“Σήμερα όλοι με βλέπουν ως έναν ήσυχο άνθρωπο, αλλά η πρώιμη καριέρα μου ήταν συγκλονιστική.

Υπήρχε ένας προπονητής που στο πρώτο μου τουρνουά, αφού έχασα πολύ εύκολα, μου είπε: “Το πολύ που μπορείς να κάνεις εσύ, είναι να φτιάχνεις καφέ σε κανένα μπαρ με αυτά τα χέρια που έχεις.

Δεν έχεις ταλέντο, αγόρι μου, μην προσπαθείς.”

Αυτός ο τύπος μου έβγαλε τέτοιο θυμό, ώστε με μεγάλωσε μέσα μου και άλλαξε ριζικά την προσωπικότητά μου.

Σηκωνόμουν το βράδυ για να πάω για τρέξιμο έξω από το σπίτι μου.

Άναψα τα φώτα στον κήπο και χτυπούσα την μπάλα στον τοίχο με την ρακέτα 100 και 1000 φορές.

Προσπάθησα, έβαλα μπροστά όλες τις τεχνικές, μέχρι να πειστώ ότι η συγκεκριμένη βολή θα έβγαινε τέλεια.

Ήθελα να φτάσω στην κορυφή, αλλά είδα πάρα πολλά εμπόδια μπροστά μου και ανθρώπους που δεν πίστευαν στο ταλέντο μου.

Υπήρχε μάλιστα μια εποχή, όταν ήμουν δεκαέξι που με έδιωχναν από την εντατική προπόνηση.

Στα 17 μου η οικογένειά μου αποφάσισε ότι έπρεπε να πάω στον ψυχολόγο γιατί είχα ξαφνικά ξεσπάσματα θυμού.

Από τότε, η ανάπτυξή μου ήταν σταθερή.

Κάθε φορά που βρίσκομαι υπό πίεση, σκέφτομαι την προσπάθεια που κατέβαλα για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα.

Αφού έγινα νούμερο ένα το 2004, μου ήρθε και η ιδέα να τα παρατήσω.

Άλλωστε, είχα πετύχει τα περισσότερα που μπορούσα να ελπίζω.

Τότε είπα στον εαυτό μου…

«Συνέχισε Ρότζερ, γιατί δεν ξέρεις να κάνεις τίποτε άλλο, ότι κερδίζεις τώρα, πάρτο σαν μπόνους».

Μου είπαν επίσης ότι κλαίω πάρα πολύ μετά από μια νίκη και ακόμη και μετά από μια ήττα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χαμογελούν όταν κερδίζουν.

Και υπάρχουν άνθρωποι που μετά τη νίκη δεν σταματούν να χαμογελούν για εβδομάδες. Είμαι το είδος του ανθρώπου που αφήνει τα δάκρυα να κυλήσουν.

Τα αφήνω γιατί σκέφτομαι ότι εκείνος ο βοηθός προπονητής μου είπε ότι δεν θα τα καταφέρω στο τένις.

Σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές, σκέφτομαι πόσες θυσίες έκανα για να φτάσω στην κορυφή. Πρέπει να τον ευχαριστήσω όμως, γιατί ειδικά στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου, μου έδωσε το κίνητρο να προχωρήσω.

Μου έδωσε την εσωτερική δύναμη να δείξω στον κόσμο ποιος θα μπορούσα να είμαι.

Μην αφήνετε ποτέ τον εαυτό σας να αποθαρρύνεται στον αθλητισμό, όπως και στην ζωή.

Θα έρθουν σκοτεινοί καιροί, στο χέρι σου είναι να σηκωθείς ξανά.”

Ρότζερ Φέντερερ