“Συμπαίκτης, αντίπαλος, μα πάνω απ’ όλα φίλος…
Ο Ζινεντίν Ζιντάν εκτός από φαινόμενο στο γήπεδο, είναι και ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Σκέφτομαι μια ιστορία απο παλιά, κάτι που μου έρχεται πάντα στο μυαλό.
Αυτοκινητόδρομος Μιλάνο – Τορίνο.
Έρημοι δρόμοι.
Ο Ζιζού, η Σόνια και εγώ επιστρέφουμε από το Μιλάνο, μετά από εκδήλωση που διοργάνωσε η Adidas.
Φύγαμε, χωρίς να κάτσουμε στο μπουφέ, για να γυρίσουμε νωρίς σπίτι.
Αλλά η πείνα χτύπησε κόκκινο!
Πλησιάζουμε σε ένα μαγαζί για να φάμε κάτι, κανείς δεν υπήρχε μέσα, μόνο ο ταμίας και η κυρία του μπαρ.
Συνηθισμένη ματιά για να δούμε τι υπάρχει εκείνη την στιγμή.
Τελικά η επιλογή είναι μια πίτσα Μαργαρίτα, που το κασέρι γίνεται σαν τσίχλα.
Αλλά επειδή η πείνα είναι μεγάλη εκείνη την ώρα, κοιτάξτε τον Ζιζού!
Εγώ ήμουν πιο γρήγορος, πέταξα το χαρτί στο τραπέζι δίπλα στα κλειδιά του αυτοκινήτου, ενώ η κυρία στον πάγκο πίσω μας φτιάχνει καφέ, αδιάφορη.
Ο συμπαίκτης μου είναι ακόμα πολύ επικεντρωμένος στην πίτσα, ενώ εγώ έχω ήδη άλλα ενδιαφέροντα…
Ένα φοβερό κλικ.
Η κάμερα του Gianni Giansanti που κουβαλούσε πάντα στο λαιμό του, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι, αποτυπώνει τη στιγμή.
Δεν ποζάραμε εδώ, δεν περιμέναμε τίποτα.
Το ανακαλύψαμε μόνο αφού μας την έδειξε.
Αυτή είναι μία από τις φωτογραφίες που λατρεύω περισσότερο.
Μέσα υπάρχουν σχεδόν τα πάντα…
Αγάπη, φιλία, απλότητα, κανονικότητα, ξεγνοιασιά, τρυφερότητα, επιθυμία να είμαστε μαζί νιώθοντας τυχεροί, γεμάτοι ζωή.
Η ανάμνηση μιας βραδιάς, με Σόνια, Ζιζού, Τζιάνι, μια πίτσα και μια κάμερα να μας κοιτάει μέσα από τα μάτια κάποιου που ήξερε τι κρύβεται πίσω από μια εικόνα σαν αυτή. “
Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο
