8 όπως ο θρυλικός Χέντο της Ρεάλ Μαδρίτης)
✔ Είναι ο νεότερος παίκτες που έχει φορέσει τη φανέλα της Μίλαν (σε ηλικία 16 ετών και 208 ημερών)
✔ Είναι ο παίκτης με τη μεγαλύτερη θητεία στη Μίλαν: 24 χρόνια και 132 ημέρες
✔ Έχει “γράψει” τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου (2.216 λεπτά)
✔ Είναι ο σκόρερ του γρηγορότερου γκολ σε τελικό Champions League (στα 50” κόντρα στη Λίβερπουλ το 2005)
✔ Είναι ο γηραιότερος που έχει σκοράρει σε τελικό Champions League (ήταν 36 ετών και 333 ημερών όταν σκόραρε με τη φανέλα της Μίλαν με αντίπαλο τη Λίβερπουλ)
✔ Το 1999 ψηφίστηκε ο 21ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών στη λίστα που δημοσίευσε το περιοδικό World Soccer με τους 100 σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές του 20ου αιώνα.
Είπαν για αυτόν
✔ Ο Μαλντίνι είναι ο καλύτερος και πιο δυνατός αμυντικός έχω αντιμετωπίσει. Είχε τα πάντα: ήταν ένας ολοκληρωμένος αμυντικός, που ήταν δυνατός, έξυπνος και εξαιρετικός στο προσωπικό μαρκάρισμα (Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς)
✔ Πάντα αντιμετώπιζα δυσκολίες απέναντι στον Πάολο Μαλντίνι. Ήταν ο καλύτερος αμυντικός από όσους αντιμετώπισα στην καριέρα μου. Άξιζε σίγουρα να κερδίσει πολλές φορές το βραβείο της FIFA για το κορυφαίο παίκτη της χρονιάς (Ρονάλντο)
✔ Ο Μαλντίνι είναι απλά ο πιο δυνατός αμυντικός στον κόσμο (Φάμπιο Καπέλο)
✔ Ποιον Ιταλό παίκτη θαύμασα περισσότερο; Τον Πάολο Μαλντίνι (Σερ Άλεξ Φέργκιουσον)
✔ Θα ήθελα να κάνω μία αφιέρωση για αυτή τη νίκη στο ιταλικό ποδόσφαιρο και κυρίως στον Πάολο Μαλντίνι, ένα παράδειγμα για όλους. Ξέρω ότι είχε προβλήματα την ημέρα του αντίο του, αλλά να ξέρει ότι έχει τον θαυμασμό όλης της Ευρώπης εδώ και 25 χρόνια (Πεπ Γουαρδιόλα μετά τη νίκη της Μπαρτσελόνα στον τελικό του Champions League το 2009)
✔ Στο σημερινό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει δέσιμο με τη φανέλα, οι παίκτες στα 22 τους χρόνια είναι εκατομμυριούχοι, στις πρώτες τους δυσκολίες σε έναν σύλλογο φεύγουν. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα εξαιρέσεις που γίνονται ήρωες. Στην Ιταλία ο Πάολο Μαλντίνι αποτελεί ένα εκπληκτικό παράδειγμα (Γιανίκ Νοά, Γάλλος πρώην πρωταθλητής στο τένις)
✔ Θα τοποθετήσω στα δεξιά τον Μαλντίνι, τον γιο μου Πάολο, επειδή θέλω να επιλέξω για το αριστερό άκρο τον Τζατσίντο Φακέτι.
Είναι πάντα ενοχλητικό για έναν πατέρα να μιλάει για τον γιο του όμως ο Πάολο είναι ένας διάσημος αμυντικός σε κάθε μήκος και πλάτος αυτής της γης και κατά έναν ειρωνικό τρόπο, ούτε αυτός ούτε ο Φράνκο Μπαρέζι, ένας εξίσου σπουδαίος, κατάφεραν να γίνουν πρωταθλητές κόσμου.
Για να επιστρέψουμε όμως στον Πάολο είναι ένας παίκτης με μεγάλη φυσική δύναμη, μεγάλη τεχνική, με δύο πόδια που θυμίζουν περισσότερο μέσο παρά αμυντικό, με εξαιρετικό σπριντ που δεν παρατάει καμία μπάλα.
Ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου και όχι ως πατέρας δεν καταφέρνω να του βρω ένα ελάττωμα (Τσέζαρε Μαλντίνι, επιλέγοντας την 11άδα με τους κορυφαίους Ιταλούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών).
