Κάποτε που παίζαμε ποδόσφαιρο στον δρόμο, ως παιδιά, υπήρχε και αυτή η μπάλα.
Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη μπάλα στον κόσμο, αλλά σε σύγκριση με πέτρες, κουκουνάρια και χάρτινες μπάλες, σίγουρα θύμιζε περισσότερο το ποδόσφαιρο.
Ήταν ο πιο αγαπητός και ο πιο αξιόπιστος φίλος του απογεύματός μας, ο φίλος με τον οποίο καταστρέφαμε τα λουλούδια των γειτόνων, ρίχναμε τους σοβάδες, σκαρφαλώναμε στις σκεπές και στα μπαλκόνια, μπαίναμε σε αυλές αγνώστων και μερικές φορές, κινδύνευαν άμεσα και αυτοκίνητα.
Αυτή η μπάλα, ήταν ο φτηνότερος τρόπος για να έχεις πάντα το ποδόσφαιρο πλάι σου, σημάδεψε μια εποχή… την εποχή στην οποία δεν υπήρχαν κινητά και ραντεβού για να συναντηθούμε, αλλά ήταν απλά προφανές ότι το απόγευμα θα ήμασταν όλοι στους δρόμους και θα δίναμε ατελείωτους αγώνες, μέχρι να πέσει το σκοτάδι και να μην βλέπουμε μπροστά μας.
Όταν βλέπουμε παιδιά στο δρόμο, όλοι μας αισθανόμαστε την ακαταμάχητη επιθυμία να παίξουμε ξανά και να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.
“Μεγάλε, άστην λίγο σε μένα”.
Γιατί τελικά, όποιος έπαιξε στον δρόμο, δεν θα σταματήσει ποτέ να αγαπάει αυτή την μπάλα.
