«Ο Ντιέγκο ήταν πολύ σπουδαίος, ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής.
Και πάνω απ'όλα ήταν ένας αληθινός, πιστός και γενναιόδωρος συνάδελφος.
Έτυχε συχνά να τον μαρκάρω.
Την εποχή που παίζαμε άντρας με άντρα, συνήθως έπαιρνα τον σέντερ φορ ως στόπερ, αλλά μερικές φορές με έβαζαν πάνω του, τον ακολουθούσα παντού μέχρι τη μεσαία γραμμή και κατέληγα να παίζω χαφ.
Κάποτε με πέρασε με ποδιά και γύρισα αμέσως.
Μου είπε... "Είσαι σαν τον Χαλκ, εκείνο το πράσινο τέρας."
Μόλις μπήκαμε στο γήπεδο που ήταν υπό ανακαίνιση, παίξαμε σε όλο το παιχνίδι κάτω από τη νεροποντή.
Η Σαμπντόρια κυριάρχησε, πέντε λεπτά από το τέλος όμως η μπάλα πέρασε έξω από την περιοχή και της έδωσε μια τροχιά με την άκρη του παπουτσιού και μας τιμώρησε.
Μπόρεσε να λύσει μόνος του το παιχνίδι μέσα πέντε λεπτά.
Μια μέρα μπαίνουμε στο γήπεδο και βλέπω ότι δεν δένει τα παπούτσια του.
 Τον κοιτάω και μου λέει...
 «Μην ανησυχείς, το ίδιο είναι για μένα και με λυμένα κορδόνια».
''Αν έπρεπε να παίξω με λυμένα τα κορδόνια θα έπρεπε να κάνω πολύ μικρή απόσταση.''
Θα έκανε τη διαφορά σήμερα ακόμη περισσότερο από τότε, γιατί δεν χαρακτηρίζεται πλέον το ποδόσφαιρο απο το άντρα με άντρα.
Η εξαιρετική του δύναμη ήταν το όπλο του όπως και ο σεβασμός στους συναδέλφους του.
 Οι συμπαίκτες του μερικές φορές μου έλεγαν, δεν έχει σημασία αν χάσει μια προπόνηση, αρκεί να είναι Κυριακή και να μπει μέσα.
Στο γήπεδο έκανε μαγικά, αλλά ποτέ δεν κορόιδευε τον αντίπαλό του.
Είχε υπερβολικό σεβασμό.
Για μένα ο Ντιέγκο είναι ανεπανάληπτος.
Ήταν επίσης ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, για μένα ήταν πιο όμορφο και πιο αληθινό, ένα ποδόσφαιρο όπου οι παίκτες αγαπούσαν την ομάδα τους και έμειναν εκεί για πολλά χρόνια. Ακριβώς όπως αυτός».
Pietro Vierchowood