”Πενήντα χρόνια διαδρομή είναι αυτή.

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιες μόνο στιγμές.

Αν επιμένετε, θα πρέπει να αναφέρω ιδιαίτερα την οκταετία 1957-1965, κέντρα, δίσκοι, θέατρα, συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Συνεργασίες με τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Χιώτη, τον Καλδάρα, τον Πάνου, τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Λοΐζο, τον Λεοντή και δεκάδες άλλους οι οποίοι όχι μόνο μου χαρίσανε θαυμάσια τραγούδια αλλά ανήγαγαν το λαϊκό τραγούδι σε μεγάλο εθνικό μουσικό είδος.
Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει το τραγούδι μου σε στίχους της μεγάλης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου «Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό κι ώσπου να ‘ρθεί το δειλινό από την άλλη βγήκα».

Είναι ένα τραγούδι που όσο περνούν τα χρόνια αποκτά μια απίστευτη μοναδικότητα.
Δεν αισθάνομαι τον εαυτό μου αξιοθέατο που θα πρέπει να πληρώσει ο κόσμος για να με δει και να με ακούσει.
Δεν είναι θέμα όρων ή προϋποθέσεων μια πιθανή εμφάνισή μου.

Είναι μια στάση ζωής.

Το 1965, όταν αποφάσισα να μην ξαναεμφανιστώ στα κέντρα, είχα ό,τι ζητούσα από προτάσεις.

Εμένα όμως με ενοχλούσε η νύχτα και τα όσα συνέβαιναν στους χώρους της, γι’ αυτό πήρα μια απόφαση ζωής.
Μου ήταν αδύνατο να προβλέψω αυτή την εξέλιξη.

Την εποχή που σταμάτησα να τραγουδάω στα κέντρα άρχισε και η κόντρα μου με το κατεστημένο των δισκογραφικών εταιρειών.

Το φυσικό είναι ότι ένας τραγουδιστής που παύει να δισκογραφεί και να εμφανίζεται αρχίζει να ξεχνιέται από τον κόσμο.

Με μένα συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Τότε κατάλαβα ότι ο απλός κόσμος ήταν αυτός που θα στήριζε και θα διατηρούσε μέσα του το φαινόμενο Καζαντζίδης.
Λες και υπήρχε μια μυστική συμφωνία ανάμεσα σε εμένα και το κοινό.

Το όνομά μου και η φωνή μου όχι μόνο δεν ξεχάστηκαν αλλά μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο ισχυρά.

Οσο και αν είναι εγωιστικό αυτό που θα πω, δεν πιστεύω πως υπάρχει Ελληνας σε όλη τη γη ­ όχι μόνο στην Ελλάδα ­ που να αγνοεί το όνομά μου ή τη δουλειά μου.

Δεν νομίζω ότι μπορούν πολλοί να ισχυριστούν κάτι παρόμοιο.

Πόσοι; Τρεις; Δύο; Ενας;
Προβολή για μένα ενός τραγουδιστή είναι η δουλειά του, τα τραγούδια που λέει.

Μέσω αυτών επικοινωνεί με τον κόσμο.

Δυστυχώς, τα κανάλια αυτή τη στιγμή ενδιαφέρονται για μένα μόνο όταν έχω δίκες, διενέξεις με συναδέλφους μου και συνθέτες.

Το μόνο που τους νοιάζει είναι τι είπα για κάποιον τραγουδιστή, τι είπε κάποιος κ. Φέρης για το άτομό μου και πλήθος τέτοιων πραγμάτων.
Συγκρούσεις, διαμάχες, δυσκολίες μπορεί να υπάρχουν πάντα.

Σε όλους τους ανθρώπους μπορεί να παρουσιαστούν.

Το ζήτημα είναι ότι η τηλεόραση στέκεται σε αυτά και ξεχνάει εντελώς το έργο μου. Συμπεριφέρεται στα τραγούδια μου σαν να μην υπάρχουν, σαν να μην ηχογραφήθηκαν ποτέ. Αν καμιά φορά τα θυμηθούν, θα τα ανασύρουν για «μουσικό χαλί», όπως έγινε στα στιγμιότυπα που προέβαλαν πρώτα για τη δίκη και μετά για τον θάνατο του Ακη Πάνου.”

Στέλιος Καζαντζίδης, συνέντευξη στον Νίκο Μωραίτη