Στην Αργεντινή υπάρχει μια πόλη που αποπνέει πάθος για το ποδόσφαιρο και δείχνει μια ασυνήθιστη συγκέντρωση ταλέντου.

Μια πόλη της οποίας τα παιδιά έχουν γράψει σημαντικές σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου…

Μενότι, Μπιέλσα, Ντι Μαρία και πολλοί άλλοι με μικρότερο αντίκτυπο.

Ο Φεντερίκο Μπούφα και ο Κάρλο Πιτζιγκόνι δικαίως το έχουν ορίσει ως «μια από τις πρωτεύουσες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου».

Σε αυτή την «πρωτεύουσα», μοιρασμένη ανάμεσα στην αγάπη για το Rosario Central και τους Newell’s Old Boys, υπάρχει ένας θρύλος που ξεπερνά τα όρια του χρόνου και με μια ορισμένη έννοια του «απτού» ο θρύλος Tomas «El Trinche» Carlovich.

Ένας παίκτης που μετά από μερικές νεανικές εμφανίσεις στην Primera, πέρασε την καριέρα του στα χαμηλότερα πρωταθλήματα και όμως ήταν τόσο σπουδαίος που έγινε είδωλο.

Δεν υπάρχουν πλάνα από τους αγώνες του, ίσως κάποια κλιπ αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.

Και πώς μπορεί ένας παίκτης που δεν έχεις δει ποτέ να φουντώνει τις καρδιές πολλών γενεών εραστών του ποδοσφαίρου;

Είναι η δύναμη της πρότασης, καρπός θρυλικών παραμυθιών, αλλά κατά κάποιο τρόπο πιστοποιείται από τη φήμη των αφηγητών, από τα λόγια του Μαραντόνα μέχρι την άφιξή του στο Ροζάριο και μετά.

Μερικά παραδείγματα?

“Το στυλ Ροζαρίνο ήταν πάντα ένα στυλ “γκαμπέτα”, με πολλή τεχνική, επιδεξιότητα, λιγότερο γρήγορο και ο Κάρλοβιτς αντιπροσώπευε καλύτερα τη γενετική αυτής της πόλης. Έπαιζε και κρατούσε την μπάλα όπως ο Ρομάν Ρικέλμε”.

(C. Menotti)

“Ήταν ένας φανταστικός παίκτης.

Ο Marcelo Bielsa μου είπε ότι για χρόνια, κάθε Σάββατο πήγαινε να δει τον El Trinche”

(J. Valdano)

“Πήρα χρόνο για να πάω από το Μπουένος Άιρες στο Ροζάριο για να τον δω.

Έπαιζε στη μεσαία γραμμή, φαινομενικά αργός, αλλά γρήγορος με το κεφάλι και είχε ένα μαγικό ραβδί.

Θα μπορούσατε να σκεφτείτε έναν Φερνάντο Ρεντόντο”

(J. Pekerman)

Αυθόρμητα προκύπτει το ερώτημα, γιατί τότε δεν έγινε παίκτης υψηλού επιπέδου;

Εν μέρει επειδή η Αργεντινή περνούσε από τη φάση των αποτελεσμάτων και του αθλητικού προπονητή.

Αλλά κυρίως γιατί, όπως λένε όσοι το έζησαν, δεν τον ενδιέφερε να παίξει στην Primera.

Τον περιγράφουν ως ιδιαίτερο τύπο, δεν του άρεσε η προπόνηση και κάθε τόσο εξαφανιζόταν για να πάει για ψάρεμα.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πάει στο γήπεδο την Κυριακή να διασκεδάσει, δεν είχε σημασία που…

“Για μένα, το χωράφι, το προπονητικό ή το γήπεδο 30.000 ατόμων ήταν τα ίδια.

Έπαιζα με τον ίδιο τρόπο.”

Και έπαιξε με τέτοιο τρόπο που έκανε το αδύνατο δυνατό.

Όπως στο περίφημο φιλικό μεταξύ της Αργεντινής και μιας επιλογής Rosario “Solomonically” που αποτελείται από 5 παίκτες από την Central και 5 από τη Newell’s, συν έναν ακόμη… (πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974)

Ο άλλος ήταν ο Ελ Τρινς.

Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, στο 3-0 για την επιλογή του Ροζάριο, ο εθνικός προπονητής, κάποιος Καπ, πήγε στον αντίπαλο προπονητή παρακαλώντας τον…

“Μπορείς να τον αντικαταστήσεις σε παρακαλώ;

Ένας άγνωστος παίκτης δεν μπορεί να ταπεινώνει την εθνική ομάδα έτσι”.

Ή όπως εκείνη την εποχή που πριν από έναν αγώνα είχε ξεχάσει το δελτίο του στο σπίτι και επομένως δεν μπορούσε να εγγραφεί και να παίξει.

Ένας προπονητής της αντίπαλης ομάδας όρμησε στα αποδυτήρια του διαιτητή λέγοντας…

«Τον αναγνωρίζω, αρκεί να τον αφήσεις να παίξει».

Και μάλλον ήταν ο ίδιος διευθυντής που είχε κρεμάσει την ταμπέλα έξω από τα σκαλιά: «Αυτή τη νύχτα παίζει ο Τρινσό».

Ναι επειδή… «Με τον Κάρλοβιτς πληρώνεις ένα τίμημα, χωρίς τον Κάρλοβιτς είναι άλλο».