«Yπάρχει μια καμπή, προς το χειρότερο, στη διαχείριση των συλλόγων, οι παλιοί πρόεδροι-πατριάρχες, οπαδοί των συλλόγων τους, προχώρησαν χάρη σε μια οικογενειακή διαχείριση συχνά γεμάτη θυσίες και έδωσαν τη θέση τους σε οικονομικούς καρχαρίες, διευθυντές με μικρή ηθική και χαρακτήρες χωρίς ιδιαίτερη ποιότητα που χειραγωγούνται σαν μαριονέτες από πιστωτικά ιδρύματα που ενδιαφέρονται όλο και περισσότερο για την ποδοσφαιρική επιχείρηση.
Αυτή η παράδοση δεν έγινε μόνο μέσω της πώλησης των εταιρειών αλλά και λόγω της εξαφάνισης μιας αξέχαστης σειράς φιγούρων.
Το 1991 πέθανε ο Ντίνο Βιόλα, πρόεδρος της Ρόμα.
Το 1993 ήταν η σειρά του Πάολο Μαντοβάνι, ιδιοκτήτη της Σαμπντόρια, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα ακολούθησε ο Μάριο Τσέκι Γκόρι της Φιορεντίνα, έστω κι αν η ομάδα ήταν ήδη υπό την ηγεσία του γιου του Βιτόριο.
Στα τέλη του 1994 έφυγε από τη ζωή και ένας από τους πιο λαογραφικούς και παθιασμένους πρωταγωνιστές, ο Costantino Rozzi, «πατέρας» της Ascoli.
Οι πρωταγωνιστές μιας σκληρά εργαζόμενης Ιταλίας, σταθεροί επιχειρηματίες με καθαρά ποινικά μητρώα, αντικαταστάθηκαν από αδίστακτους προέδρους, διευθύνοντες συμβούλους και γενικούς διευθυντές, πολλοί από τους οποίους θα είχαν λάβει προειδοποιήσεις, θα είχαν υποβληθεί σε δίκες και γνωστές φυλακές, μπλεγμένοι στα διάφορα σκάνδαλα που αντιμετώπιζε η έρευνα Mani Pulite (που ο Τύπος την ονομάζει Tangentopoli) που ξεκίνησε το 1992 και η οποία προκάλεσε την κατάρρευση της Πρώτης Δημοκρατίας και μιας ολόκληρης πολιτικής και οικονομικής άρχουσας τάξης.
Ζντένεκ Ζέμαν
